Σβώλος και Σημίτης

«Οι πάντες γνωρίζουν το αδιέξοδο της πατρίδας μας και συνακόλουθα την προδιαγεγραμμένη ΑΔΙΕΞΟΔΗ πολιτική της νέας κυβέρνησης»… Και περισσότερο το αισθάνονται οι αγανακτισμένοι πολίτες, που δεν αντέχουν άλλο τον παραλογισμό των Μνημονίων. Το «Τάγμα Εφόδου» των Μορς, Τόμσεν, Φούχτελ, Ράιχενμπαχ και Σία έρχεται με την ψυχρότητα της αρίας φυλής να εξολοθρεύσει τον λαό μας. Και θα φέρουν υπερπρωθυπουργό έναν επίτροπο, για να καθίσει μονίμως πάνω από το Μέγαρο Μαξίμου και να έχει άμεση εποπτεία στο προτεκτοράτο τους. Εάν ο πολιτικός κόσμος διαθέτει ίχνος ρεαλισμού, οφείλει να αντιληφθεί ότι απαιτείται αμέσως στροφή της οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής, χωρίς να αποκλείεται και η απομάκρυνση από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα, που δεν αποτελεί καταστροφή. Πρώτα απ’ όλα όμως, οι κυβερνητικοί παράγοντες που βρίσκονται μέσα στη μέγγενη της κατοχικής «τρόικας», πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ακολουθούν εσφαλμένη τακτική. Αντί του συμβιβασμού και της δουλοπρέπειας, απαιτείται επιθετική πολιτική. Οι ξένοι που φοβούνται την αποχώρησή μας, διότι θα τους χαλάσει ή θα τους κλονίσει το δικτατορικό τους οικοδόμημα, καταλαβαίνουν μόνο την κατά μέτωπον επίθεση. Ας βρεθεί κάποιος να τους πει ότι οι Γερμανοί μας χρωστούν πολλά από τον καιρό της προηγουμένης κατοχής. Να τους υπενθυμίσει ότι τότε οι Γερμανοί αξίωσαν και έλαβαν ως «δανεικά» εκατό δισεκατομμύρια σημερινά ευρώ, με την υπόσχεση ότι θα τα επιστρέψουν μόλις θα τελείωνε ο πόλεμος. Η Γερμανία εξακολουθεί να τα οφείλει αυτά τα αναγκαστικά δάνεια, που αυθαίρετα είχε συνάψει τότε, και που σήμερα ανέρχονται με χαμηλό επιτόκιο, σε περισσότερα από 510 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό που υπερβαίνει κατά πολύ το σύνολο του ελληνικού δημοσίου χρέους. Πολλοί από άγνοια ή εσκεμμένα, για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο από το ενδεχόμενο επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα, αναφέρονται στη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε μετά την απελευθέρωση και στον «νόμο 18» του Σβώλου. Ο παραλληλισμός είναι ατυχής. Άλλες οι τότε συνθήκες για τη δραχμή και άλλες σήμερα. Τότε, όταν έφθασε στην ελεύθερη Αθήνα η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, αντιμετώπισε -εξαιτίας της κατοχής των Γερμανών- το οικονομικό χάος και τον πληθωρισμό. Την αληθινή εικόνα περιέγραψε ο Ηλίας Τσιριμώκος στο βιβλίο του για τον Σβώλο: «Η δραχμή ήταν εκμηδενισμένη κατά την κατοχή. Καμία χώρα δεν δοκίμασε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τον πληθωρισμό που δοκίμασε η Ελλάδα. Σύγκριση μπορεί να γίνει μόνο με τον πληθωρισμό της Γερμανίας μετά τον πρώτο πόλεμο. Ο Σβώλος, σαν υπουργός των Οικονομικών, ήταν υποχρεωμένος να βάλει τις βάσεις ενός προϋπολογισμού του κράτους. Με τι νόμισμα; Η διαπίστωση του εκμηδενισμού της δραχμής ήταν η απαραίτητη βάση για να ξεκινήσει η στοιχειώδης ανοικοδόμηση του κράτους. Υπήρχαν βέβαια ωφελημένοι από τον πληθωρισμό. Αυτό ήταν το άλλο μέρος του δίπτυχου. Έπρεπε να γίνει αντικείμενο άλλου νομοθετήματος με το οποίο θα επιβαλλόταν φορολογία στους ”ωφεληθέντας”. Ο Σβώλος έκανε ό,τι ήταν αντικειμενικά απαραίτητο, δίχως να φοβηθεί τις τυχόν απηχήσεις των μέτρων που έπαιρνε. Δεν υπήρχαν άλλα. Και ο Σβώλος δεν μπορούσε ούτε καν να υποπτευθεί ότι ήταν δυνατό να ξεσπάσει εις βάρος του η δημαγωγία, στηριζομένη σε ένα ψέμα, ψέμα επιστημονικό και ψέμα πολιτικό, ότι ήταν τάχα δυνατό να γίνει αλλιώς. Τα μέτρα άλλωστε, είχαν ψηφιστεί από ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο. Κι όμως. Από την άλλη μέρα -και ιδίως ύστερα από τα Δεκεμβριανά- ο Νόμος 18 αποτέλεσε το εκλεκτό θέμα της δημαγωγίας της Δεξιάς, με στόχο τον Σβώλο που ”έφαγε τις καταθέσεις των φτωχών καταθετών”…».

Οι πολέμιοι του Σβώλου ολοφύρονταν για τα λεφτά μιας υπηρέτριας -της Σταμάτας- που… «τα έφαγε ο Σβώλος»! Κι όμως, όταν αργότερα ήλθαν άλλες κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν διόρθωσαν κατά τίποτε τα πράγματα, αλλά και τορπίλισαν στην εφαρμογή του τον νόμο για τη φορολογία των πλουτισάντων επί κατοχής. Ο Σβώλος όμως έμεινε με την κατηγορία. Και οι αντίπαλοί του δεν είχαν το πολιτικό θάρρος, την ψυχική ανωτερότητα να πουν δημόσια πως άδικα κατηγορήθηκε ο πρόεδρος του ΣΚ-ΕΔΔ. Να προσθέσουμε ακόμα, ότι τον Νοέμβριο του 1944 ο Σβώλος είχε ετοιμάσει νομοσχέδιο για την αποζημίωση των θυμάτων του κατοχικού πληθωρισμού. Το σχέδιο εκείνο, λόγω της θύελλας των Δεκεμβριανών και της παραιτήσεως της κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου, δεν πρόφθασε να γίνει νόμος. Τον Απρίλιο του 1950, ο Σβώλος υπέβαλε πάλι στη Βουλή το παλιό σχέδιο για να γίνει νόμος. Το σχέδιο προέβλεπε φορολογία εκείνων που ωφελήθηκαν από τον πληθωρισμό, και αποζημίωση των καταθετών. Αλλά ο νόμος δεν έγινε. Έχει όμως η αναφορά σ’ εκείνη την περίοδο, και μια άλλη αξία για το «σήμερα». Τότε, οι προκάτοχοι της Μέρκελ μας έκλεψαν με τα «αναγκαστικά δάνεια» και κατά την Απελευθέρωση, ο Σβώλος και άλλοι προσπάθησαν να αναστηλώσουν την κατεστραμμένη δραχμή. Στις μέρες μας, ο ολετήρας Σημίτης κατέστρεψε τη σταθερή δραχμή χάριν της ευρωλαγνείας του και των σχεδίων του Δ’ Ράιχ, και βύθισε την χώρα στην δυστυχία και στην εξαθλίωση. Ο διακεκριμένος νομικός, ο τ. Εισαγγελεύς Ιω. Σακκάς, κατηγορεί για εσχάτη προδοσία τους Γιώργο Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου. Έχω την εντύπωση ότι ο κατάλογος των υπευθύνων της ελληνικής συμφοράς είναι μακρύτερος… Με τα επαίσχυντα Μνημόνια, κυβερνώντες και η μισητή «τρόικα», θα επιβάλλουν σιγά σιγά μέτρα σαν εκείνα που επεβλήθησαν τον Δεκέμβριο του 1942. Για την απόκτηση τότε, δημοσίων εσόδων, επεβλήθη νομοθετικά η τουρκογενής «δεκάτη», με την πληρωμή από τους αγρότες 10% υποχρεωτικού φόρου, σε είδος. Αλλά ο φόρος αυτός, προσαυξημένος μάλιστα, όταν επρόκειτο για ορισμένα βασικά γεωργικά προϊόντα, δεν είχε τα αποτελέσματα που προσδοκούσε ο κατοχικός υπουργός Σ. Κοτζαμάνης, ώστε να εξασφαλίσει δημόσια έσοδα. Σ’ αυτό το σημείο θέλουν να μας φθάσουν ξένοι και ντόπιοι μνημονιακοί. Τέρμα, λοιπόν, οι αυταπάτες. Να προχωρήσουμε στον δικό μας δρόμο. Δεν υπάρχει συνεννόηση με την Μέρκελ την Λαγκάρντ, τον Σόιμπλε και τους άλλους της ευρωπαϊκής μαφίας του διεθνούς καπιταλισμού. Επεσημάναμε στην αρχή την λανθασμένη τακτική της κυβερνήσεως, η οποία πάει στους ξένους δυνάστες για συμβιβασμό, ενώ θα έπρεπε να προχωρήσει σε ανένδοτη διεκδίκηση των δικαίων της χώρας μας, με απειλή αποχωρήσεως από την κοινότητα των «τραπεζιτών και τοκογλύφων». Τα παλιά χρόνια, ό,τι πετύχαμε σε διεθνείς οργανισμούς, το κατορθώσαμε με δυναμική πολιτική. Το καλοκαίρι του 1946, οι πολιτικές δυνάμεις συστρατεύθηκαν για να πάνε στην διάσκεψη της Ειρήνης στο Παρίσι, προκειμένου να διεκδικήσουν την επίλυση των εθνικών μας θεμάτων. Κων. Τσαλδάρης, Σοφοκλής Βενιζέλος, Παν. Κανελλόπουλος, Γ. Παπανδρέου, Στυλιανός Γονατάς, Ναπ. Ζέρβας και Κ. Ρέντης (σαν αναπληρωτής του Σοφούλη) συγκρότησαν το «επιτελικό σχέδιο μάχης». Και πήγαν τότε οι έλληνες πολιτικοί στους «μεγάλους», όχι ικετεύοντας, αλλά απαιτώντας και προβάλλοντας τους αγώνες και τις θυσίες της Ελλάδος, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε ρυθμίσαμε τα σύνορα της Βουλγαρίας να παραμείνουν εκεί όπου ήταν το 1941. Τότε πήραμε τα Δωδεκάνησα. Τότε ο Τσαλδάρης με τον Βενιζέλο έπεισαν τον Αμερικανό πρεσβευτή Άβερελ Χάριμαν να ενδιαφερθεί η Ουάσινγκτον για τα σχέδια ανασυγκροτήσεως της ελληνικής οικονομίας. Κι ο Σοφοκλής Βενιζέλος ήταν που μίλησε στον Τρούμαν και τον έπεισε να αναγνωριστούν οι θυσίες της Ελλάδος, και να δοθεί βοήθεια. Και τότε πήραμε υπό ευνοϊκούς όρους τα 100 πλοία τύπου «λίμπερτι-βίκτορι», μας παρεχώρησαν βαμβακερά προϊόντα προς κάλυψη των ελληνικών αναγκών, αγοράσαμε καπνά από την Αμερική κ.λπ. Και να θυμίσουν οι κυβερνώντες -εάν έχουν λαλιά- στη μαντάμ Μέρκελ, ότι οι συμπατριώτες της έσυραν κάποτε την ελληνική οικονομία στο χάος, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η εκστρατεία του Άφρικα Κορπ. Ακόμη και ελληνικά λαχανικά και φρούτα δεσμεύονταν για να σταλούν στους γερμανούς στρατιώτες εκεί στην έρημο, ενώ εδώ «φιλοξενούνταν» μέλη των φίλων τους της Αραβικής Λεγεώνας. Τις κατοχικές μεθόδους αντιγράφει η Μέρκελ. Τότε η «Ντόιτσε Μπανκ» θέλησε να θέσει υπό τον έλεγχό της την Εθνική Τράπεζα. Οι Γερμανοί είπαν ότι τα δύο ιδρύματα «συνεργάζονται εις όλα τα έργα τα αφορώντα την οικονομικήν ανάπτυξιν της Ελλάδος»! Και η «συνεργασία» αυτή, κατέστη στενοτέρα διά της εισόδου στο Διοικητικό Συμβούλιο της Τραπέζης Αθηνών, του δόκτορος Πίλντερ, μέλους του Συμβουλίου της Τραπέζης Δρέσδης. Την ίδια μεθοδολογία ακολουθεί και τώρα η Γερμανία.

Τα μέλη του κυβερνητικού συνονθυλεύματος, πριν κουβεντιάσουν με τους ξένους πάτρωνες, ας διαβάσουν το βιβλίο του εκλεκτού συναδέλφου κ. Δημοσθένη Κούκουνα: «Η ελληνική οικονομία κατά την κατοχή». Θα διδαχθούν πολλά, και θα βρουν χρήσιμα στοιχεία, εάν θέλουν να αντιμετωπίσουν την προκλητικότητα και την ιταμή στάση της Γερμανίας. Χρειαζόμαστε ιστορικά επιχειρήματα για να «ξορκίσουμε» τους βρικόλακες του ναζισμού, που ξαναγύρισαν από τον χώρο της σκοτεινής καγκελαρίας, εκεί όπου έγινε κάρβουνο το πτώμα του Αδόλφου Χίτλερ.