Να αλλάξουμε τη χώρα κι όχι να αλλάξουμε χώρα…

Το πρόγραμμα στο «Posidonio» θα ολοκληρωθεί στις 28 Ιουλίου και θα ξαναρχίσει στα τέλη Αυγούστου. Η τελευταία του επιτυχία «Κρύσταλλα» είναι ο λόγος που στο κέντρο δεν πέφτει καρφίτσα!

Ευχαριστεί τον Θεό που του δίνει τη δυνατότητα να ζει μέσα από τη δουλειά του 100 οικογένειες. Βαθιά προσγειωμένος, με μάνατζερ τον πατέρα του, δηλώνει ότι για αυτόν δεν έχει σημασία η επιτυχία, αλλά η διάρκεια πάνω σ’ αυτό που αγαπάει, το τραγούδι, ενώ δεν νιώθει είδωλο, γιατί απλά δεν πιστεύει σ’ αυτούς τους όρους. Όταν τον ρωτάμε τι είναι ευτυχία, εκείνος απαντά να μην έχεις αδικήσει κανέναν.

// Πώς εξηγείς το γεγονός ότι το «Posidonio» είναι γεμάτο, παρόλη την οικονομική κρίση; Στη νέα σου δισκογραφική δουλειά, τα «Κρύσταλλα», που έχει γίνει τεράστια επιτυχία;
Πρώτα απ’ όλα έχω μια αρχή. Ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να αφουγκράζεται την κοινωνία. Πιστεύω ότι ο κόσμος που θα με εμπιστευτεί για τη διασκέδασή του, πρέπει να φύγει από το μαγαζί και να έχει περάσει πολύ καλά. Αυτό έχει μεγάλη βαρύτητα αυτήν την εποχή. Δεν ζω εκτός της κοινωνίας. Κυκλοφορώ και βλέπω καθημερινά πρόσωπα σκυθρωπά. Γι’ αυτό όταν θα ‘ρθουν στο μαγαζί μου, θα τους κάνω να πετάνε στον αέρα. Το έχω βάλει σκοπό. Και όταν το πετυχαίνω, είναι διπλή η χαρά. Δεν ξέρετε τι αντιμετωπίζουν οι τραγουδιστές στα μπουζούκια. Αρχικά βλέπω τη γενιά μου να μου λέει ότι φεύγει. Πάνε μετανάστες. Εγώ προσωπικά πονάω. Πολλοί φίλοι μου έφυγαν για Αυστραλία και Αμερική και, δυστυχώς, όλο και περισσότεροι παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς. Για μένα όμως δεν πρέπει να αλλάξουμε χώρα, πρέπει να αλλάξουμε τη χώρα μας.

// Τραγουδάς μόνος σου, χειμώνα-καλοκαίρι, για χρόνια, από τα «Αστέρια» μέχρι το «Posidonio». Κάνεις πρωταθλητισμό;
Δεν το έχω δει έτσι. Πίστεψέ με, ξεκινάω το βράδυ για τη δουλειά και λέω «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ, που 100 οικογένειες ζουν από το μαγαζί που τραγουδάω». Δεν ξέρω πώς συμβαίνει, αλλά κάθε φορά η σεζόν που τραγουδάω σε ένα κέντρο παρατείνεται. Αυτό με κάνει να νιώθω όμορφα, αλλά παράλληλα με αγχώνει. Έχω μεγάλη ευθύνη. Γιατί όταν ξέρεις ότι από ένα δίσκο ή από ένα τραγούδι που έχει τεράστια απήχηση εξαρτιόνται τόσες οικογένειες, καταλαβαίνεις το φορτίο που έχει. Εγώ με το που τελειώνω ένα δίσκο, μπαίνω στο στούντιο κατευθείαν για τον επόμενο. Αν πάρω το μήνυμα από τον κόσμο ότι δεν μπορώ να σηκώσω ένα μαγαζί στα χέρια μου, στην πλάτη μου, δεν θα το κάνω. Οι καλλιτέχνες έχουμε ένα κακό. Ποτέ δεν καταλαβαίνουμε το πότε θα πρέπει να φύγουμε από το πάλκο. Η δόξα τυφλώνει. Αλλά δόξα τω Θεώ είμαι πολύ συνειδητοποιημένος.

// Με πολλή υπομονή έφτασες να γίνεις πρώτο όνομα. Γιατί πολλά παιδιά τα θέλουν όλα γρήγορα.
Στη ζωή όλα είναι διαρκής αγώνας. Το να σου προσφέρουν μια νίκη χωρίς να μπεις στο γήπεδο και να σου πουν ότι κέρδισες και να σου δώσουν και το κύπελλο τι σημασία έχει; Αφού μέσα σου θα ξέρεις ότι δεν την άξιζες. Αυτό το απεχθάνομαι. Αν δεν παλέψεις για κάτι, δεν έχει ουσία.

// Ποια είναι η γνώμη σου για τα τάλεντ σόου; Εσύ πήγες σε οντισιόν, οι νεότεροι τραγουδιστές στα τηλεοπτικά πλατό…
Αν ήμουν 18 χρόνων και μου έλεγαν σε τρεις μήνες θέλεις να σε ξέρει όλη η Ελλάδα, να τραγουδάς, να έχεις δίσκο δικό σου, θα έλεγα «ναι, θα πάω στο ριάλιτι». Ξέρετε τι καταστάσεις έχω ζήσει; Να έχει βγει η πρώτη μου επιτυχία, το «Χωρίς νερό μπορώ, χωρίς εσένα όχι» και επειδή ήμουν σε μια εταιρεία που έκλεισε με το που βγήκε το cd, ήξεραν οι πάντες το τραγούδι, αλλά δεν ήξεραν ποιος το λέει.
Έμπαινα στο λεωφορείο και το τραγουδούσαν και ήθελα να τους πω «εγώ είμαι αυτός που το έχει πει». Δεν με ήξεραν. Αλλά μετά είδα ότι η επιτυχία μού ξαναχτύπησε την πόρτα. Σιγά σιγά ήρθε η αναγνωρισιμότητα. Στα 18 μου τα ήθελα όλα σήμερα! Τώρα όμως που είδα ότι το κάθε σκαλοπάτι στη δουλειά μού έδωσε και άλλα πράγματα -κυρίως εμπειρία- και πήγα από το πρώτο σκαλοπάτι στο δεύτερο και όχι στο ενδέκατο, κατάλαβα ότι ουσιαστικά αυτό που κέρδισα με την υπομονή ήταν η διάρκεια. Αν πας πολύ γρήγορα από τους πρόποδες την κορυφή ή ζαλίζεσαι και πέφτεις ή δεν ξέρεις να διαχειριστείς την επιτυχία σου.

// Γιατί δεν ξέρουμε πολλά για την προσωπική σου ζωή;
Δεν νομίζω ότι αφορά τον κόσμο η προσωπική μου ζωή. Γιατί να την πουλήσω; Είμαι ένας απλός άνθρωπος. Αυτό για το οποίο θέλω να ενδιαφέρεται ο κόσμος είναι τα τραγούδια μου. Το να βγαίνω και να κάνω εξώφυλλα δεν το καταλαβαίνω. Είμαι μοντέλο; Θέλω να απασχολώ τον κόσμο για τον τομέα μου. Έναν πολύ γνωστό ποδοσφαιριστή τον ρώτησαν πρόσφατα γιατί δεν πανηγύρισε για το γκολ που έβαλε και είπε «μα, αυτή είναι η δουλειά μου».

// Οι πολιτικοί κάνουν καλά τη δουλειά τους;
Όπως αποδεικνύει η ιστορία, δεν την έκαναν καλά τη δουλειά τους. Ο λαός έδωσε το σύνθημα για δεύτερη φορά, κανένας από εδώ και στο εξής μόνος του, όλοι μαζί. Άρα πρέπει να κυριαρχήσει η σύνεση και η επικοινωνία. Να κυριαρχήσει αυτό που είναι καλό για την Ελλάδα και όχι αυτό που είναι καλό για την καρέκλα του καθενός. Εγώ δεν ένιωσα ότι ο Έλληνας έχει κοροϊδέψει την «τρόικα», το ΔΝΤ… Ο Έλληνας είχε πάντα προβλήματα, δεν ήταν ζάπλουτος. Ας παρθούν πλέον οι σωστές αποφάσεις. Αν οι πολιτικοί μας είχαν διαχειριστεί σωστά τα πράγματα, καμία Μέρκελ δεν θα μας κουνούσε το δάχτυλο. Υπάρχουν μικρότερες χώρες από εμάς και δεν τους κουνάει το δάχτυλο. Δυστυχώς, αφού μάθαμε να ζούμε με δανεικά, θα έχουμε τους δανειστές ανάγκη. Αν ήμασταν αυτόνομοι, θα ήταν αλλιώς.

// Γιατί οι συμπολίτες μας είναι στα όρια της κατάθλιψης;
Είναι η σύγχυση! Όταν ξαφνικά σου κόβεται ο μισθός και εσύ πριν από τρία χρόνια είχες πάρει ένα δάνειο και κινδυνεύεις να χάσεις το σπίτι σου, μπερδεύεσαι. Σε πιάνει απόγνωση. Μου δίνετε την ευκαιρία να πω στους Έλληνες ψηλά το κεφάλι και μη σας περάσει ποτέ η άσχημη ιδέα από το μυαλό να παρατήσετε τα όπλα. Ούτε να το σκέφτεστε. Έχουμε περάσει πολύ δύσκολα πράγματα ως λαός, ε, δεν θα αυτοκτονήσουμε τώρα! Πιστεύω ότι θα σταθεροποιηθούν τα πράγματα πολιτικά και θα πάψει να μας παιδεύει η αβεβαιότητα. Είναι λογικό πάνω στη σύγχυση να δημιουργούνται προβλήματα στη δουλειά και στο σπίτι. Όλα αυτά τρελαίνουν.

// Είναι πόλεμος αυτό που ζούμε;
Ναι, αλλά άλλης μορφής. Ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, αλλά με τη μορφή των σημερινών όπλων δεν μπορεί να γίνει ένας πόλεμος παγκόσμιας κλίμακας. Θα καταστρεφόμασταν όλοι μέσα σε δύο ώρες. Δεν θα υπήρχε γη. Με τον οικονομικό πόλεμο όμως σιγά σιγά υποβαθμίζονται τράπεζες, χώρες και πεθαίνουν άνθρωποι. Η κάθε χώρα που υποβαθμίζεται χάνει μια μάχη και παλεύει να την ανακτήσει, για να μην πεινάσουν και άλλο οι πολίτες της.

// Στο δεύτερο πρόγραμμα πάντα τραγουδάς Διονυσίου, Καζαντζίδη… Τα παλιά λαϊκά τραγούδια είναι η ταυτότητά μας;
Εγώ πάτησα στο λαϊκό οικοδόμημα των παλιών και ελπίζω να βάλω και εγώ το δικό μου λιθαράκι για τους επόμενους. Το οικοδόμημα που πάτησα λέγεται ελληνική λαϊκή μουσική. Γνώρισα σε παιδιά της γενιάς μου τραγούδια που δεν ήξεραν, όπως το «Μη ρωτάς το γιατί», το «Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο» κ.ά. Πολλά παιδιά που γεννήθηκαν το ’80 και το ’90 έρχονται στο καμαρίνι και μου λένε «πολύ ωραίο αυτό το τραγούδι σου», αλλά δεν ξέρουν ότι το έχει πει κάποιος παλιότερος. Με αυτόν τον τρόπο έκανα το χρέος μου προς τους προηγούμενους και με τον τρόπο μου τα πέρασα στη νέα γενιά.

// Το χρήμα είναι το παν;
Το χρήμα είναι το μέσο! Όταν γίνει σκοπός, χάνει όλη την ουσία του. Αν γίνει σκοπός το χρήμα, ποτέ, μα ποτέ δεν νιώθεις ικανοποιημένος. Το χρήμα καλυτερεύει τις συνθήκες διαβίωσης, δεν καλυτερεύει τις ανθρώπινες σχέσεις. Κάποιοι έχουν χρήματα, αλλά στην προσωπική τους ζωή τυραννιούνται.

// Η ευτυχία στη ζωή ποια είναι;
Η ευτυχία είναι να νιώθεις γεμάτος. Να κοιμάσαι ήσυχα, νιώθοντας ότι δεν έχεις αδικήσει κάποιον. Και να ξυπνάς με ένα χαμόγελο στα χείλη, λέγοντας «πάω να παλέψω την επόμενη ημέρα».

// Νιώθεις ότι είσαι είδωλο;
Ποτέ δεν ένιωσα πρότυπο ή είδωλο όπως λες. Νομίζω ότι το έχω αποδείξει από την πορεία μου ότι όλοι αυτοί οι όροι της σόου μπιζ δεν ταιριάζουν σε εμένα και δεν μπορώ να τους σηκώσω ούτε ως χαρακτήρας, ούτε ως άνθρωπος.

// Πόσα τραγούδια ξέρεις και τραγουδάς; Πόσα τραγούδια λες μέσα σε ένα βράδυ; Πάνω από 200;
Δεν τα έχω μετρήσει, αλλά 200 είναι τα τραγούδια της δισκογραφίας μου. Είναι πάρα πολλά τα τραγούδια που ξέρω. Υπάρχουν μέρες που ο κόσμος θέλει περισσότερα τσιφτετέλια, οπότε θα πω περισσότερα τσιφτετέλια. Το αλλάζω το πρόγραμμα λοιπόν και λέω διαφορετικά τραγούδια. Αυτό πρέπει να κάνει ο τραγουδιστής. Να έχει επαφή με τον κόσμο. Και όταν ο κόσμος θελήσει περισσότερα ζεϊμπέκικα, θα πω ζεϊμπέκικα. Από μικρός ακούω μουσική και όποιο τραγούδι μου άρεσε, το μάθαινα. Σε ένα βράδυ μπορεί να πω και 500 τραγούδια και λίγα λέω. Αλλά δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό. Είναι σαν να ρωτάς έναν σεφ πόσα πιάτα ξέρει να κάνει. Το να ξέρει ένας σεφ πόσο αλάτι θα βάλει, όμως, σε ένα πιάτο, από έναν κόκκο μέχρι μια χούφτα, αυτό είναι το σημαντικό.