Μόνο με φόρους δεν γίνεται τίποτε
Τώρα που άρχισαν να έρχονται οι πρώτες «λυπητερές» της εφορίας, εμπλουτισμένες με τη συνύπαρξη, στα ίδια εκκαθαριστικά, και της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης, διαπιστώνει για μία ακόμη φορά κανείς την πολυετή όσο και ατελέσφορη προσπάθεια των κυβερνήσεων να καταπολεμήσουν τη φοροδιαφυγή. Διότι το «ξεζούμισμα» των γνωστών υποζυγίων του φορολογικού μας συστήματος εξακολουθεί να γίνεται γιατί και οι αρμόδιοι μηχανισμοί είναι ακατάλληλοι ή διεφθαρμένοι, αλλά και η Πολιτεία επί σειρά ετών επιβεβαιώνει πόσο ανίκανη είναι να μετατρέψει σε αποτελεσματικούς και ακέραιους τους μηχανισμούς αυτούς.
Βεβαίως, σε σχέση με άλλες χρονιές, τα αναγκαστικά κλεισίματα ψαλίδων τόσο στο χρέος όσο, κυρίως, στο έλλειμμα που δημιουργεί το χρέος, καθιστούν πιο επιτακτικές τις απαιτήσεις για έσοδα, ενώ και η ύφεση από τα αλυσιτελή μέτρα που επιβάλλει η «τρόικα» δυσχεραίνει τη διεύρυνση των πηγών κρατικών εσόδων. Όμως το διαχρονικό πρόβλημα του άδικου φορολογικού συστήματος σε τέτοιες στιγμές αναδεικνύεται, καθώς και οι ευθύνες όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας τριακονταετίας.
Έστω και υπό το σημερινό καθεστώς της έντονης κρίσης, ακόμη και η σημερινή κυβέρνηση θα πρέπει να αντιληφθεί ότι οι φορολογικές επιβαρύνσεις έχουν συνέπειες στην ανάπτυξη, στις επενδύσεις και κατ’ επέκταση και στην κατανάλωση, η οποία, εφόσον επί μακρό διάστημα παραμένει καθηλωμένη, έχει τις επιπτώσεις της στην ίδια την οικονομία.
Το θλιβερό συμπέρασμα είναι ότι η φοροδιαφυγή στη χώρα μας εξακολουθεί να «δίνει και να παίρνει». Που σημαίνει ότι το κράτος ακόμη δεν κατορθώνει να περιορίσει τους φοροφυγάδες, παρά το γεγονός ότι νέα συστήματα πληροφορικής που έχουν εισαχθεί έχουν περιορίσει σημαντικά τη φοροδιαφυγή. Εντούτοις υπάρχουν πάντα τρόποι ώστε οι πολίτες να μη δηλώνουν όλο το εισόδημά τους. Και θα υπάρχουν πάντα, διότι το ίδιο το κράτος, όντας άδικο, εξωθεί τους φορολογούμενους να επιχειρούν να γλιτώσουν φόρους. Για τον πρόσθετο λόγο ότι το άδικο σύστημα το οποίο είναι τέτοιο για να εισπράττει το κράτος και να καλύπτει τα ελλείμματα που δημιουργεί, δεν είναι ανταποδοτικό. Δηλαδή ο κόσμος πληρώνει και, αντί να έχει παροχή δημοσίων και κοινωνικών υπηρεσιών αναλόγων προς αυτά που καταβάλλει, διαπιστώνει μια υποβαθμισμένη προσφορά του κράτους.
Από την άλλη πλευρά, το ίδιο το κράτος, με τη φορομπηχτική πολιτική του και με την εμμονή του να μην ελαφρύνει από τα βάρη τους φορολογούμενους, τους εξωθεί στο να αναζητούν τρόπους φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής, που τελικώς είναι σε βάρος του ίδιου του κράτους.
Υπό το καθεστώς της ανάγκης και της ένδειας του δημόσιου κορβανά, η μόνη παραχώρηση που γίνεται είναι η αύξηση των δόσεων καταβολής του φόρου. Και μάλιστα, για τα άνω των 80.000 ευρώ εισοδήματα δεν γίνεται κάποια διευκόλυνση. Όμως εκεί είναι τα λεφτά και στα εισοδήματα αυτά -που ενδεχομένως μπορεί να εντοπισθεί μεγάλη φοροδιαφυγή- θα πρέπει να υπάρξει διευκόλυνση, ώστε να εισπράξει το κράτος και τον υψηλότερο φόρο. Διαφορετικά νέα κόλπα θα εφευρεθούν και του χρόνου η φοροδιαφυγή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη…
Λούκουλλος