ΜΑ, Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ!

Ερμηνευτής των προθέσεων της κυβέρνησης, των κρυφών σκέψεων των δανειστών, των αδήλωτων επιθυμιών της «τρόικας» αλλά και παθιασμένος απολογητής της πολιτικής (του) περί τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις. Τόσο μάλιστα ένθερμος και εκδηλωτικός, που προλαβαίνοντας τις ερωτήσεις φοράει το απαξιωτικό (προς οποιονδήποτε συνομιλητή του ή «τρίτον») χαμόγελο, που βαθμιαία μεταβάλλεται σε σαρδόνιο, και αραδιάζει απαντήσεις για ζητήματα για τα οποία δεν ρωτήθηκε και δεν αφορούν κανέναν πλην του ιδίου και ορισμένων εκπροσώπων της συγκεκριμένης πολιτικής που εφαρμόζεται από τον Οκτώβριο του 2009. Αυτής της πολιτικής που βύθισε τη χώρα στην εξάρτηση, την ανεργία και τη φτώχεια. Αυτής που οδήγησε τον ΓΑΠ να μεταβληθεί σε γραφικό/τραγική φιγούρα και φυσικά να αποτελέσει πολιτικό παρελθόν, αυτής που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ από το 44% στο 12%. Απλά πράγματα. Αυτήν λοιπόν την πολιτική, την οποία συνεχίζει η τρικομματική κυβέρνηση, έχει αναλάβει να τη σπονσοράρει ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, μια και ο κανονικός πρωθυπουργός Α. Σαμαράς ούτε την πολυπιστεύει ούτε και σημαία την έχει κάνει. Όσο για τον αρχηγό της Δημοκρατικής Αριστεράς, φύσει και θέσει συμπαθή και ευπρεπή άνθρωπο, αυτός προσπαθεί να γλιτώσει με σιβυλλικές ημιακατάληπτες δηλώσεις, που ούτε ο ίδιος (υπό φυσιολογικές συνθήκες) θα ενέκρινε, αλλά τι να κάνει; Προφανώς θέλησε ο Φ. Κουβέλης να δείξει ότι υπάρχει και Αριστερά («η Αριστερά της ευθύνης», όπως έλεγε προεκλογικά) που μπορεί να πάρει μέρος σε κυβερνητικό σχήμα ακόμα και με ιδεολογικούς αντιπάλους, αλλά αυτό το εγχείρημα έχει τίμημα. Το ύψος του θα φανεί εν καιρώ. Βέβαια, αν και οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, την τελευταία φορά που η Αριστερά (εν σώματι, τουλάχιστον, ή εκπροσωπούμενη στη Βουλή) θέλησε να μετάσχει σε κυβέρνηση χωρίς ομοειδή ή έστω συγγενή πολιτικά χαρακτηριστικά (συγκυβέρνηση 1989) το πλήρωσε με πολιτική εξόντωση: Το ΚΚΕ διασπάστηκε και έκανε χρόνια να συνέλθει, ενώ η Ανανεωτική Αριστερά ως εναπομείνας Συνασπισμός υπό την ηγεσία της κ. Μ. Δαμανάκη, μετέπειτα συντρόφου του κ. Σημίτη και του ΓΑΠ και σημερινής επιτρόπου της Ελλάδας στην ΕΕ, απέτυχε να μπει στη Βουλή στις εκλογές του 1993. Η τελευταία φορά που συνέβη αυτό στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ήταν ως ΚΚΕ Εσωτερικού το 1981. Αλλά όσο κι αν οι περίοδοι και τα ιστορικά δεδομένα δεν είναι ίδια, η Δημοκρατική (ανανεωτική) Αριστερά του κ. Κουβέλη κινδυνεύει να φορτωθεί τον ρόλο του «πλυντηρίου» για τα ανομήματα των άλλων δύο, και κυρίως του διαλυμένου ΠΑΣΟΚ. Ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να υπάρξει μετά την πολιτική του εξαφάνιση, που επικυρώθηκε και εκλογικά, μέσω της συμμετοχής στην κυβέρνηση. Δεν διατηρεί καμιά άλλη υπόσταση κι αυτό το ξέρει πρώτα από όλους ο Ευ. Βενιζέλος. Το καλύπτει όμως αρκετά επιτυχημένα με αλαζονεία και θράσος στον δημόσιο λόγο του, αφού τόσο οι συνθήκες όσο και οι άλλοι δύο πολιτικοί αρχηγοί (εκ των οποίων ο ένας είναι πρωθυπουργός!) του το επιτρέπουν. Αυτή η εικόνα μπορεί να εκνευρίζει τους περισσότερους, να ανησυχεί άλλους, αλλά μερικούς τους πείθει ότι «αυτός κάνει κουμάντο» ή «αυτός φορτώθηκε τον σάκο με τα σκουπίδια και κάνει τη βρώμικη δουλειά», άρα μπορεί να κάνει και για παραπάνω. Είναι ακριβώς η μαγιά που χρειάζεται ο ευφυής, αλαζών καθηγητής για να ξαναδέσει τη ζύμη του διαλυμένου ΠΑΣΟΚ. Αλλά μήπως αυτό ακριβώς θέλουν και οι δύο άλλοι πολιτικοί αρχηγοί; Να επιστρέψουμε στην ομαλότητα όπως την ξέρουμε (ή περίπου, γιατί τίποτα δεν μπορεί να ξαναγίνει όπως παλιά… άλλωστε, ούτε ο κ. Κουβέλης θα το ήθελε ούτε ασφαλώς ο κ. Σαμαράς!) και να ελέγχονται οι εξελίξεις; Μήπως γι’ αυτό επιτρέπουν στον κ. Βενιζέλο να αυτοεκτίθεται/αυτοπροβάλλεται τόσο πολύ; Μπορεί. Στο κάτω κάτω, αν τα πάει καλά, θα έχουν και αυτοί το κέρδος της επανασυγκρότησης ενός «κεντρώου» πόλου που θα συγκρατεί εκλογικές ομάδες να μετακινούνται σε αλλότριους χώρους.

Αν δεν τα πάει καλά, μπορούν (αρκεί να το κάνουν εγκαίρως και να μην τους «αδειάσει» πρώτος ο καθηγητής) να του χρεώσουν την κακή πορεία και τους λανθασμένους χειρισμούς στη διαπραγμάτευση, μια και στην κοινή γνώμη θα είναι ο Ευ. Βενιζέλος αυτός που πρότεινε, οργάνωσε και υλοποίησε τον τρόπο και το περιεχόμενο της (καταστροφικής και μειωτικής για τη χώρα) διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και τους ευρωπαίους εταίρους. Μέχρι τότε, πρωθυπουργεύων, εκπρόσωπος, απολογητής, ερμηνευτής και σταρ της παράξενης κυβέρνησης θα είναι ο πληθωρικός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.