Η νέα διαχωριστική γραμμή

Η μετεκλογική πολιτική πραγματικότητα, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, οδηγεί σε ένα διπολικό σκηνικό, το οποίο δεν συγκροτείται από την παραδοσιακή αντίθεση Δεξιάς – Αριστεράς, αλλά από τη νέα αντίθεση που διαμόρφωσε η κρίση, διαχωρίζοντας τις πολιτικές δυνάμεις σε εκείνες που επιδιώκουν με κάθε θυσία την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και σε εκείνες που αμφισβητούν ή αντιστρατεύονται την με κάθε θυσία παραμονή της χώρας στο ευρώ. Και τα δύο στρατόπεδα συγκροτούνται από ανομοιογενείς ιδεολογικά και πολιτικά δυνάμεις. Εκ των πραγμάτων, το πρώτο στρατόπεδο αποτελούν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, ενώ το δεύτερο στρατόπεδο συγκροτείται από ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητους Έλληνες και Χρυσή Αυγή. Όμως, ενώ η ανομοιογένεια δεν φαίνεται να προκαλεί προβλήματα στο αντιπολιτευτικό και αντιμνημονιακό στρατόπεδο, αντίθετα προκαλεί αρρυθμίες στο μπλοκ των τριών κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση.

• Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης οφείλουν τάχιστα να συγκροτήσουν ένα κοινό όργανο που θα αντιμετωπίζει έγκαιρα κάθε αρρυθμία που απειλεί τη συνοχή της συγκυβέρνησης, ενώ ταυτόχρονα οφείλουν, πέρα από την προγραμματική βάση της συγκυβέρνησης, να επεξεργαστούν ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο μέτρων και κινήσεων τόσο για το εσωτερικό όσο και για το εξωτερικό. Συγκεκριμένα, να καθοριστούν οι διαρθρωτικές αλλαγές που μπορούν να προωθηθούν αμέσως, ώστε η χώρα να ανακτήσει πόντους αξιοπιστίας έναντι των δανειστών της, και ταυτόχρονα να διαμορφωθεί βήμα βήμα η τακτική και η στρατηγική της επαναδιαπραγμάτευσης – κι αυτήν τη στρατηγική να την υπηρετεί το σύνολο της κυβέρνησης και, εάν είναι δυνατόν, να την υπηρετούν και οι κοινωνικές δυνάμεις. Έτσι μόνο τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης, παρά τις πολιτικο-ιδεολογικές διαφορές τους, θα μπορέσουν να φέρουν σε πέρας την εντολή του εκλογικού σώματος.