Εγκλωβισμένοι στο «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»!
Γιατί εδώ που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα, είτε η οδός των καταστροφικών Μνημονίων επιλεγεί είτε η άλλη της μονομερούς καταγγελίας προκριθεί, το αποτέλεσμα δεν θα είναι ποσώς ανώδυνο. Απλώς γιατί -εάν δεν θέλουμε ν’ αυταπατώμεθα- η χώρα έχει εγκλωβισθεί στην αδήριτη δυναμική του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Με την έννοια του αναπόφευκτου κόστους, που συνοδεύει και τις δύο επιλογές.
Αυτή ακριβώς είναι η αλήθεια. Και πρέπει να ιδωθεί σωστά και χωρίς υπεκφυγές ψευδαισθήσεων, προκειμένου να ορθοτομηθούν σωστικές κατά το δυνατόν διέξοδοι και να επιδιωχθούν ανατάξεις, πριν από μοιραιότερες εξελίξεις και ολέθριες εκ των πραγμάτων καταλήξεις. Κάτι που δεν αφορά έτοιμες συνταγές και που δεν θα προέλθει από μαγικές λύσεις. Προπαντός από «από μηχανής θεούς» ή δαίμονες! Αντιθέτως, θ’ απορρεύσει από εμάς τους ίδιους. Από τους Έλληνες. Και τις πολιτικές που θ’ απαιτήσουν τη μείζονα δυνατή εσωτερική συναίνεση. Ως την εκ των ων ουκ άνευ δυναμική που θα ενεργοποιήσει αποφασιστικές πολιτικές και θ’ αποδώσει αποτελεσματική διαχείριση της κρίσεως, έτσι που ν’ αποσοβηθούν ορατοί κίνδυνοι και ν’ αποτραπούν απευκταία. Δεν υπάρχει άλλη οδός!..
Αυτά μπορεί να φαίνονται τετριμμένες συνταγές και να δίδουν την εντύπωση αφελών προσεγγίσεων. Πολύ περισσότερο, καθώς η χώρα μπήκε σε μετεκλογική φάση παροξυνόμενων, δυστυχώς, τριβών. Οι οποίες και θα επιτείνονται συνεχώς με κλιμακούμενους διαγκωνισμούς και όξυνση διχαστικών συνδρόμων, τα οποία υφέρπουν δηλητηριάζοντας το πολιτικό περιβάλλον. Η άλλη αλήθεια για τις ενδοελληνικές παθογένειες. Που εάν, αντί να τις υπερβούμε, μας υπερβούν, λίγες θα είναι οι πιθανότητες ανακάμψεως κι επαναφοράς. Όχι βεβαίως επαναφοράς στην προτέρα μας θέση και κατάσταση (που έκρυβε τους σπόρους της βέβαιης καταστροφής), αλλά σε πορεία μιας εξ υπαρχής επιτέλους ανασυγκροτήσεως και λογικής εφεξής αυτοδιαχειρίσεως.
Μόνο μυωπάζοντες δεν διαβλέπουν τον κίνδυνο ακόμη κι ενδεχομένων εμφυλιοπολεμικών επιπλοκών, εφόσον ο κοινωνικός ιστός αποσυντεθεί τελικά κι εφόσον η ανέχεια και τα ολέθρια παράγωγά της φέρουν τις κοινωνικές ομάδες σε κατάσταση απελπισίας. Και αν αυτά μετεξελιχθούν σε ανεξέλεγκτες υποτροπές, με συγκρουσιακές δυναμικές, εμποτισμένες με πάθη ταξικού εν πολλοίς ρεβανσισμού. Ως απότοκα προφανώς τραυματικών αδιεξόδων και απελπιστικών καταρρεύσεων, κάτι που ιχνηλατείται ήδη στην έως και τραγική καθημερινότητα πολλών κοινωνικών ομάδων. Που προδικάζουν τα συνεπόμενα, με τρόπο που ξέρουμε όλοι ότι θ’ αποβεί μοιραίος.
Εάν αυτά (ή και μέρος τους) αποδίδουν σε κάποιον βαθμό την πραγματικότητα όπως εξελίσσεται (κι εξάπαντος επί τα χείρω), αυτά τα ίδια σηματοδοτούν με τρόπο άμεσο και κραυγαλέο τις ευθύνες όλων, σε όλο το πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα, δίδοντας το στίγμα του δέον γενέσθαι. Κυρίως όμως των απαιτήσεων που με τρόπο κατεπείγοντα προβάλλουν κι επιφορτίζουν κάθε πλευρά και κάθε ομάδα, σε κάθε επίπεδο. Πριν είναι αργά! Καθώς ό,τι και να γίνει -καλύτερο ή χειρότερο-κανέναν δεν θ’ αφήσει αλώβητο και ανεπηρέαστο. Γι’ αυτό και κανένας δεν μπορεί και δεν πρέπει «να βγάλει την ουρά του απέξω». Με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Και σημαίνει εξ ανάγκης αποφασιστικές συγκλίσεις. Όχι με πολιτική ασφαλώς ομογενοποίηση. Όχι. Αλλ’ οπωσδήποτε, αφενός με συνεπιστράτευση άκρας υπευθυνότητος και αφετέρου με συνεπικουρία στοχεύσεων. Που προϋποθέτει καταλλαγή παθών και αποποίηση κομματικών και άλλων ιδεοληψιών και περιχαρακώσεων.
Αυτά μπορεί να περιμένουν. Γι’ άλλες (και καλύτερες) ημέρες. Και αφού η χώρα υπερβεί προφανείς κινδύνους και αναστρέψει πορεία. Οπόταν και μπορεί ν’ αντιπαρατασσόμεθα και να σπαρασσόμεθα. Κακώς μεν. Αλλά τουλάχιστον χωρίς να κινδυνεύουμε να συναντηθούμε και να ομονοήσουμε αργά κι επί των ερειπίων εαυτών και αλλήλων…