Η αναχρονιστική και μυωπική χώρα!
Σκαλίζοντας το αρχείο μου, ιδού τι ανακάλυψα! Μια έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία έκρουε τον κώδωνα κινδύνου στην Ελλάδα, υπό τη μορφή είτε διαπιστώσεων είτε προειδοποιήσεων. Η έκθεση αυτή της Κομισιόν, σχετικά με τη συμβολή των δημόσιων οικονομικών στην οικονομική ανάπτυξη και την απασχόληση, έδειχνε τότε ότι η Ελλάδα, λίγο πριν δρασκελίσουμε το κατώφλι του 21ου αιώνα, εξακολουθούσε να ακολουθεί πεπαλαιωμένες και αναχρονιστικές μεθόδους ως προς τη διάρθρωση των δημόσιων οικονομικών, αφού η βασική και παραδοσιακή μέθοδος που ακολουθείτο, επί σειράν ετών, δεν ήταν άλλη από την αφαίμαξη των φορολογουμένων.
Επιπλέον η έκθεση αποκάλυπτε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα «με την πλέον μυωπική ενατένιση του μέλλοντός της». Γι’ αυτό άλλωστε βρισκόταν (σ.σ. και εξακολουθεί να βρίσκεται) στην τελευταία θέση όσον αφορά τα κονδύλια που διαθέτει για την παιδεία και την έρευνα. Για τους δύο δηλαδή πιο σημαντικούς τομείς που διαμορφώνουν τις συνθήκες για μια ταχύτερη ανάπτυξη, αφού χωρίς «εγκεφάλους» και τεχνολογική πρόοδο ο στόχος αυτός δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί, στο πλαίσιο μάλιστα ενός σκληρού ανταγωνιστικού πεδίου διεθνώς.
Επομένως το κράτος οφείλει να αντιμετωπίσει μέσα από ένα άλλο πρίσμα τα ζητήματα της παιδείας και της έρευνας, διότι είναι προφανές ότι χωρίς χρήματα δεν μπορεί να αναπτυχθούν οι δύο αυτοί τομείς.
Μέχρι σήμερα, βεβαίως, η μόνιμη επωδός για τη διάθεση περιορισμένων οικονομικών πόρων, ειδικά στην παιδεία, ήταν ότι η χώρα μας είναι υποχρεωμένη να διαθέτει τεράστια κονδύλια, όσο καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, για την άμυνα. Και τούτο διότι, εξ όλων των ευρωπαϊκών κρατών, μόνο η δική μας τελεί υπό συνεχή απειλή. Το επιχείρημα αυτό ισχύει εν μέρει, για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς αρμόδιος δεν ομίλησε, όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα, για τα τεράστια κονδύλια που διασπαθίζονταν στον δημόσιο τομέα για να συντηρείται ο υδροκεφαλισμός του και να χρησιμοποιείται από τις κυβερνήσεις είτε ως δεξαμενή δυνητικών ψηφοφόρων είτε ως χοάνη απορρόφησης ανέργων, επειδή δεν καθίσταται δυνατόν να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας στην ελεύθερη αγορά μέσω των δημοσίων επενδύσεων ή της προσέλκυσης επενδυτικών κεφαλαίων.
Δώδεκα χρόνια μετά, η κατάσταση παραμένει ίδια. Ως «ισοδύναμο μέτρο», σε πρώτη φάση, επειδή οι κυβερνήσεις ήσαν ανίκανες να περιορίσουν το Δημόσιο και τις επιχειρήσεις του, που δημιουργήθηκαν για να σιτίσουν στρατιές «ημετέρων» και ψηφοφόρων, θεωρήθηκε -τι άλλο;- η φορολογική αφαίμαξη του κοσμάκη. Όπως δηλαδή και πριν από δώδεκα χρόνια, όταν διαπίστωνε η Κομισιόν την αναχρονιστική μέθοδο για τη διάρθρωση των δημόσιων οικονομικών. Επειδή δε ούτε αυτό κρίθηκε επαρκές -χωρίς βεβαίως να μειωθεί η φορολογική επιβάρυνση- κόπηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις, στερήθηκε λεφτά η κατανάλωση και μεγεθύνθηκε η ύφεση, έτσι ώστε να μεγεθυνθεί και η αδυναμία των συνεχώς επιβαρυνόμενων φορολογουμένων να ανταποκριθούν στις αυξημένες υποχρεώσεις τους! Φαύλος κύκλος.
Δώδεκα χρόνια πέρασαν και τίποτε δεν άλλαξε. Μα μήπως άλλαξε τα τελευταία τριάντα; Αλήθεια, πώς θα βγούμε από την κρίση, με τέτοια μυαλά;