Το τελευταίο πείραμα

Παραλλήλως, φοβούμεθα ότι η αδιαλλαξία και η αλαζονεία της Γερμανίας όχι μόνο δεν θα αφήσουν περιθώρια για ανακούφιση του ελληνικού λαού, αλλά θα καταστήσουν ανεφάρμοστες τις προεκλογικές υποσχέσεις των αρχηγών που συγκατοικούν τώρα στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο χρόνος, βέβαια, θα δείξει. Γνωρίζουμε όμως ότι η πολιτική του Δ΄ Ράιχ δεν έχει ως στόχο την ανεξαρτησία και την ευημερία των λαών. Θέλει τον Νότο υπό γερμανική κατοχή! Όσο οι πολιτικοί του ευκαιριακού κυβερνητικού σχήματος δεν συνειδητοποιούν αυτήν την πραγματικότητα, δεν θα μπορούν να αντιπαλέψουν αποτελεσματικά την καγκελαρία. Η ύπατη αρμοστεία επιστρέφει. Οι «τεχνικοί πραγματογνώμονες» Γερμανοί του Ράιχ βρίσκονται εγκατεστημένοι στα υπουργεία και ασκούν ουσιαστική εξουσία των «αρχών κατοχής». Ο Γιούνκερ, χαμογελώντας σαρκαστικά, μας δηλώνει ότι «το πρόγραμμα λιτότητας (δηλαδή εξολοθρεύσεως) θα μείνει ανέγγιχτο». Και η Μέρκελ μας το ξεκαθαρίζει κυνικά: «Τον τελευταίο λόγο θα τον έχει η “τρόικα”». Ο κ. Ράπανος βρίσκεται στο κυβερνητικό σχήμα ως τοποτηρητής των τραπεζιτών, ενώ οι τράπεζες προχωρούν ανελέητα σε κατασχέσεις σπιτιών των πολιτών και αδιαφορούν εάν οι άνθρωποι έχουν προχωρήσει σε φορολογικές ρυθμίσεις. Για ελάχιστα ευρώ χρέος σού κάνουν κατασχέσεις. Θα το δεχθεί ο κ. Σαμαράς; Και ο «αριστερός» κ. Κουβέλης θα κλείσει τα μάτια μπροστά στην τραγωδία του λαού; Στο ΠΑΣΟΚ δεν αναφερόμαστε, διότι ήταν και είναι παντελώς αναξιόπιστο. Άνθρωποι ρημαγμένοι καθημερινά αυτοκτονούν από απελπισία και τα δελτία ειδήσεων αποκρύπτουν το τραγικό γεγονός.

Ο κ. Βενιζέλος –προεκλογικά– σε ζωντανή συζήτηση με πολίτες στον ραδιοφωνικό σταθμό του Ν. Χατζηνικολάου, ως ωρυόμενος δερβίσης, μίλησε απαξιωτικά γιʼ αυτούς που θέτουν τέρμα στη ζωή τους, επειδή από αξιοπρεπείς νοικοκυραίους η αγυρτεία των μνημονιακών πολιτικών τούς μετέτρεψε σε ζητιάνους. Μπορεί η νέα κυβέρνηση να διώξει την «τρόικα»; Εάν δεν μπορεί, θα έχει τόση ανεξαρτησία, όση είχε η κυβέρνηση του στρατηγού Γ. Τσολάκογλου. Κι αν παρεξηγούνται για την παρομοίωση με τον κατοχικό πρωθυπουργό, να το πούμε διαφορετικά, μεταφερόμενοι στη μεταπολεμική εποχή: Η κυβέρνηση των «τριών» θα έχει τόση ανεξαρτησία, όση είχαν οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις, υπό την εποπτεία του Πιουριφόι. Επρόκειτο για τον αμερικανό πρεσβευτή που ρύθμιζε τότε την πολιτική μας ζωή. Το πνεύμα του Πιουριφόι βρικολάκιασε στις μέρες μας. Ο ελληνικός λαός στις εκλογές βρέθηκε σε ένα μπέρδεμα, που το έκανε χειρότερο η ξένη προπαγάνδα. Η παραμονή στην Ευρωζώνη και στο ευρώ έχει συνέπεια την εφαρμογή του απάνθρωπου Μνημονίου. Και επέσειαν την επιστροφή στη δραχμή, εάν ψηφίζαμε την κατάργησή του αμέσως. Φυσικά, ο λαός δεν ενδιαφέρεται εάν θα πεθάνει με το ευρώ ή τη δραχμή. Εκείνο που προσπαθεί είναι να επιζήσει. Και με Μνημόνια δεν υπάρχουν περιθώρια επιβιώσεως. Κανείς δεν έχει απαντήσει σε ένα απλό ερώτημα: Γιατί τον παλιό καιρό όλες οι ευρωπαϊκές χώρες ευημερούσαν με το εθνικό τους νόμισμα και ξαφνικά κατέστησαν προβληματικές μόλις μπήκαν στην παγίδα του ευρώ; Όταν τέλη Μαρτίου του 1961 η χώρα μας συνδέθηκε με την ευρωπαϊκή αγορά, όλοι πανηγύριζαν για το «επίτευγμα». Στις 2 Απριλίου του έτους εκείνου, ο καθηγητής και βουλευτής της ΕΔΑ Νίκος Κιτσίκης δημοσίευσε ένα προφητικό άρθρο, στο οποίο κανείς τότε δεν έδωσε σημασία και το θεώρησαν «κομμουνιστική προπαγάνδα». Η ζωή όμως τον δικαίωσε ύστερα από μισό αιώνα. Έγραφε ο Νίκος Κιτσίκης: «Το έγκλημα έγινε. Η Ελλάς έχασε κάθε ίχνος οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας. Παρεδόθη αλυσόδετη στα οικονομικά συμφέροντα που ρυθμίζουν την πολιτική του Δυτικού κόσμου». Ετόνιζε ότι θα καταπνιγεί η εγχώρια παραγωγή, βιομηχανική, βιοτεχνική και γεωργική. Και έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας: «Η Γερμανία αποβλέπει πάντα στην οικονομική ηγεμονία της Ευρώπης. Το πνεύμα του “ζωτικού χώρου” υπάρχει στη σημερινή νεοναζιστική Γερμανία πανίσχυρο. Το σύνθημα “πίεση προς την Ανατολή” δεν έπαυσε ποτέ να κυριαρχεί στη δυτικογερμανική πολιτική, η οποία παραμένει η ίδια, από την εποχή του Μπίσμαρκ…». Πόσο δίκιο είχε ο διακεκριμένος εκείνος επιστήμονας, μόνο τώρα το καταλαβαίνουμε. Αλλά και ο τακτικός καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Στεφανίδης, επισήμαινε: «Ανεπιφύλακτος προσχώρησις της Ελλάδος εις την υπό κατασκευήν τελωνειακήν ένωσιν θα είχεν αποτέλεσμα, όπως μόνον εν τμήμα, ουχί μεγαλύτερον του ημίσεος του σημερινού ελληνικού πληθυσμού δύναται να ευρίσκει εφεξής επί πατρώου εδάφους υποφερτήν παραγωγικήν ενασχόλησιν. Το έτερον ήμισυ θα ήτο καταδικασμένον εις χειροτέραν της σημερινής οικονομικήν εξαθλίωσιν, και τελικώς εις εξωτερικήν μετανάστευσιν…». Κι αυτό ακριβώς έγινε. Όσο αποδεχόμεθα τα Μνημόνια και τη γερμανική κατοχή, δεν πρόκειται να αλλάξει η μοίρα μας και καμιά ανάπτυξη δεν θα υπάρξει. Χρειάζεται ο ηγέτης που θα πει στους δερβίσηδες των Βρυξελλών ότι, εάν δεν αλλάξουν τακτική, φεύγουμε από την Ευρωζώνη και δεν μας ενδιαφέρει η επαναφορά στο εθνικό νόμισμα. Αυτοί όλοι θα κλονιστούν και αυτό τρέμουν. Υπάρχει άλλη οικονομική και εξωτερική πολιτική που μπορούμε να ακολουθήσουμε. Την έχουν πει οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και οι μνημονιακοί φρόντισαν να αποσιωπηθεί. Θα το εξηγήσουμε στη συνέχεια. Προηγουμένως, πρέπει να πούμε κάτι για την Αριστερά.

Η γραμμή για την οικονομία του κ. Τσίπρα είναι αυτή που ζητά ο μικρομεσαίος, ο μισθωτός, ο άνεργος, ο συνταξιούχος, γενικά οι δοκιμαζόμενοι πολίτες, που δεν αντέχουν άλλα βάρη. Ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να ερχόταν πρώτο κόμμα. Αλλά όλα τα κόμματα της Αριστεράς βαρύνονται με ένα τεράστιο λάθος: Την κάλυψη που δίνουν στους μετανάστες και λαθρομετανάστες. Έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα, με τη λαϊκή επιταγή, να τερματιστεί αυτό το καρκίνωμα μέσα στην ελληνική κοινωνία που γιγάντωσε την εγκληματικότητα. Η Αριστερά αδιαφορεί για την κραυγή αγωνίας των ελλήνων πολιτών και προσπαθεί να ενσωματώσει τους αλλοδαπούς στην κοινωνία μας, κολλημένη σε μια ξεπερασμένη, στρεβλή και χρεοκοπημένη ψευτοδιεθνιστική αντίληψη. Το ΚΚΕ, στη μακρά πορεία του, βαρύνεται με την ιστορία του «Μακεδονικού». Το ζήτημα της «αυτονομήσεως της Μακεδονίας και Θράκης» ετέθη για πρώτη φορά στη Β΄ Συνδιάσκεψη της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας» το 1920 από τον βούλγαρο Κολάροφ και το επανέφερε το 1922 και το 1923. Το έτος αυτό το ΚΚΕ, με τον αντιπρόσωπό του Χ. Σαργολόγο, απεδέχθη την αυτονόμηση. Το 1924 Δημητρόφ και Κολάροφ έθεσαν θέμα «οριστικής αποφάσεως αυτονομίας Μακεδονίας – Θράκης». Οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ, Πουλιόπουλος και Μάξιμος, συμφώνησαν. Και ξανά στην Ε΄ Ολομέλεια του ΚΚΕ, το 1949, το Κομμουνιστικό Κόμμα ευχαρίστως παρεχώρησε Μακεδονία και Θράκη, ενώ ασκούσε βιαία προπαγάνδα κατά της εθνικής ιδεολογίας. Αυτά τα «διεθνιστικά» εγκληματικά λάθη αποτελούν μελανές σελίδες στην ιστορία του ΚΚΕ και τα πληρώνει ακόμα. Σήμερα, ΟΛΑ τα κόμματα του αριστερού χώρου διαπράττουν ανάλογο «διεθνιστικό» λάθος, με την πολιτική τους απέναντι των αλλοδαπών, αγνοώντας τα δεινά των ελλήνων πολιτών από τους μετανάστες.

Όταν (και εάν) κάποτε η Αριστερά συνέλθει από την ασθένεια του ψευτοδιεθνισμού και προβεί σε αυτοκριτική, θα είναι αργά. Ο Αλέξης Τσίπρας, ως νέος πολιτικός, θα έπρεπε να είχε συνειδητοποιήσει αυτήν την πλάνη και τη δυσεξήγητη πεισματική εμμονή στην κόντρα προς το λαϊκό αίσθημα. Κι αυτό ήταν που του στέρησε στις εκλογές τη νίκη. Ας δούμε τώρα ποια είναι η λύση στο πρόβλημα της οικονομίας, όπως ορθά τη διατύπωσαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου: Πρόκειται για την εκμετάλλευση της ΑΟΖ. Αυτό το θέμα έχει μια δυναμική, η οποία είναι ανεξάρτητη από κυβερνήσεις. Ο χρόνος είναι ο πλέον κατάλληλος για να στρέψουμε εκεί την προσοχή μας. Έχουμε την τεχνογνωσία και γνωρίζουμε τα πλεονεκτήματα της τοποθεσίας μας μέσα στην τοποστρατηγική Μεσόγειο. Πολιτική πρωτοβουλία χρειάζεται. Το πετρέλαιο θα μας απαλλάξει από όλα τα χρέη και θα τερματιστεί η γερμανική κατοχή. Άλλη φορά θα αναφερθούμε πιο αναλυτικά στο θέμα της ΑΟΖ, που μπορεί να λύσει τα προβλήματά μας. Η νέα κυβέρνηση Σαμαρά αντιμετωπίζει τώρα την αδιαλλαξία των «εταίρων». Όσο καλές προθέσεις κι αν έχει ο Σαμαράς, δεν θα κατορθώσει να φέρει αλλαγή στο ζοφερό ελληνικό σκηνικό, όσο δεσμεύεται από το Μνημόνιο που υπέγραψε και δεν ασκεί στις Βρυξέλλες επιθετική πολιτική. Αντί να πηγαίνουμε εκεί ως ικέτες, πρέπει να θέσουμε εμείς όρους για να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη. Οι νεοναζί της Μέρκελ και του Σόιμπλε φοβούνται ότι μια ελληνική «εξέγερση» θα συμπαρασύρει και άλλους λαούς του Νότου και το Ράιχ θα καταρρεύσει. Απαιτείται αλλαγή στρατηγικής. Τα κεφαλαιοκρατικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, κατά το παρελθόν, κατόρθωσαν να σύρουν τους λαούς στην ανθρωποσφαγή. Τα ίδια συμφέροντα οδηγούν σήμερα τους λαούς στην εξαθλίωση, στην εξόντωση και στην απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας. Να απαιτήσει η κυβέρνηση να μην ξαναπατήσει εδώ η «τρόικα». Δεν θέλουμε κηδεμόνες. Εάν δεν καταργηθούν τα χαράτσια που στέλνουν τους πολίτες στην γκιλοτίνα της εφορίας, οι λαϊκές εξεγέρσεις θα λάβουν μορφή κυματοθραύστη. Και τότε, αυτό το θολό κυβερνητικό σχήμα, αποτέλεσμα μιας θολής ενώσεως, θα είναι ένα πολιτικό πείραμα –τελευταίο του είδους– που θα έχει αποτύχει οικτρά.