Η ενσωμάτωση των παντός καιρού στελεχών στο σύστημα

Ούτε ο χειρότερος εχθρός του ΠΑΣΟΚ περίμενε ότι το κόμμα που δημιούργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου θα καταντούσε έτσι. Γκρουπούσκουλο στα χέρια του ακραία φιλόδοξου Βενιζέλου, άθυρμα στο απύλωτο στόμα του Πάγκαλου, αντικείμενο παιγνίου με κατάληξη την καταστροφή υπό την ηγεσία του ΓΑΠ. Προηγήθηκε αυτών ο Σημίτης, που εξακολουθεί να χαίρει προστασίας από τα καθεστωτικά Μέσα Ενημέρωσης και τα πολυποίκιλα συμφέροντα που επένδυσαν πολλά στον καταστροφικό εκσυγχρονισμό του. Ο άνθρωπος που έβαλε με το ζόρι, με κακή για τη χώρα ισοτιμία (340,75 δραχμές ανά ευρώ, αντί το πολύ των 270 δραχμών, που ήταν το ανώτερο επιτρεπτό όριο κατά τους ειδικούς) και πλασματικά στοιχεία στη βάση συνενοχής με τους γερμανοβελγοολλανδούς ομοϊδεάτες του, την Ελλάδα στο ευρώ. Με αποτέλεσμα η αδύναμη, εξαρτημένη και μη παραγωγική ελληνική οικονομία να μην αντέξει το βάρος της συμμετοχής και του ανταγωνισμού και να καταρρεύσει. Αλλά ο μύθος του παραμένει ζωντανός και ευκλεής χάρη στα συγκεκριμένα κέντρα που κυβερνούν την Ευρώπη αλλά και τη χώρα μας: Ποιος, αλήθεια, αναγκάζει τον Αντώνη Σαμαρά να ψαρεύει υπουργούς Οικονομικών (και… συγγενή στελέχη) από την κλειστή θάλασσα Σημίτη; Από το ιχθυοτροφείο του εκσυγχρονισμού που βούλιαξε τη χώρα και παρέδωσε την εξουσία στον Κ. Καραμανλή, ο οποίος ήρθε ως κοινωνική ανάσα το 2004 μετά την αντιλαϊκή λαίλαπα Σημίτη και την ανάλγητη πολιτική των Γιαννίτσηδων; Μάλλον κανείς. Είναι το σύστημα που οδηγεί τον Σαμαρά σε ανάλογες κινήσεις, γιατί τα περί εξαναγκασμού του από τον Βενιζέλο να επιλέγει στελέχη… ψιλοΠΑΣΟΚ ή οριακά ΠΑΣΟΚ, «αλλιώς το ΠΑΣΟΚ δεν θα στηρίξει την κυβέρνηση», είναι μάλλον γελοιότητες. Το ΠΑΣΟΚ στο χάλι που είναι και με την αναξιοπιστία σημαία του δεν είναι σε θέση να βάζει όρους, να στηρίζει ή να μη στηρίζει κάτι. Απλώς σέρνεται πίσω απʼ ό,τι μπορεί, προκειμένου να διασωθεί διά της προσκολλήσεως. Αλλά αν δεν αναγκάζει κανείς τον Α. Σαμαρά να ψάχνει στο σημιτοπεριβάλλον πότε τον Ράπανο και πότε τον Στουρνάρα (και ποιος ξέρει ποιους ακόμα, γιατί έχει κι άλλους, μην ανησυχείτε, το είχε πήξει ο τότε πρωθυπουργός το σύστημα εξουσίας σε εκσυγχρονιστικά παιδιά του, που έκαναν τον Αλογοσκούφη να φαντάζει όαση κοινωνικής ευαισθησίας), τότε τι τον οδηγεί εκεί; Η λογική του συστήματος άραγε;

Είναι περίεργο, αλλά μιλώντας κανείς για ΠΑΣΟΚ, εννοεί πια έναν πολυπλόκαμο μηχανισμό που περιλαμβάνει τέτοια στελέχη του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μια ιδιότυπη ελληνική Μπίλντεμπεργκ που μένει αλώβητη από κάθε κρίση και συμβάν. Είναι εκεί και έτοιμη να αναλάβει καθήκοντα (όπως τώρα) και να στελεχώσει κάθε θολή κυβέρνηση σε κάθε θολή και κρίσιμη περίοδο. Είναι θλιβερό να έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ από τη μια πλευρά μια κάστα τεχνοκρατών που αλληλοϋποστηρίζονται με όρους και αντιλήψεις στοάς και από την άλλη διαλυμένοι κυβερνο-πολιτικοί που περιφέρονται σε ημιπαράφρονα κατάσταση μη δυνάμενοι να αντιληφθούν πώς και πότε έχασαν όλα όσα είχαν. Όλα όσα θεωρούσαν αυτονόητο ότι έχουν και θα έχουν. Πολιτικοί που άλλοι ανδρώθηκαν επί Ανδρέα και άλλοι επί εκσυγχρονισμού, με το κοινό σημείο της κατάργησης των διαφορών μεταξύ κομμάτων και κατʼ επέκταση αρχών και ιδεολογιών. Πολιτικών που είχαν ή απέκτησαν στην πορεία τέτοια ελαστικότητα, ώστε χάθηκε ο στοιχειωδώς αναγκαίος για την ύπαρξη του σώματος σκελετός. Όταν μπήκαμε στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης με κυριαρχία της Γερμανίας στην ήπειρό μας και στη συνέχεια στον συνεχή δανεισμό με κατάληξη τα Μνημόνια και την επισημοποίηση της εξάρτησης, το ΠΑΣΟΚ, που βρέθηκε στην κυβέρνηση, άρχισε να χάνει όχι την ταυτότητά του (αυτήν την είχε χάσει ήδη από το 1997 επί Σημίτη), αλλά τις αρχές και τον ρόλο του. Επικράτησε η τάση της με κάθε όρο συνεργασίας με οποιονδήποτε, αρκεί να σωθεί το ίδιο το κόμμα μαζί με το σύστημα εξουσίας που συμμετείχε. Αυτό βαφτίστηκε σωτηρία της χώρας. Όπως είδαμε, ο λαός δεν συμφώνησε, με αποτέλεσμα να στείλει το ΠΑΣΟΚ από το 44% στο 12%. Τώρα τι προσπαθεί άραγε να κάνει ο κ. Βενιζέλος; Το κόμμα των χωρίς αρχές, αξίες και ιδέες κυβερνο-στελεχών δεν διορθώνεται. Άλλωστε, οι αποφάσεις που πήρε μετέτρεψαν την απογοήτευση και την αντιπάθεια του κόσμου σε μίσος. Κι αυτό είναι πολύ βαρύ.