Εκσυγχρονισμός, νεοφιλελευθερισμός, Μνημόνια: Η «Ομοουσία Τριάς»
Έπειτα από δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, όπου κυριάρχησαν οι απειλές, οι εκβιασμοί, τα διχαστικά συνθήματα, τα μνημονιακά συμφέροντα κατάφεραν να επιτύχουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να προωθήσουν την κυβέρνηση των εκλεκτών τους, με την «ευγενική χορηγία» της ΔΗΜΑΡ.
Όμως, λίγες ημέρες μετά, αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι το νέο «σχήμα» συνιστά στην πραγματικότητα μια κυβέρνηση «περιορισμένης εμπιστοσύνης» και «περιορισμένης ευθύνης».
Αυτή η διαπίστωση δεν οφείλεται στην, προσωρινή άλλωστε, περιπέτεια της υγείας του πρωθυπουργού. Αφορά κατεξοχήν τη σχέση του κυβερνητικού κόμματος με τα κόμματα που το στηρίζουν και, κυρίως, την άμεση παρέμβαση και τον έλεγχο που επιδιώκουν να ασκήσουν τόσο τα εγχώρια μνημονιακά-συστημικά συμφέροντα (τραπεζικό σύστημα, εργολάβοι, εφοπλιστές, διαπλεκόμενοι των ΜΜΕ, προμηθευτές) όσο και οι δυνάμεις της «ξένης κατοχής» στις επιλογές της νέας κυβέρνησης.
ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ επέλεξαν έναν επαμφοτερίζοντα ρόλο, υπολογίζοντας -λανθασμένα- ότι η αποτυχία του σημερινού κυβερνητικού-συστημικού σχήματος δεν θα τους «χρεωθεί» εξ ολοκλήρου. Δεν διεκδίκησαν τα κρίσιμα υπουργεία (Οικονομίας, Εργασίας, Υγείας), αλλά αρκέστηκαν στη συμμετοχή τους στην κατάρτιση μιας «συμφωνίας», ενός κυβερνητικού πλαισίου στόχων, το οποίο αποτελεί στην πράξη ένα ευχολόγιο, το περιεχόμενο του οποίου άρχισε να «ξηλώνεται» μέσα σε λίγα 24ωρα.
Παραδόξως, την ίδια «επιφύλαξη» επέδειξε προς τη νέα κυβέρνηση και ο Α. Σαμαράς. Ενώ διεκδικούσε εδώ και έναν τουλάχιστον χρόνο την εξουσία, ενώ απαιτούσε εκλογές, ιδιαίτερα μετά το περίφημο τηλεφώνημα του Γ. Παπανδρέου, που του ζήτησε πέρσι τέτοιον καιρό να συγκυβερνήσουν, εντούτοις αποποιήθηκε στην πράξη την ευθύνη της οικονομικής διακυβέρνησης της χώρας.
Το χειρότερο: Δεν διέθετε καν ένα σοβαρό, ικανό και αξιόπιστο στέλεχος, μια ισχυρή επιτελική ομάδα που θα αναλάμβαναν την ευθύνη της οικονομικής διαχείρισης και της «διαπραγμάτευσης» των όρων του Μνημονίου, όπως υποσχέθηκε και ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός και οι κ. Ε. Βενιζέλος και Φ. Κουβέλης…
Στην πραγματικότητα όμως δεν πρόκειται για μια πολιτική «αδυναμία» της ΝΔ ή για τις κομματικές σκοπιμότητες της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά για μια καταφανή απόδειξη της ισχύος και της ευθείας παρέμβασης των συστημικών συμφερόντων.
Εάν αποτιμήσουμε την τελευταία περίοδο μετά την «απομάκρυνση» του Γ. Παπανδρέου, θα διαπιστώσουμε ότι μια «κλειστή» ομάδα εξωθεσμικών προσώπων – τεχνοκρατών διαδραματίζει κύριο ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και κυρίως στις οικονομικές επιλογές και στις διαδικασίες που αφορούν τη συγκρότηση και υλοποίηση των όρων των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων.
Από αυτήν την «κλειστή ομάδα» τα εξωθεσμικά συμφέροντα επιλέγουν τους εκλεκτούς τους και τους επιβάλλουν. Ο Λ. Παπαδήμος από αυτό το σύστημα υπεδείχθη και έγινε πρωθυπουργός. Πρόσωπα όπως οι κ. Β. Ράπανος, Τ. Γιαννίτσης, Γ. Στουρνάρας, Γκ. Χαρδούβελης και Γ. Ζαννιάς αποτελούν μια ομάδα «εκλεκτών» που ανήκουν στον «πίνακα» των αρεστών στα μνημονιακά συμφέροντα, ο οποίος «πίνακας» επιδίδεται στα κόμματα που κυβερνούν ή στηρίζουν κυβερνήσεις για να επιλέξουν κάποιο από τα πρόσωπα αυτά.
Δύο παρατηρήσεις σε όλα αυτά: Πρώτον, δεν αμφισβητείται ούτε η επιστημονική επάρκεια ούτε η ικανότητα των προσώπων αυτών, που όντως έχουν να παρουσιάσουν πλούσια βιογραφικά. Αμφισβητείται όμως ο τύπος, ο «φορέας» νομιμοποίησής τους. Γιατί εάν πράγματι φιλοδοξούν να προσφέρουν, να υπηρετήσουν τον τόπο, θα όφειλαν να εκτεθούν στην κρίση του λαού, να νομιμοποιηθούν, να έχουν την έγκριση της λαϊκής ψήφου και όχι να εμφανίζονται ως «από μηχανής» σωτήρες.
Κατά δεύτερον, ειδικά ο τελευταίος μέχρι τώρα υπουργός Οικονομικών, ο Γ. Στουρνάρας, υπήρξε διαπρύσιος υποστηρικτής του Μνημονίου, ενώ τους τελευταίους μήνες υπηρέτησε στον ΙΟΒΕ, όπου «επιστημονικοποιούσε» τις απόψεις του ΣΕΒ.
Ποιας εμπιστοσύνης μπορεί να απολαμβάνει, όταν δεν μπόρεσε ο ίδιος να εκτιμήσει τις καταστροφικές επιπτώσεις του Μνημονίου; Ποια εγκυρότητα μπορούν να έχουν οι διαπιστώσεις και οι επιλογές του, όταν για το 2012 προέβλεψε ο ίδιος θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, ενώ σήμερα η ύφεση στο τελευταίο τρίμηνο κυμαίνεται στο αρνητικό επίπεδο του 9%;
Το πολιτικό ερώτημα είναι όμως ευρύτερο. Η κλειστή αυτή ομάδα τεχνοκρατών-διαχειριστών ανεδείχθη και κυριάρχησε στην περίοδο του «σημιτικού εκσυγχρονισμού», όταν ο νεοφιλελευθερισμός άρχισε να κυριαρχεί και σε οικονομικό και σε θεσμικό και σε ιδεολογικό επίπεδο: Όταν, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, το σύστημα της διαπλοκής των ΜΜΕ, των εργολάβων και των προμηθευτών θεμελίωσε την κυριαρχία του στο επιτελικό επίπεδο της εκτελεστικής εξουσίας.
Αυτά τα συμφέροντα μας κυβερνούν και σήμερα και επιβάλλουν τις επιλογές τους σ’ ένα καταρρέον πολιτικό σύστημα.
Ο εκσυγχρονισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, τα Μνημόνια αποτελούν μια οργανική ενότητα, ένα ενιαίο σύστημα που αλλάζει απλώς μορφές. Τα «πρόσωπα» του «εκσυγχρονισμού», αειθαλή και αειφόρα, είναι και σήμερα επίκαιρα και ενεργά. Συμβολοποιούν την ιστορική εξέλιξη που οδήγησε στην κατάρρευση της οικονομικής-παραγωγικής δομής της χώρας και στην πλήρη απαξίωση της πολιτικής. Δοξάστε τους…