Από τον φόβο στην ελπίδα
Η κυβέρνηση αρρώστησε πρόωρα και, δυστυχώς, σοβαρά. Ταυτόχρονα, άρχισε να φυλλορροεί. Κακό σημάδι. Σε μια κατά παράδοση χριστιανική χώρα, το επόμενο Υπουργικό Συμβούλιο πρέπει να ξεκινήσει με ευχέλαιο και τη γνωστή ευχή κατά της βασκανίας: «Σου δεόμεθα και σε παρακαλούμεν, απόστησον, φυγάδευσον και απέλασον πάσαν σατανικήν έφοδον και πάσαν επιβουλήν». Θα μου πείτε ότι αυτό προϋποθέτει πίστη, ναι, αλλά «αν το άλας μωρανθή εν τίνι αλισθήσεται»;
Οι αγρίως δοκιμαζόμενοι από τη συγκυρία Έλληνες, που περιμένουν λυτρωτικές κινήσεις της νέας κυβέρνησης, εύχονται να μην επαληθευθεί σε καμία περίπτωση ο σιδηρούς καγκελάριος Βίσμαρκ, που πίστευε ότι: «Zwei Professoren Vaterland verloren»! Ήγουν, δύο καθηγητές στην κυβέρνηση και η πατρίδα χάθηκε! Φαντασθείτε τι γίνεται με την Ελλάδα, όπου οι καθηγητές αποτελούν σχεδόν τη μισή κυβέρνηση…
Πάλι αδιάβαστοι εφωράθησαν οι ιθύνοντες των Αθηνών – οι προηγούμενοι το περηφανεύονταν κιόλας θρασύτατα. Εξευτελισθήκαμε και σε αυτό, ώστε να μας υποδείξουν ειρωνικά ποιοι νομιμοποιούνται να εκπροσωπούν τη χώρα στις Συνόδους Κορυφής!
Στο μεταξύ, εν χορδαίς και οργάνοις, διατυμπανίσθηκε η «προγραμματική συμφωνία» των συγκυβερνώντων, η οποία ευαγγελίζεται: όχι απολύσεις στο Δημόσιο, όχι άλλες μειώσεις μισθών, επαναφορά μετενέργειας κ.λπ.
Η τρικομματική εξουσία άφησε να εννοηθεί ότι η «συμφωνία» έβρισκε θετικό έδαφος στη διαμορφούμενη λόγω Ολάντ νέα Ευρώπη.
Όμως πριν αλέκτορα φωνήσαι, έσπευσε η «τρόικα» να προειδοποιήσει ωμά ότι η «προγραμματική» είναι αντίθετη στα συμπεφωνημένα του Μνημονίου. Και άρα εκτός τόπου και χρόνου.
Η κυβέρνηση πιέζεται να ενδώσει στις αποκρατικοποιήσεις των «φιλέτων» που άντεξε ακόμη κι ο ΓΑΠ και είναι αντιμέτωπη με οξύτατα διλήμματα. Ήλπισε ότι θα βρει ανταπόκριση σε επιμήκυνση του χρόνου και σε χαλάρωση της λιτότητας. Ερμήνευσε κατά την επιθυμία της την παραφιλολογία στους διαδρόμους των Βρυξελλών για ανάπτυξη.
Για τη Μέρκελ, ωστόσο, ανάπτυξη σημαίνει ασυδοσία των αγορών, της αγοράς εργασίας και δημοσιονομική πειθαρχία. Η συνταγή της αυτή στα κράτη κρίσης χρέους οδήγησε στην ανατροφοδότηση και την εμβάθυνση της ύφεσης. Λιτότητα και ανεργία αντί για ανάπτυξη και απασχόληση. Το κόστος εργασίας, αποφαίνεται ο Κρούγκμαν, καθορίζει πολύ λιγότερο την ανταγωνιστικότητα σε σύγκριση με το ευρύτερο οικονομικό περιβάλλον.
Η κρίση γενικεύεται στον Νότο, αλλά η αφύπνιση των ηγετών του καθυστερεί επικίνδυνα.
Στο μεταξύ, υπάρχουν μύρια πράγματα στα οποία οφείλουμε να προχωρήσουμε ασχέτως Μνημονίων, όπως να αναστηλώσουμε τη δημόσια διοίκηση και να καθάρουμε το διαβρωμένο και ξεχαρβαλωμένο κράτος.
Μπορεί να μακροημερεύσει αυτή η κυβέρνηση; Το πιθανότερο, όχι. Αλλά έχει μιαν ιστορική ευθύνη, να παλέψει με νύχια και με δόντια με τα θηρία της Αποκαλύψεως της διεθνούς τοκογλυφίας.
Αν ο κ. Σαμαράς ζηλώσει τη δόξα του ΓΑΠ, θα την έχει ακόπως. Αν απορρίπτει αυτό το μοντέλο, πρέπει να καταστήσει σαφές στους συνομιλητές του ότι είναι για μας αδιαπραγμάτευτη η εθνική μας αξιοπρέπεια και δεν θα εξαργυρώσουμε ποτέ την όποια παραμονή μας στο ευρώ με αντάλλαγμα την εξαθλίωση του λαού μας.
Η παρούσα κυβερνητική πλειοψηφία είναι προϊόν φόβου. Όσο ο φόβος φυλάει τα έρμα, θα συντηρείται. Όμως τα κόμματα που τη συγκροτούν θα συντριβούν αν η κατάσταση χειροτερέψει ή έστω παραμείνει στάσιμη και δεν βελτιωθεί.
Μόνο μια δυναμική υπέρβαση του φόβου από την ελπίδα θα άλλαζε άρδην τα πράγματα.
Επιτέλους, τα λάθη του παρελθόντος πρέπει να γίνουν χρήσιμα μαθήματα του μέλλοντος, όπως μας συμβουλεύει ο σοφότατος Θουκυδίδης: «Όσα ημάρτομεν πρότερον νυν αυτά ταύτα προσγενόμενα διδασκαλίαν παρέξει» (Θουκυδίδης ΙΙ, 87, 7).