Φοβάμαι μη δω 7.000.000 Έλληνες στη φυλακή

Μια σοφή διαπίστωση από την ηθοποιό, τη Ρένια Λουιζίδου, η οποία θα οργώσει το καλοκαίρι την Ελλάδα μαζί με τον Παύλο Χαϊκάλη και μια πλειάδα καταξιωμένων συναδέλφων της με το μουσικο-θεατρικό έργο του Πέτρου Ζούλια «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!».
Η Ρένια Λουιζίδου μιλώντας στο «Παρόν» ξεκαθαρίζει ότι ο ανθρωπάκος που έβγαλε μια πιστωτική για να αγοράσει δυο πράγματα παραπάνω στον Βασιλόπουλο, δεν μπορεί να μπει στο ίδιο τσουβάλι με τον υπουργό που πήρε μίζες για τα υποβρύχια, γιατί το μέγεθος του κουταλιού στο φαγοπότι είναι δυσανάλογο! Αναρωτιέται γιατί την κρίση στα κανάλια την πληρώνουν οι ηθοποιοί και όχι οι μεγαλοδημοσιογράφοι, ενώ όταν μας βλέπει να κουνάμε στενοχωρημένα το κεφάλι, χαμογελά και μας προτείνει ως φάρμακο τον αυτοσαρκασμό και τα ανέκδοτα!

// Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;
Αυτός είναι ευσεβής πόθος! Η παράσταση δεν κάνει κάποια τρομερή διαπίστωση μʼ αυτόν τον τίτλο. Η ιστορία μας το λέει. Η παράσταση είναι μια ιστορική αναδρομή. Η ελληνική ιστορία επαναλαμβάνεται πάνω στο ίδιο μοτίβο. Ξένες δυνάμεις, δανεισμός, χρεοκοπία, εθνικός διχασμός… Από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, το 1832, οι Έλληνες πέφτουμε στην ίδια παγίδα του εμφυλίου. Αν τα προβλήματά μας ήταν μόνο τα οικονομικά, θα έλεγε κανείς εντάξει. Το πλήγμα το τεράστιο στην ιστορία μας –από τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο– είναι ότι αλληλοσφαζόμαστε. Μακάρι το πρόβλημά μας να εξαντλείτο στο οικονομικό.

// Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται;
Γιατί έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση και με την ανάγκη για απόλυτη δύναμη και εξουσία. Το ερώτημα για μένα δεν είναι γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το ερώτημα είναι γιατί δεν διδασκόμαστε από αυτήν; Γιατί απλούστατα δεν διαβάζουμε την ιστορία μας. Δεν τη γνωρίζουμε. Αλλιώς θα είχαμε το κέρδος της σοφίας. Αλλιώς θα είχαμε παραδειγματιστεί. Για να πάει κανείς μπροστά πρέπει να κοιτάει και λίγο πίσω. Για μένα είναι όλα θέμα παιδείας.

// Θα αποκαλύψω λίγο από τις πρόβες σας. Υποδύεστε στο έργο τους κομπάρσους οι οποίοι ενσαρκώνουν τον ελληνικό λαό. Έτσι, δεν βλέπουμε τους αληθινούς πρωταγωνιστές της ελληνικής ιστορίας, αλλά αντίθετα παρακολουθούμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που πολέμησαν για την πατρίδα…
Ναι, και κυρίως διχάστηκαν, έζησαν και πέθαναν για τους μεγάλους Έλληνες αρχηγούς!

// Τι σημαίνει η περιοδεία για τους ηθοποιούς;
Επικοινωνία με το κοινό. Θεού θέλοντος και κυβέρνησης επιτρέποντος, θα ξεκινήσουμε από τα Γρεβενά, το Κιλκίς, την Έδεσσα, τις Σέρρες, τον Βόλο και πάει λέγοντας… Η μαγεία της τέχνης του ηθοποιού στηρίζεται στην επικοινωνία. Ο ηθοποιός αυτήν την περίοδο έχει τόσα πολλά πράγματα στο κεφάλι του, που θέλει να τα εκφράσει. Τα προβλήματα που έχουμε ηθοποιοί και κοινό αυτήν την περίοδο είναι μεγάλα και κοινά. Οι φόροι, τα χαράτσια, η ανεργία, η λιτότητα απασχολούν όλους μας. Η τέχνη δεν μπορεί να αφορά τώρα το ατομικό. Δηλαδή τη μοναξιά, τη συζυγική απιστία, την υπαρξιακή αγωνία. Η τέχνη αυτήν τη φορά πρέπει να μιλά σε όλους.

// Ο Έλληνας φταίει για όσα συμβαίνουν σήμερα; Ή οι τοκογλύφοι και οι αγορές έχουν ξεκινήσει πόλεμο στη χώρα μας;
Ε, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί όπως είπε ο Πάγκαλος. Να μιλάμε με αναλογίες. Ο ανθρωπάκος που αφέθηκε στα κελεύσματα της τράπεζας και πήρε ένα διακοποδάνειο, δεν μπορεί να μπει στο ίδιο τσουβάλι με τον υπουργό που πήρε μίζες για τα υποβρύχια. Το καταναλωτικό δάνειο που πήρε μια οικογένεια για να αλλάξει τα έπιπλά της ή να πάρει ένα αυτοκίνητο, δεν μπορούν να συγκριθούν με το σκάνδαλο της Siemens. Eίναι θράσος! Τα πολλά εκατομμύρια που φαγώθηκαν βύθισαν τη χώρα και όχι ο ανθρωπάκος που έβγαλε μια πιστωτική για να αγοράζει το κάτι παραπάνω στον Βασιλόπουλο. Στο «Μαζί τα φάγαμε» το μέγεθος του κουταλιού κάνει τη διαφορά!

// Δίνετε συγχωροχάρτι στο λάιφ στάιλ;
Με τίποτα. Το λάιφ στάιλ ήταν μια εσφαλμένη νοοτροπία. Ακόμη και οι βασίλισσες του λάιφ στάιλ, οι εκφραστές του, το αρνήθηκαν. Αλλά θα μοιράσουμε τις ίδιες ευθύνες στους πολίτες, που φέρθηκαν σαν 15χρονοι έφηβοι με την πολιτική αλλά και την πνευματική ηγεσία του τόπου; Με το λάιφ στάιλ σαφώς λαθέψαμε, σαφώς μπερδευτήκαμε. Περιμέναμε να ζήσουμε καλύτερα γιατί είχαμε φάει ζόρια ως λαός για αρκετές δεκαετίες. Και ποιος δεν θέλει ένα ανώτερο βιοτικό επίπεδο ή να ζήσει στη ζωή κάποιες απολαύσεις; Το μασήσαμε το χάπι της ευδαιμονίας. Αυτό δεν είναι έγκλημα όμως. Αυτό είναι λάθος επιλογή. Πριν σκάσει ωστόσο η φούσκα η οικονομική, ας αναρωτηθούμε για την πνευματική φούσκα. Είχαμε χρεοκοπήσει στις αξίες. Πόσοι Έλληνες πήγαιναν στο θέατρο και πόσοι στα μπουζούκια; Άρα η πρώτη ξαπλώστρα στο κύμα στη Μύκονο και το σούσι στο Καβούρι ήταν το επακόλουθο. Το πνευματικό κομμάτι εδραιώνεται στα σχολεία. Το οικονομικό σκέλος είναι ένα θέμα. Τι μου κάνεις με τις παραμέτρους;

// Ανησυχείτε για το μέλλον της χώρας;
Είμαστε σε μια κρίσιμη καμπή. Αρχικά πρέπει να καταλάβουμε τι μας γίνεται. Σε κάθε περίπτωση -και αυτό θα το δείξει και η ιστορία- δεν διαπραγματευτήκαμε όταν θα έπρεπε. Παραδοθήκαμε από μόνοι μας στους δανειστές, στο έλεος μιας πολιτικής που δεν ξέρω αν θα μας σώσει από τη χρεοκοπία. Οι Ισπανοί διαπραγματεύτηκαν, εμείς όχι. Αυτοί που υπέγραψαν τις συμφωνίες, μιλούν τώρα για μερική επαναδιαπραγμάτευση, για τροποποίηση. Ξέρουμε ότι δεν θα αλλάξει τίποτα. Μια παράταση του χρόνου αποπληρωμής θα γίνει. Τα νούμερα δεν βγαίνουν έτσι κι αλλιώς. Με ανεργία δεν ξεχρεώνεις. Με μια Ελλάδα που μετρά 2.000 αυτοκτονίες δεν μπορούμε να μιλάμε για Ευρώπη των λαών. Δεν ξέρω αν θα μπορούμε να μιλάμε για κοινό ευρωπαϊκό μέλλον τα επόμενα χρόνια.

// Τι συμβαίνει και τα κανάλια δεν σας πληρώνουν;
Ακούω ότι υπήρξε μεγάλη κακοδιαχείριση τα προηγούμενα χρόνια. Σ’ αυτήν την κακοδιαχείριση δεν συγκαταλέγονται οι μισθοί των ηθοποιών. Πρόκειται για τεράστιο μύθο. Δεν φταίμε εμείς. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Πράγματι 20 ηθοποιοί καταφέραμε να έχουμε ένα κασέ στην τηλεόραση. Το σύνολο του κλάδου έπαιρνε το βασικό μισθό. Αλλά και πάλι το κασέ μας δεν ήταν μυθικό. Οι πρωταγωνιστές στα σίριαλ έπαιρναν τα χρήματα που διαμόρφωνε η αγορά με βάση τις διαφημίσεις που έφερνε το σίριαλ. Το «Καφέ της Χαράς», στο οποίο πρωταγωνιστούσα, δεν μπορούσε να πει κανείς ότι δεν έφερε διαφήμιση στο σταθμό. Αναρωτιέμαι σήμερα που δεν πληρώνονται οι ηθοποιοί, οι πρωταγωνιστές, μεγάλα ονόματα, έχουν την ίδια τύχη με τους μεγαλοδημοσιογράφους; Δεν έχω ακούσει για κάποιον μεγαλοδημοσιογράφο απλήρωτο. Η διαφήμιση έπεσε μόνο στα σίριαλ και δεν έπεσε στο ειδησεογραφικό κομμάτι; Ποιος επιλέγει ποιος θα πληρωθεί και ποιος όχι; Και γιατί δεν ισχύει με τους ίδιους όρους για όλους μας; Ξέρω ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι παίρνουν μισθούς πείνας. Για να είμαι δίκαιη, τα πολλά λεφτά τα παίρνουν λίγοι. Όταν χρωστά ένα κανάλι δυο μήνες μισθούς, τρεις μήνες, κάνεις υπομονή. Στον ένα χρόνο τι κάνεις; Και να σου λένε μπες ξανά για γυρίσματα απλήρωτος; Μα, δεν έχω να ‘ρθω στο γύρισμα. Δεν έχω για βενζίνη.

// Η κωμική σειρά του ΑΝΤ-1 «Το αμάρτημα της μητρός μου» θα συνεχιστεί του χρόνου;
Πάντως, εμείς έχουμε ακόμη γυρίσματα. Υπάρχουν σκέψεις για παράταση, αλλά η κατάσταση είναι ρευστή.

// Τι φοβάστε;
Να μη δω εφτά εκατομμύρια Έλληνες στη φυλακή. Γιατί όλοι μας χρωστάμε λίγο ή πολύ! Αυτό που συμβαίνει είναι απογοητευτικό. Ωστόσο, αν θέλουμε να αλλάξει κάτι -και αυτό δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη- χρειάζεται πολλή δουλειά, κυρίως στο θέμα της παιδείας. Πρέπει να μας γίνει συνείδηση! Το κράτος χρειάζεται επισκευή και πέταμα! Το κράτος μας δεν λειτουργεί. Όπως τα παλιά μας ποδήλατα! Πρέπει να αλλάξουμε μέσα μας. Πρέπει πρώτα από όλα να κοιτάξουμε ποιοι είμαστε και τι δικαιούμαστε.

// Πώς βλέπετε τα υψηλά ποσοστά της Χρυσής Αυγής;
Όλα τα άκρα τα βλέπω με τρόμο. Τα άκρα εμφανίζονται σε περιόδους κρίσης. Οι μετανάστες μας πειράζουν τώρα που δεν υπάρχουν λεφτά και δουλειές. Για την Ολυμπιάδα μάς ήταν χρήσιμοι. Οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα των τελευταίων ετών. Πρόκειται για μια πολιτική λανθασμένη πολλών ετών. Οι συμφωνίες που υπογράψαμε με την Ευρώπη στο μεταναστευτικό μας έφεραν εδώ. Η Ευρώπη χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως αποθήκη μεταναστών. Βέβαια, η Ευρώπη μας φόρεσε αυτήν τη συμφωνία γιατί κάποιοι πολιτικοί μας την υπέγραψαν. Τον καιρό που έπρεπε να κοιτάξουν το τι υπέγραφαν, έβλεπαν τις μετοχές που ανέβαιναν. Τέλος πάντων, επειδή πιστεύω στην αυτοσαρκαστική διάθεση που έχουμε οι Έλληνες, θα τα λύσουμε τα πράγματα λέγοντας ανέκδοτα. Το κεφάλι ψηλά!