Μια τρύπα στο νερό;

Τι μπορεί να πετύχει η νέα κυβέρνηση; «Μια τρύπα στο νερό», λένε πολλοί. Μικρές βελτιώσεις και κάποια χαλάρωση της ασφυκτικής πολιτικής, βλέπουν οι αισιόδοξοι. Το βέβαιο είναι ότι το ευρωπαϊκό ιερατείο, ανακουφισμένο που δεν κατέκτησε την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, «κάτι» θα δώσει ως γέρας στη νεοπαγή κυβέρνηση των τριών. Ένα ελάχιστο «κάτι» για να βγάλει τουλάχιστον το καλοκαίρι.

Η πρώτη επισήμανση σχετικά με το μετεκλογικό κλίμα αφορά την εγκατάλειψη των τρομοκρατικών τρικ που είχαν επιστρατεύσει προεκλογικώς. Ως διά μαγείας, το ζοφώδες μπήκε στη γωνία, η Ελλάδα ξανάγινε τόπος τουριστικού προορισμού, οι δυσκολίες των ελληνικών επιχειρήσεων στις συναλλαγές τους με ξένους αμβλύνθηκαν και, βέβαια, η καθηλωμένη δόση αποδεσμεύτηκε. Όπερ έδει δείξαι, δηλαδή: ο ζόφος ήταν προϊόν κατασκευής. Ένας άθλιος εκβιασμός για να τρομάξει η κοινωνία και να αναχαιτίσει τη φρενήρη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία. Όπερ και εγένετο.

Η δεύτερη επισήμανση αφορά το προφανές: για να σταθεροποιηθεί η νέα κυβέρνηση και να μην εκτεθεί αμέσως, αντιμετωπίζοντας εξαρχής ανυπέρβλητες δυσκολίες, το ιερατείο είχε έτοιμα ορισμένα δωράκια. Ανώδυνα ως υποχωρήσεις, αλλά ικανά να δημιουργήσουν θετικές εντυπώσεις -και κλίμα- για την προσφιλή σ’ αυτούς κυβέρνηση των Αθηνών. «Μάζευε κι ας είν’ και ρώγες», λέει η λαϊκή θυμοσοφία. Σύμφωνοι. Μόνο που οι ηχηρές προεκλογικές εξαγγελίες για «επαναδιαπραγμάτευση» και τα συναφή είχαν δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες. Αν αυτές διαψευστούν ή υποκατασταθούν από πρόσκαιρες δόσεις οξυγόνου, η κοινωνία θα αρχίσει πάλι να μαίνεται. Και όλοι ξέρουν τι θα συμβεί στην περίπτωση αυτή. Η κυβέρνηση θα σηκώσει ψηλά τα χέρια, ο Σαμαράς θα καταστεί αναλώσιμος και ο φουριόζος ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει περίπατο στις αναπόφευκτες εκλογές.

Είναι βέβαιο ότι έχουν γνώση οι φύλακες (του Βερολίνου). Και θα πράξουν παν το δυνατόν -συρόμενοι ίσως και από τις γενικότερες εξελίξεις στην Ευρωζώνη- να διευκολύνουν τον Σαμαρά. Εξίσου βέβαιο όμως πρέπει να θεωρείται ότι για τη Μέρκελ και τη συντροφιά της είναι ζήτημα τιμής να μην ενδώσουν ή τουλάχιστον να φανούν ότι ενδίδουν στο βασικό αίτημα της ελληνικής ετυμηγορίας. Δηλαδή στην ουσιαστική αναθεώρηση του Μνημονίου και το τσαλάκωμα των επιλογών τους.

Από την πλευρά του, ο Σαμαράς είναι υποχρεωμένος να δώσει αμέσως δείγμα γραφής, για να διευκολύνει τις «παραχωρήσεις» της άλλης πλευράς. Και φαίνεται ότι θα το πράξει παραδίδοντας τμήματα του Δημοσίου σε ιδιώτες – ξένους και ημέτερους. Το ιδεολογικό του πρόσημο δεν έχει κανένα πρόβλημα. Είναι απολύτως συμβατό με τη σαρωτική λογική της νεοφιλελεύθερης πολιτικής: απίσχνανση του κράτους και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, ακόμη και έναντι πινακίου φακής. Εξάλλου δεν θα αντιμετωπίσει ιδιαίτερο πρόβλημα για να προχωρήσει αμέσως στην εκποίηση των τιμαλφών. Η οργιώδης προπαγάνδα, συστημική και συστηματική, από τον Μητσοτάκη και τον Σημίτη μέχρι τον Γ. Παπανδρέου και τον Παπαδήμο έχουν καταστήσει εύφορο το έδαφος. Πόσω μάλλον όταν επιστρατεύεται ως νομιμοποιητικό στοιχείο η κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία βρίσκεται η χώρα… Εντάξει. Κάτι θα ψελλίσει ο Κουβέλης -ειλικρινά ή για την τιμή των όπλων-, αλλά ποιος θα τον φοβηθεί, όταν μάλιστα αρκετοί δικοί του, «εκσυγχρονιστές» με πατέντα, έχουν υιοθετήσει από χρόνια τις βασικές αρχές του νεοφιλελευθερισμού. Μπροστά τους, η λαϊκή Δεξιά φαντάζει κόκκινη ταξιαρχία…

Στο εσωτερικό μέτωπο (ανακαίνιση του κρατικού ερειπιώνα κτλ.) ενδέχεται κάτι να καταφέρει η νέα κυβέρνηση. Δυνατότητες υπάρχουν, παρότι προβάλλει ως ανασχετικός παράγων η έλλειψη σοβαρού Σχεδίου και πιθανώς οι εγγενείς δυσκολίες της κυβερνητικής τριχρωμίας. Εκείνο που φαντάζει ανέφικτο ως στόχος είναι η ουσιαστική επανεκκίνηση και η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Προφανές το «γιατί» και χιλιοειπωμένο (από τη στήλη): ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ έχουν ασχοληθεί σοβαρά με την εις βάθος επεξεργασία εθνικού Σχεδίου για την οικονομία. Όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως το αστείο είναι ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τον εγκαλούν για εκείνο το οποίο ούτε οι ίδιοι διαθέτουν!

Ιδού, λοιπόν, η πρόκληση για τον ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα η μεγάλη ευθύνη του: παράλληλα με την άσκηση συνεπούς αντιπολίτευσης (μαχητική εναντίωση σε ολέθριες κυβερνητικές επιλογές, αλλά πλήρης υποστήριξη των θετικών σημείων) υποχρεούται εκ των πραγμάτων να μελετήσει προσεκτικά τα δεδομένα και να συγκροτήσει επεξεργασμένο, ρεαλιστικό και υλοποιήσιμο εθνικό Σχέδιο για την οικονομία, αξιοποιώντας τα υπαρκτά πλεονεκτήματα της χώρας. Αξιόλογους ανθρώπους διαθέτει. Και θα μπορούσε να απευθυνθεί σε όλους -φορείς, οργανώσεις, πρόσωπα κτλ.- ζητώντας τη γνώμη και τις προτάσεις τους. Ευκταίο και πραγματοποιήσιμο. Αρκεί να αντιληφθούν τη σημασία του οι ιθύνοντες της Κουμουνδούρου.

Αν, όμως, πρυτανεύσει στον ΣΥΡΙΖΑ η λογική της υφιστάμενης προγραμματικής πληρότητος και προπάντων η ιδέα της δίχως κόπο κατακτήσιμης εξουσίας, τότε το μέλλον του προδιαγράφεται μέλαν. Και για τον ίδιο και για τη χώρα. Μπορεί όντως να εκτιναχτεί μελλοντικώς στα ύψη και να πάρει άνετα την εξουσία, αλλά δεν θα μακροημερεύσει. Θα έχει την τύχη φωτοβολίδας που καταυγάζει πρόσκαιρα και εξαφανίζεται τάχιστα. Η τραγική αποτυχία του -εν η περιπτώσει κυβερνήσει απροετοίμαστος- θα κάνει το πιθανώς αναλώσιμον του Σαμαρά και της κυβέρνησής του να φαίνεται σβησμένο κεράκι σε μανουάλι εκκλησίας. Η δική του αποτυχία θα αφήσει πίσω του γκρεμισμένη και καμένη την ίδια την εκκλησία…