Μετά 20 έτη…
Αναγκαία, ασφαλώς, η αυτονόητη υποσημείωση πως αυτό που προέχει και ενδιαφέρει δεν είναι «η δικαίωση ενός προσώπου», εν προκειμένω του πρωθυπουργού, αλλά προδήλως η δικαίωση της μεγάλης προσπάθειας που αναλαμβάνει η νέα κυβέρνηση, στο όνομα του ελληνικού λαού.
Οι γραμμές που ακολουθούν έχουν να κάνουν ακριβώς με την ανθρώπινη πλευρά, πέρα κι έξω από πολιτικές εκτιμήσεις, αξιολογήσεις, αναλύσεις και προβλέψεις. Γιατί εν μέσω ανθρώπων πορεύθηκε όλα αυτά τα χρόνια ο Αντώνης Σαμαράς, κάποιοι από τους οποίους βρέθηκαν και παρέμειναν δίπλα του αταλάντευτα, ακόμη και στα χρόνια της λεγόμενης «πολιτικής μοναξιάς» του νέου πρωθυπουργού.
Πέρασαν, λοιπόν, είκοσι χρόνια από την πολιτική αυτονόμηση του 40άρη, τότε, Αντώνη Σαμαρά μέχρι και την ανάληψη των σημερινών καθηκόντων του.
Είκοσι χρόνια, από τα οποία περισσότερα από τα μισά στον μοναχικό του δρόμο.
Από τους πρώτους που προσέτρεξαν και πίστεψαν στην προσπάθεια που, τότε, ξεκινούσε, οι αείμνηστοι ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΛΑΜΙΔΑΣ και ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΝΤΑΚΗΣ, όπως και ο Δ. ΜΑΘΙΟΠΟΥΛΟΣ.
Έφυγαν όλοι νωρίς, αλλά από κει ψηλά που βρίσκονται είναι βέβαιο ότι «χαμογελούν».
Γι’ αυτό και –για τους γνωρίζοντες– αποτελεί χρέος τιμής η αναφορά τους, όπως αναγκαία είναι η αναφορά και στον αείμνηστο ΓΙΑΝΝΗ ΨΑΛΤΑΚΗ, δεξί χέρι του σημερινού πρωθυπουργού στα χρόνια εκείνα, που κι αυτός έφυγε πολύ νωρίς.
Είναι πολλά τα πρόσωπα εκείνα που στάθηκαν δίπλα στον σημερινό πρωθυπουργό, έτσι ώστε η σημερινή παρουσία τους στο πλευρό του, και μάλιστα από θέσεις ευθύνης, δεν μπορεί παρά να συνεκτιμάται ως απόλυτα θετικό στοιχείο.
Θα μπορούσαν να καταγραφούν πολλά –και ακόμη περισσότερα να πιστωθούν– για τη Γεωργία Σαμαρά, είναι όμως βέβαιο πως δεν θα την ευχαριστούσαν, αν συνέβαινε να διαβάσει αυτές τις γραμμές.
Είναι ο χαρακτήρας της και οι αρχές της τα στοιχεία εκείνα που θέλουν να εξαντλεί τον δυναμισμό της, αθόρυβα και διακριτικά, μέσα στην οικογένεια. Βράχος πραγματικός για τη Λένα και τον Κωστή, που περίμεναν –όλοι μαζί– να έρθει το βράδυ της Παρασκευής, της κάθε Παρασκευής μέχρι και την Κυριακή, την κάθε Κυριακή στα χρόνια της παρουσίας του Αντώνη Σαμαρά στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο.
Θα συνιστούσε, ασφαλώς, παράλειψη η μη επισήμανση και των άρρηκτων –μολονότι αυτονόητων– σχέσεων του πρωθυπουργού με την ξεχωριστή προσωπικότητα του αδελφού του κ. Αλέξανδρου Σαμαρά, διακεκριμένου αρχιτέκτονα και προέδρου του Κολλεγίου Αθηνών, που παρακολουθούσε από κοντά, από δίπλα, τα βήματα του αδελφού του και αγωνιούσε για την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια.
Στην ανθρώπινη πλευρά της ιστορίας θα είχαν θέση πολλά πρόσωπα. Πάρα πολλά, που στήριξαν τον σημερινό πρωθυπουργό σε οποιοδήποτε επίπεδο, προσωπικό-πολιτικό-φιλικό.
Συνιστά και για όλους αυτούς μιας μορφής «δικαίωση» η πρωθυπουργοποίηση του Αντώνη Σαμαρά, έτσι ώστε αυτονόητα τον συνοδεύουν οι από καρδιάς ευχές τους…