Για την καρέκλα

Ακόμα δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω μέσα μου τι είδους συναισθήματα νιώθω για τη νέα κυβέρνηση.

Χαρά, επειδή ο Αντώνης Σαμαράς ορκίστηκε, επιτέλους, πρωθυπουργός;

Λύπη, επειδή τόσα επιφανή στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούν να βοηθήσουν άλλο τη χώρα, από κάποια θέση εξουσίας;

Περιέργεια, επειδή επικράτησε, τελικά, μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, πνεύμα συνεργασίας;

Θαυμασμό, επειδή ό,τι και να γίνει μερικοί γίνονται οπωσδήποτε υπουργοί;

Πολλά ανάμεικτα και αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα, μεταβαλλόμενα διαρκώς. Εκεί που νιώθω το ένα, τσουπ, έρχεται και κυριαρχεί ένα άλλο!

Ενώ, ας πούμε, μια θετική σκέψη μου φέρνει ελπίδα, μια δεύτερη σκέψη (προφανώς καλύτερη από την πρώτη) με γεμίζει απαισιοδοξία.

Τελικά, δεν ξέρω πώς νιώθω… Δεν ξέρω πώς πρέπει να νιώσω απέναντι σε αυτήν την κυβέρνηση. Σε αυτό το νέο εγχείρημα.

Κακόπιστος; Καλόπιστος; Δύσπιστος; Εύπιστος;

Να είμαι κακόπιστος; Δεν θα ήμουν αντικειμενικός από χέρι. Να είμαι δύσπιστος; Θα είχα πολλούς λόγους για αυτό. Να είμαι εύπιστος; Θα την πάθαινα για μια ακόμα φορά!

Λέω, λοιπόν, να είμαι καλόπιστος. Ας δούμε, όμως, τι προκύπτει από μια τέτοια θετική ματιά: ένα θαύμα! Για πρώτη φορά, διαπιστώνω ότι έλληνες πολιτικοί αρχηγοί απαρνούνται θώκους και εξουσία. Και καλά στη ΔΗΜΑΡ. Μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Τι είχε, τι έχασε! Ο Βενιζέλος και τα στελέχη του, όμως; Γίνεται κυβέρνηση χωρίς ΠΑΣΟΚ και ΠΑΣΟΚ χωρίς εξουσία; Όταν, χρόνια τώρα, το ένα συνεπάγεται το άλλο, δεν αποτελεί πραγματική υπέρβαση… «το φτύσιμο της καρέκλας»;

Να τη βλέπεις να σε περιμένει κενή, όπως τον παλιό καλό καιρό, κι εσύ να αιωρείσαι πάνω και πέρα από αυτή. Να κάνεις την αυτοκριτική σου και να λες: «Δεν πρέπει… Ας καθίσουν αυτοί που τη στερήθηκαν χρόνια. Για εμάς είναι αρκετό που στηρίζουμε, έστω και εκ του μακρόθεν, τη χώρα».

Μήπως είμαι καλόπιστος πέραν του δέοντος;

Το προτιμώ. Κάποιος κακόπιστος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η υπέρβαση της καρέκλας γίνεται και πάλι… για την καρέκλα! Είναι απλό: «Για να την ξαναβρούμε και αύριο μπροστά μας, την προστατεύουμε σήμερα από τη φθορά της εξουσίας».

Όπως και να ‘χει… σημασία έχει πως έχουμε, επιτέλους, κυβέρνηση. Και μόνο ένας κακόπιστος θα ευχόταν να μην πετύχει στο έργο της.