υπουργείο Εξω(φρεν)ικών

Αλίμονο αν αληθεύει. Όπως ότι απέσπασε τη γυναίκα του από τα δικαστήρια και προσπαθεί να την πάει στο υπουργείο Εξωτερικών. Με στόχο να… μετακομίσει στο Προξενείο της Βοστώνης, αξιοποιώντας τη διαδικασία της συνυπηρέτησης. Για να συμβεί όμως αυτό κάποιος υπάλληλος πρέπει να φύγει από το Προξενείο. Θα του κάνει τη χάρη ο γενικός γραμματέας του ΥΠΕΞ κ. Ζέππος;

— Το μόνο θετικό της περιόδου είναι ότι ο Ερντογάν, απασχολημένος με τα δικά του προβλήματα στο εσωτερικό αλλά και στο πλέγμα Συρίας – Ιράν – Ισραήλ, δεν δείχνει έτοιμος να ασχοληθεί μαζί μας, και αυτό μάς προσφέρει μια σημαντική ανάσα…

— Φαντασθείτε τι θα συνέβαινε αν είχε να χειριστεί μια θερμή κρίση στο Αιγαίο ή στην Ανατολική Μεσόγειο ο κ. Πικραμμένος ή ακόμη και ο κ. Παπαδήμος…
Βεβαίως, είπαμε: Γι’ αυτό ακριβώς το απευκταίο ενδεχόμενο έγινε και η επιλογή του Φραγκούλη Φράγκου για τη θέση του υπηρεσιακού υπουργού Άμυνας.

— Οι Τούρκοι δεν το βάζουν κάτω σε ό,τι αφορά τα Βαλκάνια και την οθωμανική κληρονομιά… Όπως ανακοινώθηκε στην Άγκυρα η Γενική Διεύθυνση Βακουφίων θέλει να εκδώσει κατάλογο των ευαγών ιδρυμάτων στα Βαλκάνια. Η καταγραφή των οθωμανικών μνημείων στο Κόσοβο και στη Βοσνία έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και γι’ αυτό τώρα ετοιμάζονται να ζητήσουν… άδεια από την Ελλάδα, τη Βουλγαρία και την Αλβανία…

— Στα Σκόπια ο κ. Γκρούεφσκι έχει πάρει τα πάνω του, και ας μην περνάει απαρατήρητο αυτό το γεγονός. Όσοι πιστεύουν στην Αθήνα ότι η απόφαση του Βουκουρεστίου θα είναι ακλόνητη στο διηνεκές κάνουν μεγάλο λάθος.
Οι πιέσεις σύντομα θα κορυφωθούν και πάλι και, δυστυχώς, οι διπλωματικές άμυνες της χώρας δεν βρίσκονται στο καλύτερο σημείο τους. Το κλίμα πριν ακόμη από το Σικάγο, είχε διαφανεί και ήταν εναντίον των ελληνικών θέσεων, αλλά κανείς δεν ήθελε τη συγκεκριμένη στιγμή να δώσει αφορμή για ένα ακόμη διαλυτικό φαινόμενο στο εσωτερικό της χώρας μας. Αυτό όμως δεν θα διαρκέσει για πολύ…

— Θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε ήδη το Σκοπιανό σαν να έχει αρχίσει αντίστροφη μέτρηση, η οποία θα καταλήξει στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής, και μέσα σε όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει, παράλληλα με την οικονομική κρίση, να κάνει μια δυναμική παρέμβαση και στο Σκοπιανό. Με συγκεκριμένη πρόταση και έχοντας εξασφαλίσει από πριν συμμαχίες, ώστε να είναι αποτελεσματική η πρωτοβουλία. Θα πρέπει να στριμωχθεί ο κ. Γκρούεφσκι ώστε να δεχθεί μια λύση που στοιχειωδώς να συμβαδίζει με την ελληνική θέση. Διαφορετικά, πολύ φοβούμαι ότι θα βρεθούμε μπροστά σε αδιέξοδο και σε ντε φάκτο επιβολή λύσεων δυσάρεστων για τη χώρα.

— Ένα ακόμη μέτωπο έχει ανοίξει στα Βαλκάνια, καθώς συντονισμένα όλοι οι γείτονες αρνήθηκαν την πρόσκληση να παραστούν στην ορκωμοσία του νέου Προέδρου της Σερβίας Σ. Νίκολιτς. Είναι εθνικιστής ο κ. Νίκολιτς, αλλά προφανώς δεν είναι ο μόνος στην περιοχή, αν υπολογίσουμε και τον Πρόεδρο του Κοσόβου, του Μαυροβουνίου, των Σκοπίων… Αλλά η «γραμμή» της Δύσης είναι σαφής: Απομόνωση του κ. Νίκολιτς, ώστε να αντιληφθεί την πίεση και να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις.

• Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τις απόψεις και τις θέσεις του κ. Νίκολιτς, είναι δύσκολο να αντιληφθεί ποιο εθνικό συμφέρον επέβαλε να μην εκπροσωπηθεί ούτε η Ελλάδα
στην τελετή της ορκωμοσίας του. Παρεμπιπτόντως, δεν είδαμε να δημοσιεύεται πουθενά η συνήθης και εθιμοτυπική συγχαρητήρια επιστολή για την ανάληψη των καθηκόντων του, ούτε από την Προεδρία της Δημοκρατίας. Δηλαδή, ο σκοπιανός Πρόεδρος κ. Ιβάνοφ, στον οποίο έσπευσε η ελληνική ηγεσία να στείλει τις ευχές της, είναι πιο «φίλος» μας από τον Πρόεδρο της Σερβίας, τον έστω και εθνικιστή κ. Νίκολιτς;

• Μπορεί να είναι τυχαίο ή ένα από τα παιχνίδια που συχνά παίζει η Ιστορία: Οι δύο μεγάλες χώρες της περιοχής που είχαν σχετικά αυτόνομη πορεία και στάση σε ό,τι αφορά τη φυσιογνωμία των Βαλκανίων δέχθηκαν στρατηγικά πλήγματα την τελευταία εικοσαετία. Πρώτα ήταν η Σερβία, που ακρωτηριάστηκε και στραγγαλίστηκε οικονομικά, μια χώρα που ακόμη δεν έχει καταφέρει να ανασάνει.
Και τώρα έχει έρθει η σειρά της Ελλάδας, η οποία έχει εξουδετερωθεί πολιτικά, οικονομικά και διπλωματικά…

— Σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να μην επισημανθεί η αναφορά στο πρόγραμμά του για την αξιοποίηση του έμψυχου δυναμικού του ΥΠΕΞ και της Διπλωματικής Υπηρεσίας και την κατάργηση της πρακτικής των συμβούλων. Σε αυτό, πάντως, υπάρχει αντίλογος, καθώς το ότι υπήρξε κακή και λανθασμένη χρήση του θεσμού των συμβούλων τείνει να ενοχοποιήσει και την ύπαρξη αναγκαίων εξειδικευμένων επιστημόνων, που για λόγους και πρακτικούς δεν μπορούν να έχουν μόνιμη και θεσμική σχέση με το ΥΠΕΞ.

— Εντύπωση προκάλεσε, πάντως, το ότι προεκλογικά ένα από τα υπουργεία από τα οποία απέφυγε να περάσει ο κ. Τσίπρας ήταν το ΥΠΕΞ. Ίσως να μην ήθελε να συναντήσει κάποιους ή απλώς ξέρει εκ των έσω τις υποθέσεις του υπουργείου και επομένως θα ήταν χάσιμο χρόνου η περιοδεία στο νεοκλασικό και η ενημέρωση από τον υπηρεσιακό γενικό γραμματέα.

— Θα έπρεπε, όμως, ο κ. Τσίπρας να είναι πιο σαφής σε ό,τι αφορά τα εθνικά θέματα, καθώς οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως παρεξηγήσιμες. Η υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στο Σχέδιο Ανάν αποτελεί ένα μεγάλο βαρίδι και μείζον πταίσμα της Αριστεράς, που εγκατέλειψε χάριν του ανόητου θεωρητικού διεθνισμού τον πατριωτικό χαρακτήρα της. Οι εμμονές για τα «δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων» και η λογική ότι οι «λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους» δυστυχώς υπηρετούν τελικά τον ισχυρό και τον επιτιθέμενο.

— Όσο για τη βασική διακήρυξη στα ελληνοτουρκικά περί αμοιβαίας μείωσης των εξοπλισμών με την Τουρκία, απλώς αποτελεί μια κακόγουστη επανάληψη των ιδεοληψιών του Γ. Παπανδρέου, οι οποίες φυσικά δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα.
Η πρόταση αυτή δεν είναι μόνο γραφική αλλά και επικίνδυνη. Τι νόημα θα είχε, ακόμη κι αν συμφωνούσε ο κ. Ερντογάν σε μια μείωση των εξοπλισμών, η ακύρωση, π.χ., παραγγελιών για τα επόμενα δύο ή τρία χρόνια, όταν η Τουρκία έχει ήδη εξασφαλίσει υπεροπλία έναντι της χώρας μας και έχει τη δική της στρατιωτική βιομηχανία και προγράμματα συμπαραγωγής; Και, τελικά, ο σταδιακός αφοπλισμός συμφέρει τον επιτιθέμενο και όχι τον αμυνόμενο, ειδικά εάν αυτός έχει να προστατεύει και μερικές χιλιάδες νησιά…

— Αλλά τα ιδεολογήματα στην πολιτική, και ειδικά στην εξωτερική πολιτική, είναι μοιραία. Ζωντανό παράδειγμα, ο Δ. Χριστόφιας, ο οποίος έκανε το όνειρό του να είναι ο πρώτος κομμουνιστής Πρόεδρος της Κύπρου πραγματικότητα και τελικά δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από το να αποδοκιμάζεται τώρα από μεγάλο μέρος του κυπριακού λαού. Ο Δ. Χριστόφιας, καλών και αγαθών προθέσεων, απλώς ξόδεψε σχεδόν τη μισή θητεία του ελπίζοντας ότι ο κομματικός «συγγενής» του Μ. Α. Ταλάτ θα συνέβαλλε στη λύση του Κυπριακού. Κι έτσι οι αγαθές προθέσεις έγιναν τελικά παγίδα για την ελληνοκυπριακή πλευρά, που βρέθηκε ξαφνικά να μετρά τις υποχωρήσεις που είχε κάνει, έχοντας πια απέναντί της τον Ντ. Έρογλου και φυσικά την Τουρκία…