Το νόημα του «ψηφίζω Δημοκρατική Αριστερά»
Αλλά είναι επίσης προφανές ότι, αν αυτό ήταν το μοναδικό πρόβλημα, θα ήταν καλύτερα να μην είχαν γίνει πρόωρες εκλογές! Να υπενθυμίσουμε ότι η Ελλάδα είχε κυβέρνηση, και μάλιστα με σημαντικό χρονικό ορίζοντα (ενάμιση χρόνο ακόμα) και με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ας τολμήσουμε, λοιπόν, να πούμε το προφανές: Το κύριο θέμα είναι τι κυβέρνηση θα προκύψει από την κάλπη της 17ης Ιουνίου!
Παρά τον μεγάλο αριθμό των κομμάτων που παρουσιάζονται στις εκλογές, άποψή μου είναι πως οι βασικές προτάσεις που έχει να κρίνει ο ψηφοφόρος είναι μόνο τρεις. Οι δύο πρώτες είναι εκείνες των δύο κομμάτων που διαγκωνίζονται σήμερα σε μια κακέκτυπη αναπαραγωγή του δικομματισμού.
Ο κ. Σαμαράς, πέρα από τα όσα μπορεί (πάλι) να υπόσχεται, κρίνεται από τις πράξεις του και τις γραπτές δεσμεύσεις που έκανε πριν από μόλις τρεις μήνες: «Αν η Νέα Δημοκρατία κερδίσει τις επόμενες εκλογές στην Ελλάδα, θα παραμείνει προσηλωμένη στους στόχους και τις βασικές πολιτικές του Μνημονίου και της Χρηματοπιστωτικής Συμφωνίας» (Αντώνης Σαμαράς προς «τρόικα», 16 Φεβρουαρίου 2012). Κάθε περαιτέρω σχόλιο περιττεύει. Είναι προφανές ότι αυτός ο πολιτικός δεν είναι ο κατάλληλος για να βγάλει την Ελλάδα από το αδιέξοδο όπου την οδήγησε. Το ίδιο ισχύει και για τον κ. Βενιζέλο, ο οποίος πριν από λίγους μήνες –θέτοντας στόχους και για τη νέα Βουλή– δήλωνε: «Τι περιμένει η «τρόικα» από εμάς; Περιμένει να τους εγγυηθούμε ότι όχι μόνο η παρούσα Βουλή αλλά και η επόμενη μπορεί να αναλάβει τη συνέχεια της εφαρμογής αυτού του Μνημονίου» (παρέμβαση στη Βουλή, 12 Φεβρουαρίου 2012).
Η πρόταση του κ. Τσίπρα έχει ως εξής: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει όλους τους μνημονιακούς νόμους, θα καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση και θα διαπραγματευτεί το χρέος με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του» (προκήρυξη, 4 Ιουνίου 2012). Τόσο απλά! Και εδώ κάθε σχόλιο περιττεύει. Αν και η πρόθεση μπορεί να χαρακτηριστεί εύλογη, αναρωτιέται κανείς αν μια τέτοια έλλειψη ρεαλισμού και υπευθυνότητας προκύπτει από αφέλεια ή από πολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Η τρίτη πρόταση είναι εκείνη της Δημοκρατικής Αριστεράς: αλλαγή πλεύσης με μεταρρυθμίσεις και αποδέσμευση από το Μνημόνιο χωρίς να διακινδυνεύσουμε περιπέτειες, δηλαδή εξασφαλίζοντας την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας.
Η Δημοκρατική Αριστερά, με αυτήν την πρόταση, πήρε 6,11% στις περασμένες εκλογές. Είναι μικρό αυτό το ποσοστό συγκριτικά με τα ποσοστά των κομμάτων των δύο προηγούμενων προτάσεων.
Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, όμως, η Δημοκρατική Αριστερά και ο πρόεδρός της απέδειξαν ότι είναι σε θέση να επηρεάσουν τις εξελίξεις σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απʼ όσο αναλογεί σε αυτό το εκλογικό ποσοστό. Το ίδιο θα συμβεί και στις επόμενες εκλογές. Αλλά αυτή η επιρροή ενδέχεται να είναι καθοριστική αν το ποσοστό της Δημοκρατικής Αριστεράς ενισχυθεί.
Τη Δημοκρατική Αριστερά τη θεωρούν πολλοί ένα «μικρό κόμμα». Ξεχνούν ότι είναι πρώτα απʼ όλα μια μεγάλη πρόταση.
Απέδειξε ότι δεν είναι «δεκανίκι» κανενός. Και δεν θα είναι «τσόντα» στα σχέδια όσων τη θέλουν «συμπλήρωμα» στις ορέξεις τους. Αυτό δίνει νόημα στο «ψηφίζω Δημοκρατική Αριστερά».
Μια ψήφος που δεν εξαρτάται από τα ανεβοκατεβάσματα της αδρεναλίνης μας (φόβος ή οργή) αλλά από το μυαλό μας.