ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ!

Κατά τα άλλα όμως, ότι αυτή η Κυριακή, Χριστέ και Παναγιά μας, μοιάζει με την καρδιά μας, που τον τελευταίο καιρό πάσχει από μια μόνιμη πολιτική συννεφιά και που είναι πολύ δύσκολο στον καθένα μας να προβλέψει σε ποιο άγριο και καταστροφικό «τσουνάμι» θα καταλήξει, αυτό είναι κάτι που και ο πλέον κοντόφθαλμος που μένει σ’ αυτόν τον ευλογημένο κατά τα άλλα τόπο το βλέπει και διά γυμνού οφθαλμού. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι οι περισσότεροι με τα πολλά υποσχόμενοι έχουν για όπλα τους τα «παλικαρίστικα» κομματικά τους πείσματα, με τα οποία γελούν ακόμα και οι ίδιοι οι δικοί τους, τα τσιράκια τους προσδοκώντας ένα μελλοντικό τους βόλεμα, καθώς και τη γελοία αλαζονεία του ενός ευκαιριακού προβαδίσματος, συνοδευόμενη και με την έπαρση μιας παιδαριώδους επιχειρηματολογίας σαν να διαθέτουν την «πανάκεια» της θεραπείας των τεραστίων προβλημάτων ύπαρξής μας πάνω απ’ όλα.

Μας τα έλεγε και ο Γιωργάκης, ντοπαρισμένος από τον κλειστό του κύκλο, ότι «λεφτά υπάρχουν», χωρίς να υπάρχει ούτε η σκιά τους. Μας τα έλεγε και ο Αντώνης ότι θα τα «κατάφερνε» χωρίς κι αυτός να τα καταφέρει, μας τα έλεγε και ο ογκώδης Ευάγγελος, με αποτέλεσμα να πιάσει πάτο. Τέτοιο πάτο, όμοιό του ούτε την εποχή που και ο ετοιμοθάνατος Ανδρέας, έχοντας δίπλα του τη λουλουδιασμένη φρεγάτα του, τη Δήμητρα, για να μας πείσει ότι «το ΠΑΣΟΚ τώρα πιο πολύ – ενωμένο ραμολί». Ποιους να πιστέψεις και σε ποιους να εμπιστευθείς τις αγωνίες σου; Σ’ αυτούς που με τους χρεοκοπημένους χειρισμούς, μας έφεραν στο σημερινό μας κατάντημα; Και που ξανά με τους ίδιους αφερέγγυους «Μανωλιούς», που έχοντας φορέσει τη λερωμένη βράκα τους αλλιώς, υπόσχονται να μας σώσουν. Με ποιους χειρισμούς και ποιες ικανότητες και τόσα χρόνια που κυβερνούσατε γιατί δεν το κάνατε; Αχρείοι, ψεύτες, αδίστακτοι, λαοπλάνοι; Ή στους άλλους που με ανεπιβεβαίωτες ικανότητες και με σαθρές επιχειρηματολογίες και τακτικές άλλων εποχών, τότε που τα λόγια ενός Ανδρέα, ενός Φιντέλ και ενός Περόν έπειθαν τους απελπισμένους και τους νηστικούς, τάζοντας αέρα κοπανιστό και επιταγές πέτσινες χωρίς αντίκρισμα; Ή στους άλλους με τα μονοψήφια ποσοστά, που θυμίζουν τις μισόγυμνες διακοσμητικές «γλάστρες» στα σόου κάποτε του ΑΝΤ-1;

Το τι μας περιμένει που από μεθαύριο τα ξημερώματα θα μας βάλει σε βαθιά συλλογή, θα το ξέρουμε αύριο γύρω στις 10, που θα είναι το αποτέλεσμα της δικής μας απόφασης. Επειδή και σ’ αυτό το έχουν καταφέρει να ρίξουν επάνω μας όλες τις ευθύνες λέγοντας «ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει». Ποιος λαός και πότε και «κυρίαρχος»; Τελικά, για όλα εμείς φταίμε και δεν μένει παρά και να αυτομαστιγωθούμε πριν προλάβει να μας ρίξει τις σφαλιάρες του ο Καρακασιδιάρης της «Χρυσής Κραυγής»… Πού το έχετε φυλαγμένο το μαστίγιό σας με τις εννιά ουρές;

Στο μεταξύ, επειδή περπατάμε στον μισό καλοκαιρινό Ιούνιο και να με συγχωρείτε, αλλά εγώ ο παλιοκαιρινός θα επιμένω να τον λέω «Ιούνιο» και όχι «Ιούνη» που μοιάζει με μαμούνι. Κάνετε το μπανάκι σας; Τι περιμένετε; Και αύριο το βράδυ, παραγγείλτε μια πίτσα με έκπτωση, που δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα μπορείτε να την παραγγέλνετε και στηθείτε στην τηλεόραση για να μάθετε τα χάλια μας, όταν θα έχει πέσει η πρώτη κρυάδα και τα ξαναλέμε…

ΤΑ «ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ» ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΡΑΒΑΝΕ…

ΤΟ ΞΥΛΟ που έπεσε στο στούντιο του ΑΝΤ-1 από τον Καρακασιδιάρη της «Χρυσής Κραυγής», που λέω να το καθιερώσουμε έτσι (εσείς τι λέτε;) απορώ γιατί προκάλεσε τόση έκπληξη και τόσο θόρυβο πανελληνίως και πανκοινοβουλευτικώς, αφού ακόμα και η ελληνική ταινία που διατηρεί τη θέση της δημοφιλέστερης λαϊκής ταινίας έχει τον τίτλο «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο», που αποδεικνύει ότι το ξύλο και η σφαλιάρα, όπως και το ανδροπρεπέστατο αρσενικό τραγούδι «είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω», αποτελούν την επιβεβαίωση της επιβολής του ανδρικού στοιχείου στο αντίστοιχο ασθενές. Έχετε μετρήσει σε πόσες ελληνικές ταινίες τα ροδαλά μαγουλάκια των πρωταγωνιστριών που έχουν δεινοπαθήσει από αστραφτερές σφαλιάρες με αποτέλεσμα οι δαρμένες να δείχνουν πανευτυχέστατες; Αφού λοιπόν το ξύλο το έχουμε καθιερώσει σαν το «εθνικό μας χάδι», γιατί η τόση αγανάκτηση, ενώ κανονικά η κυρία Κανέλλη μετά τις σφαλιάρες θα έπρεπε να ανοίξει την αγκαλιά της και φωνάζοντας στον Κασιδιάρη «άντρακλά μου, να σε φιλήσω» και κάπου εκεί να πέσει η λέξη «τέλος»! Αντίθετα όμως είδαμε τον ουσιαστικά υπεύθυνο του ξυλοφορτώματος, τον κ. Γιώργο Παπαδάκη, βλέποντας τον αφηνιασμένο Καρακασιδιάρη, αντί να του χιμήξει σαν αντάξιος Τσακ Νόρις και να του αλλάξει τα φώτα, περιορίστηκε σε μερικά ξεψυχισμένα «μηηη… μηηη» και άσε πια εκείνον τον Προκόπη Παυλόπουλο, που τα έβλεπε όλα ατάραχος, βρεξίματα, κλωτσοπατινάδες σαν να έπαιζε σε άλλο σίριαλ. Και όσο για το περί πιθανού «στησίματος», μου το έλεγε ένας φίλος μου τηλεοπτικός σεναριογράφος, που γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοια στημένα «πρωινά» απρόοπτα δεν είναι σπάνια και του παίρνουν την μπουκιά από το στόμα…

ΓΙΑ ΤΟΝ «ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ ΘΑΝΑΣΗ»!

Παίχτηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο από το Κανάλι της Βουλής, με το συνήθως προσεγμένο πρόγραμμα, ένα δίωρο αφιέρωμα του Γιάννη Σολδάτου στις ταινίες του Θανάση Βέγγου, με χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις καθαρά «προσωπικές» του ταινίες. Με την ευκαιρία θέλω να πληροφορήσω όσους ενδιαφέρονται – και πιστεύω ότι είναι πάρα πολλοί- ότι μόλις τελείωσα ένα βιβλίο με τίτλο «50 χρόνια με τον Θανάση» και που αναφέρεται όχι απλώς στις ταινίες του, αλλά και στη φιλία μας που κράτησε 50 ολόκληρα χρόνια, έχοντας ζήσει όχι μόνο τις αγωνίες του για να τις γυρίσει, με την παθολογική του τελειομανία, έτσι ώστε να μάθουν για πρώτη φορά οι θαυμαστές του πόση αγωνία, πόση τρέλα και πόσο «άγριο κουπί» κρυβόταν πίσω από αυτές τις ταινίες. Υπάρχουν σελίδες «από πρώτο χέρι» που ίσως πολλοί θα δυσκολευτούν να τις πιστέψουν κι όμως στις 300 σελίδες δεν υπάρχει ούτε ένα «θα» υπερβολής που να περισσεύει…

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ…

Είδα σχεδόν όλα τα προεκλογικά διαφημιστικά των κομμάτων που παρουσίαζαν όλα τα τηλεοπτικά κανάλια και τρόμαξα για τις κοινοτοπίες τους και τη φρασεολογία ίδια που διαβάζουμε στους τοίχους. Και τα κανάλια άλλο που δεν ήθελαν. «Φέρτε και φέρτε και όλα τα παίζουμε γιατί στις αδεκαρίες που έχουμε και πάμε για κλείσιμο, ακόμα κι ο Διάβολος αν έκανε κόμμα, θα τον διαφημίζαμε» όπως θα το ξανάλεγε και ο αείμνηστος Φλωράκης. Και τι δεν είδαν τα μάτια μας και τι δεν άκουσαν τα αφτιά μας…

Και να βγαίνει να λέει με κομπασμό το ένα κόμμα ότι «χάρη σ’ αυτούς τα χρειάστηκε η Ευρωζώνη και άλλαξε σώβρακα» και να λέει το άλλο «δώστε μας τα ψηφουλάκια σας, να ζήσουμε κι εμείς τα κατακαημένα», έτσι στον ζήτουλα τα περισσότερα και πολύ σίγουρα το καθένα για τα υποσχόμενα. Και όλα σαν να διαφημίζαμε τρόπο αδυνατίσματος ή οδοντόκρεμας, τόση απουσία φαντασίας. Εκτός από μια και μοναδική. Αυτήν που σε ένα σχολείο μικρών παιδιών, στο μάθημα της γεωγραφίας, ο δάσκαλος μαθαίνει στα παιδιά ότι στην Ευρώπη ανήκουν η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία η Πορτογαλία και αφού τις απαριθμεί όλες δεν αναφέρει την Ελλάδα. Ένα κοριτσάκι με αγέλαστο πρόσωπο ρωτάει «και η Ελλάδα;», χωρίς να παίρνει απάντηση και ακολουθούν τα πρόσωπα και άλλων παιδιών, όλα τους μελαγχολικά, για να καταλήξει στον δάσκαλο που τα κοιτάζει αμήχανος χωρίς απάντηση.

Ήταν της Νέας Δημοκρατίας, που ανεξαρτήτως απόψεων και πολιτικών τοποθετήσεων, ήταν μια πολιτική διαφήμιση ευαίσθητη, ευρηματική, τέλεια φτιαγμένη που αξίζουν συγχαρητήρια στον άγνωστό μας κατασκευαστή της.

Είπαμε, το καλό να λέγεται!