Στην εποχή των Βρικολάκων;
Ίσως αντιλέξει κανείς ότι το «φαινόμενο» αυτό είναι επακόλουθο της περιόδου οικονομικής κρίσης που διέρχεται η Χώρα αλλά και της απουσίας Ηγεσίας –πολιτικής, πνευματικής, οικονομικής κ.λπ.– η οποία να υπερβεί τη μικρόνοια, που συνάδει με την αναγωγή της Πολιτικής Αντιλογίας από «Τον ήσσονα λόγον κρείττω ποιείν», της Μικροπολιτικής, στην ουσιώδη Πολιτική Αντιλογία της Ανόρθωσης του Λαού και του Έθνους από την Αναξιοπρέπεια στην Αξιοπρέπεια, στην κατοχύρωση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Τα «Τάγματα Εφόδου», που επωάσθηκαν υπό την ανοχή της «Άρχουσας Ελίτ» του Μεταπρατικού Κεφαλαίου και σήμερα αποτελούν το θέαμα των τηλεοπτικών πλατό, των υποβαθμισμένων συνοικιών της Αθήνας και της εγκαταλελειμμένης ελληνικής επαρχίας, που εξιδανικεύουν τη Βία, την Αυτοδικία και καλλιεργούν το Μίσος στη διαφορετικότητα, δεν αποτελούν «κεραυνό εν αιθρία». Είναι όχι μόνο προϊόν ανικανότητας των διαχειριστών της Εξουσίας, αλλά ενσυνείδητη πράξη των ιδίων και προσφορά στην «Ιδεολογία της Αρπαχτής» που διακατέχει και διαπνέει την ελληνική οικονομική… τάξη!
Η εκμετάλλευση του Αδυνάτου
Έχει διαβρώσει σημαντικά τμήματα του ελληνικού πληθυσμού, των οποίων το… όνειρο είναι ο γρήγορος και άνευ κόπου πλουτισμός, μέσω της ανηλεούς εκμετάλλευσης του ανθρώπινου μόχθου του Αδυνάτου, που η έννομη (;) τάξη σκοπίμως τον διασκελίζει, αν δεν «σφυρίζει αδιάφορα» για την τύχη συνανθρώπων που στοιβάζονται σε ερείπια και διαβιούν σε συνθήκες στάβλων προϊστορικής εποχής!
Η «Άρχουσα Ελίτ», όπως και στο προηγούμενο των «Ταγμάτων Εφόδου» των μπιραριών του Μονάχου της δεκαετίας του 1920, δεν είναι μόνο ο οικονομικός αιμοδότης αυτής της κακοποιού δράσης αλλά και ο Ιδεολογικός Προστάτης σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα (πολιτικό, δικαστικό, εκπαιδευτικό, ΜΜΕ, Εκκλησιαστικό κ.ά.). Η ευθύνη διαχέεται σε όλη την Κοινωνική Πυραμίδα. Είμεθα όλοι συνυπεύθυνοι.
Η αυριανή Κυριακή, 17 Ιουνίου 2012, είναι η «Ημέρα Κρίσης». Η τελευταία ευκαιρία να εκριζωθεί ο κακοήθης αυτός όγκος από τον ελληνικό οργανισμό.
Στο «Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Τόξο» δεν χωρούν αθλιότητες τύπου «Αδελφών Κομμάτων», του γνωστού, συμπαθούς κατά τα άλλα, εκπεσόντος περιφερειάρχη της Κεντρικής Μακεδονίας, τον οποίο η ηγεσία της Συντηρητικής Παράταξης επιφόρτισε με καθήκοντα «Θαλαμοφύλακα της Εθνικοφροσύνης»!
Αλλά «ενός κακού δοθέντος, μύρια έπονται»… Η ηγεσία της Συντηρητικής Παράταξης, στον βωμό της μικροπολιτικής σκοπιμότητας, ολισθαίνει, και δη εκτός ιστορικού και πολιτιστικού πλαισίου, και στον αλήστου μνήμης Μακαρθισμό!
Νεκρανάσταση του Μακαρθισμού
Θέτει στο πεδίο της πολιτικής προεκλογικής… Αντιλογίας και τις θέσεις του Σλοβένου Φιλοσόφου Σλάβοϊ Ζίζεκ με την ευκαιρία τής εδώ παρουσίας του, φιλοξενούμενου της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα σε επίπεδο που παραπέμπει στην αντικομμουνιστική υστερία του αμερικανού γερουσιαστή Τζόζεφ Μακάρθι, της δεκαετίας του 1950, συνέπεια της οποίας ήταν να απορφανισθεί η Αμερική από το εκλεκτότερο τμήμα της πνευματικής της ηγεσίας.
Θα ήταν άραγε μάταιο να υπομνησθεί στην ηγεσία της Συντηρητικής Παράταξης ότι στη Δημοκρατία δεν διώκεται το φρόνημα αλλά η έκνομη πράξη; Ουαί και αλίμονο για την Ανθρώπινη Σκέψη αν εξαπολυθεί «κυνήγι μαγισσών» εναντίον της σκέψης και του προβληματισμού των διανοούμενων, των φιλοσόφων, όσο κι αν οι απόψεις και οι θέσεις τους ξενίζουν ή ακόμη και διεγείρουν αγανάκτηση στα «πιστεύω» μας. Τότε η ανθρωπότητα θα υπέκυπτε στα πάθη της.
Άλλωστε, σ’ αυτόν τον τόπο, την Αθήνα, από τους προϊστορικούς ακόμη χρόνους, θεμελιώθηκε η αρχή: «Διά το αμφιβάλλειν το Φιλοσοφείν»…
Σχεδόν στο σύνολο των εγχειριδίων της παγκόσμιας πολιτικής σκέψης σημειώνεται ότι οι Έλληνες στη διαδρομή της Ιστορίας υπήρξαν ουμανιστές και δίδαξαν –και αυτό παραμένει δίδαγμα «ες αεί» στην ανθρωπότητα– ότι τα μυστικά της ζωής συνεπάγονται την ανθρώπινη αυτογνωσία και την ισορροπία στην έκφραση των ανθρώπινων δυνατοτήτων.
Ειδικότερα δε δίδαξαν –και αυτό ας το μελετήσει ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας κ. Γ. Μιχελάκης, ώστε να μην παρουσιάζεται ως… ανελλήνιστος– ότι ο άνθρωπος έβρισκε την υψηλότερη και καθαρότερη μορφή αυτο-έκφρασης στον στοχασμό πάνω στον νόμο και τη δημόσια πολιτική. Και αυτό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο στον πολιτικό βίο σε μια πόλη-κράτος.
Εξάλλου, δεν λανθάνει, προφανώς, του εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας η διδαχή του Αριστοτέλη ότι η Πολιτική είναι μια ατελείωτη δημόσια διαφωνία σχετικά με το τι είναι Δικαιοσύνη.
Και προσθέτει ο Σταγειρίτης πως η αστάθεια των πολιτευμάτων προκαλείται από τη βούληση των ανθρώπων για ισότητα. Και επιπροσθέτως διευκρινίζει ότι με τα αξιώματα στις δημοκρατικές πολιτείες τιμώνται οι πολίτες εκείνοι των οποίων η συνεισφορά διά την ευημερία της Πολιτείας βαθμολογείται με υψηλά –αυστηρά– ηθικά και αξιοκρατικά κριτήρια.
Τέλος, έτσι για την Ιστορία, παραπέμπονται ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας και οι υποβολείς του στην κραυγή αγωνίας του Ισπανού Φιλοσόφου Μιγκέλ ντε Ουναμούνο: Όπου οι φιλόσοφοι καταδιώκονται, η Δημοκρατία αργοπεθαίνει…
Ήταν μια απάντηση του γηραιού Ισπανού Φιλοσόφου (1936) στους γρυλισμούς των τότε «Ταγμάτων Εφόδου», των Μελανοχιτώνων: Viva la muerte…