Σου ζητούν ελπίδα, θα ψηφίσεις κατάθλιψη;

Το πλεονέκτημα αυτών των εκλογών είναι ότι μας απαλλάσσουν από την υποχρέωση κάθε υπεύθυνου δημοκρατικού πολίτη να μελετήσει προγράμματα, να ακούσει απόψεις, να ζυγίσει υποσχέσεις, χωρίς να στείλει στο πυρ το εξώτερο τα «πιστεύω» της μιας ή της άλλης πλευράς.

Σήμερα όλα τα παραπάνω είναι εντελώς περιττά. Δεν χρειαζόμαστε επιχειρήματα περί του «τι να ψηφίσουμε» όταν, κάνοντας μια βόλτα, συναντάμε τα άλλοτε φανταχτερά καταστήματα, με τις λαμπερές βιτρίνες, κλειστά, με λουκέτα, άδεια, γεμάτα σκουπίδια και με αράχνες στο εσωτερικό τους. Και το ξεθωριασμένο από τον ήλιο «Ενοικιάζεται» στο τζάμι τους δείχνει πως κανείς δεν έχει την όρεξη ή τη δυνατότητα να τα αξιοποιήσει. Δεν χρειάζονται σκέψεις όταν ίσως έξω και από το εκλογικό κέντρο υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στο ύπαιθρο, μέσα σε χαρτόκουτες, κάτι που δεν συνέβαινε ούτε στα χειρότερα χρόνια της Κατοχής. Ούτε τα συσσίτια που αναστήθηκαν 71 χρόνια μετά το θανατερό 1941 για να επιβιώσουν με δυο κουταλιές φαΐ ευυπόληπτοι οικογενειάρχες που οδηγήθηκαν «στην ψάθα» μπορούν να μας παροτρύνουν να ψηφίσουμε καθ’ υπόδειξη τους αίτιους της φτώχειας τους. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι «μαθηματικό μυαλό» για να βρεις πόσο ψαλίδισαν και πόσο θα ψαλιδίσουν ακόμη τις αποδοχές σου, πόσο περιέκοψαν τη σύνταξη της γριάς μάνας και του ανάπηρου πατέρα, που καταδικάστηκαν να λαθροβιούν και να ντρέπονται και που ζουν ακόμα. Ούτε παίζεις το παιχνίδι του «χαμένου θησαυρού» όταν ψάχνεις με αγωνία να βρεις το φάρμακο που θα κρατήσει στη ζωή προσφιλές σου πρόσωπο. Δεν μπορεί να σε δελεάσει για να τους ψηφίσεις ο αριθμός των ανέργων ούτε σε κάνει εθνικά υπερήφανο το ρεκόρ τους, που κάθε μήνα καταρρίπτεται, για να θέλεις με την ψήφο σου να συμβάλεις στην αύξησή τους… Κι αν όλα αυτά και άλλα τόσα δεν είναι αρκετά να αποφασίσεις για την ψήφο σου, απλώς κοίτα γύρω σου και μονάχα κατηφή πρόσωπα θα αντικρίσεις. Το χαμόγελο χάθηκε.

Σου ζητούν ελπίδα. Θα ψηφίσεις κατάθλιψη;

Είμαι, είσαι, είμαστε ελεύθεροι δημοκρατικοί πολίτες και ψηφίζουμε κατά κρίση και συνείδηση.
Να θυμόμαστε μόνον μπροστά στην κάλπη: Ουκ εν τω Άδη μετάνοια…

Ευρωραγιάς