Οι αρνητές της Ιστορίας

Το συμβάν που έλαβε χώρα προσφάτως στη γνωστή ταβέρνα της Λευκωσίας «Ενωτικόν Οινοπνευματικόν, το Αιγαίον», που είναι το καθιερωμένο στέκι κατανυκτικού περάσματος της κυπριακής ελληνοπρέπειας, σηματοδότησε την πολιτική νοοτροπία ενός μέρους, ελπίζουμε όχι κυρίαρχου της πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου, που προδίδει την ιστορία του τόπου, πιο σωστά την απαρνιέται, διακατεχόμενη από την ανόητη ψευδαίσθηση πως κατ’ αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνει να κατευνάσει τους φόβους ή τις ανησυχίες των ξένων πως η διατράνωση της ελληνικής μας ηρωικής ιστορίας, και δη της πρόσφατης μοναδικής στιγμής μυθικού ηρωισμού της Κύπρου, θα συνέβαλε στην προώθηση της κοινής υπόθεσης, που στα μάτια των ξένων, οι οποίοι θα εφησύχαζαν δήθεν ότι η Κύπρος δεν ελληνοκρατείται, δεν έχει εθνικό παλμό και κυρίως δεν έχει ελληνική ιστορία που θα εμπόδιζε τη συνεννόηση με τους Τουρκοκύπριους.

Οποία δουλοπρεπής, εθελόδουλη και εντέλει απολύτως αναποτελεσματική ως προς τους πραγματικούς στόχους που θα έπρεπε να είχε για την προώθηση του κυπριακού προβλήματος και την υλοποίηση της πολιτικής της Κύπρου και του Eλληνισμού, αν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς αυτού του είδους τις ενέργειες ως πολιτική. Το γεγονός αυτό, που –όπως είπαμε– συνέβη στη γνωστή στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ταβέρνα του Βάσου Φτωχόπουλου, προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία και θλίψη όχι μόνο για τούτο το συμβάν, αλλά γιατί αυτό από μόνο του αποτυπώνει σημειολογικά τον πυρήνα της φιλοσοφίας της σημερινής ηγετικής ομάδας του κυπριακού κράτους, δηλαδή της κυβέρνησης Χριστόφια. Νομίζουν δηλαδή πως αρνούμενοι την ελληνική ιστορία του τόπου, που αποτελεί μια αδιάλειπτη και αδιάψευστη ιστορική πραγματικότητα της τρισχιλιετούς ιστορίας της Κύπρου και αποτυπώνει τον πολιτισμό της, αυτή η άρνηση θα συνέβαλε, όπως ανόητα πιστεύουν, στην προσέγγιση με τους Τουρκοκύπριους και τον εξευμενισμό της Τουρκίας, της Βρετανίας και ορισμένων άλλων θεσμικών και πολιτικών εκφραστών του διεθνούς παράγοντα, που επιδιώκουν να μετατρέψουν την Κύπρο από Νήσο της Ιστορίας και του Πολιτισμού, με ελληνική ταυτότητα, πολιτικούς αγώνες για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση, σε ένα Χονγκ Κονγκ της Μεσογείου χωρίς παρελθόν, χωρίς πολιτισμό του παρόντος και χωρίς ιστορικό μέλλον.

Εκείνο που επιδιώκουν σε τελευταία ανάλυση είναι η μετατροπή του Ελληνισμού της Κύπρου σε έναν σωρό καταναλωτών χωρίς ταυτότητα, χωρίς πνευματικό πολιτισμό και χωρίς διεκδικήσεις, χωρίς δημιουργική παρουσία στο ιστορικό γίγνεσθαι της περιοχής και χωρίς συμβολή στον παγκόσμιο πολιτισμό. Εκείνο που επιτυγχάνεται με αυτήν την εθελόδουλη πολιτική των ηγετών του τόπου είναι η πολιτική και διπλωματική υπονόμευσή μας ως μιας εθνότητας που δεν διεκδικεί τον σεβασμό των άλλων γι’ αυτό που είναι, γι’ αυτό που ήταν και γι’ αυτό που θέλει να παραμείνει στο μέλλον. Θα έπρεπε να γνωρίζουν οι αδαείς που διαπραγματεύονται τόσο επιπόλαια και ρηχά το μέλλον της Κύπρου πως οι τρίτοι, εχθροί και φίλοι, σε σέβονται όσο σέβεσαι εσύ τον εαυτό σου, υπερασπίζεσαι τις αξίες σου και τον πολιτισμό σου. Αν δεν σέβεσαι εσύ την ιστορία σου, που είναι ουσιαστικά το διαπραγματευτικό πλεονέκτημά σου, που είναι μια ιστορία αγώνων για την ελευθερία, τότε και οι άλλοι δεν αισθάνονται την ανάγκη να σου αναγνωρίσουν το δικαίωμα να είσαι ελεύθερος, να έχεις το δικαίωμα να είσαι ισότιμος και ανεξάρτητος με αυτούς. Αντιθέτως, σου επιτρέπουν να συνεχίσεις να ζεις ως καταναλωτής και χωρίς να αναγνωρίζεσαι ότι υπάρχεις ως ισότιμος εταίρος που δικαιούσαι τον σεβασμό τους.

Η Κύπρος είχε στη νεότερη ιστορία της, που ήταν και ιστορία του Ελληνισμού, μια χρυσή ηρωική στιγμή του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνα του ’55-59, στην οποία δεκάδες νέα παιδιά υπήρξαν πρότυπα της παγκόσμιας νεολαίας, κοινωνικά πρότυπα που γαλούχησαν γενεές ολόκληρες του ελληνικού έθνους, γιατί θυσίασαν τα ωραιότερα και πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής τους για την ελευθερία του συνόλου. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Γρηγόρης Αυξεντίου και ο Μάρκος Δράκος, μαζί με τόσους άλλους ήρωες της ελευθερίας, θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία της Κύπρου και της Ελλάδος ως πρότυπα και φορείς της ελευθερίας, ιδιαίτερα σήμερα που ζούμε σε μια εποχή γενικευμένης ξηρασίας και αποστέρησης προτύπων και αξιών.

Οι ξένοι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα έπρεπε να επισκέπτονται με την άφιξή τους στην Κύπρο πρώτα τα «Φυλακισμένα Μνήματα», όπως συμβαίνει σε κάθε χώρα όπου επισκέπτονται τους χώρους και τα μνημεία των αγώνων και τις θυσίες του κάθε έθνους. Αυτό που μας θλίβει αντικρίζοντας αυτήν την τραγική εικόνα της αυτοματαίωσης και απαξίωσης της ιστορίας μας είναι το γεγονός πως είναι πλέον σαφές πως οι χειριστές του κυπριακού προβλήματος, πολιτικοί ταγοί της Κύπρου, αντιμετωπίζουν το κυπριακό πρόβλημα ως μια τεχνική διευθέτησης ρυθμίσεων συνύπαρξης και άρσης παρεξηγήσεων του παρελθόντος!

Αντιθέτως, πρόκειται για την ουσία της αποστολής της ανθρώπινης ύπαρξης, που σημαίνει καταξίωση του δικαιώματος της ατομικής και συλλογικής ελευθερίας, πραγμάτωσης της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, δηλαδή οικοδόμησης και εμπέδωσης ενός σύγχρονου, ελεύθερου και δημοκρατικού κράτους που να σέβεται τους πολίτες του γι’ αυτό που ήταν και που δικαιούνται να αναπτύξουν τον πολιτισμό και τα πολιτικά τους όνειρα με σεβασμό στην ταυτότητα και με αναπαλλοτρίωτο το δικαίωμα της αυτοπραγμάτωσης.

Τελειώνοντας πρέπει να υπογραμμίσουμε πως οι λαοί επιβιώνουν όχι ως στιγμιαίο γεγονός, αλλά ως συνέχεια ενός ιστορικού παρελθόντος. Αυτό το ιστορικό παρελθόν καταξιώνει το παρόν και χαράσσει το μέλλον. Λαοί που αρνούνται την ιστορία τους ή την απαλλοτριώνουν, την αλλοιώνουν και τη μεταβάλλουν στο πλαίσιο ή με κριτήριο τις πολιτικές σκοπιμότητες που προς στιγμήν εμφανίζει η συγκεκριμένη πολιτική εξέλιξη μιας συγκυρίας, νοθεύουν την ίδια την πολιτική τους στόχευση, αλλοτριώνουν το παρόν τους και δεν έχουν μέλλον. Χάνονται στη χοάνη του παγκόσμιου ανταγωνισμού συμφερόντων και σκοπιμοτήτων. Επιβιώνουν και κερδίζουν τις μάχες της πολιτικής και της καταξίωσης στο διεθνές γίγνεσθαι εκείνοι που σθεναρά αντιστέκονται υπερασπιζόμενοι την ταυτότητα και τον πολιτισμό τους, δηλαδή την ύπαρξή τους.