Μονόδρομος οι γενναιόφρονες συναινέσεις
ΤΟ ΘΕΜΑ δεν είναι ποιους θʼ αναδείξουν σήμερα οι κάλπες της λαϊκής ετυμηγορίας ως θεσμικούς διαχειριστές της Ελλάδος. Το θέμα είναι ότι:
Κανένας –ακόμη και με σχετική έστω αυτοδυναμία– δεν μπορεί μόνος του να σηκώσει τα επαχθέστατα βάρη που η εξελισσόμενη χρεοκοπία της χώρας δημιουργεί. Κανενός οι ώμοι δεν έχουν την ισχύ και την αντοχή νʼ ανταποκριθούν, είτε σʼ αυτά που ήδη συνιστούν μέρος της καταθλιπτικής καθημερινότητος είτε –κυρίως– σʼ αυτά που εν πολλοίς αμετακλήτως κυοφορούνται. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Και αν από την επιούσα των εκλογών δεν εκδηλωθούν γενναιόφρονες διαθέσεις συγκλίσεων, πάνω σʼ ένα μίνιμουμ πρόγραμμα διακομματικής συνεργασίας, όχι απλώς δύσκολη θα είναι η ανάσχεση της αποσυνθετικής κατιούσας, αλλά κι εκ των πραγμάτων αδύνατη. Οπόταν και οι επιβαλλόμενες συγκλίσεις θα επέλθουν εξ ανάγκης, αλλά επί των ερειπίων! Η πάσα και πικρή αλήθεια, είτε τη βλέπουμε είτε την αγνοούμε.
Όλοι το γνωρίζουν. Ακόμη κι όσοι τυχόν καμώνονται ότι δεν συμμερίζονται αυτήν την απλουστευτική μεν, πλην αυτοδήλως προδικαιωμένη συλλογιστική. Γιατί τα πράγματα βρίσκονται σε κατάσταση προϊούσας εκτροπής. Με δυναμικές κοινωνικών αποδομήσεων, που όχι απλώς γίνονται καθʼ όλα αισθητές, αλλά εκδηλώνονται με κραυγαλέα συμπτώματα.
Που προδιαθέτουν και οδηγούν ευθέως σε άτακτη κρατική πτώχευση. Με τα ταμεία κενά. Τους βασικούς τομείς κοινωνικής πολιτικής υπό κατάρρευση.
Και με ορατό το ενδεχόμενο γενικής στάσεως πληρωμών, εάν δεν υπάρξει γενική καθυποθήκευση της χώρας στους δανειστές εταίρους! Η συμπαράσταση των οποίων δεν υπερβαίνει τα όρια του οίκτου. Και των οποίων ο δανειστικός οίκτος αποτελεί απλώς τη φενάκη της ελλείψεως δισταγμού που τους χαρακτηρίζει.
Αυτές δεν είναι πεσιμιστικές προσεγγίσεις και καθʼ υπερβολήν εκτιμήσεις. Είναι όχι πλέον οι επωαζόμενες, αλλʼ οι εκκολαπτόμενες ήδη επώδυνες πραγματικότητες, τις οποίες βιώνουν στο πετσί τους τα μικρομεσαία –προς το παρόν– κοινωνικά στρώματα. Κυρίως εκείνοι που «δεν έχουν στον ήλιο μοίρα». Κι αυτές οι τραυματικές εμπειρίες θα προεκτείνονται καλυπτικά μʼ επιταχυνόμενους ρυθμούς «προς τα πάνω».
Αποφλοιώνοντας οικονομικά τις ζωτικότερες και πιο παραγωγικές μερίδες των Ελλήνων. Των οποίων η καθημερινότητα μετατρέπεται οσημέραι σε κολαστήριο. Και για μεγάλο μέρος των οποίων οι συνέπειες θα μεταφρασθούν με τραγικούς όρους πλημμελούς υγείας, ελλιπούς παιδείας και κοινωνικής απαξιώσεως.
Δεν κασσανδρολογούμε. Απλώς επισημαίνουμε τα προδήλως αυτονόητα. Εν είδει κρισίμων σημάτων κινδύνου που επελαύνει εκχερσωτικά για τους Έλληνες. Και που εκ των πραγμάτων απαιτεί πρωτίστως ανατεταγμένη από πλευράς όλων υπευθυνότητα. Πρωταρχικά των πολιτικών διαχειριστών. Που αν δεν εκδηλώσουν το απαιτούμενο ιστορικό θάρρος για πολιτική συναινέσεων το ταχύτερο, με μοναδικό γνώμονα τη σωτηρία διά της ανασχέσεως οριστικής καταστροφής, θα κριθούν εκ προοιμίου συνυπαίτιοι των απευκταίων που αφεύκτως θʼ αναπαραχθούν.
Το ελληνικό βέβαια πρόβλημα δεν είναι απλώς μονοσήμαντο πρόβλημα χρεοκοπίας. Είναι και θέμα επικινδύνων παραγώγων που θʼ αφορούν άλλες κρίσιμες πτυχές του εθνικού γίγνεσθαι. Γιατί μυωπάζουν όσοι δεν αντιλαμβάνονται κι εθελοτυφλούν όσοι κλείνουν τα μάτια μπροστά σε κάποια ενδεχόμενα έως και γεωπολιτικών ακρωτηριασμών! Καθώς αυτή τελικά η κατάσταση εθνικής αποδυναμώσεως συμπίπτει συγκυριακώς με καταιγιστικές εν πολλοίς περιφερειακές γεωστρατηγικές εξελίξεις. Οι οποίες τείνουν να διαφοροποιήσουν τα ισοζύγια στη σύνολη. Και οι οποίες μπορεί να δώσουν ευκαιρίες στη διαχρονική κακοβουλία γειτόνων να ενεργοποιήσουν πολιτικές αμφισβητήσεως της εθνικής κυριαρχίας και να επιβάλουν τετελεσμένα σε ό,τι αφορά την άσκηση καίριων κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως αυτά προσδιορίζονται από το διεθνές δίκαιο. Όπως είναι για παράδειγμα η ανακήρυξη ΑΟΖ. Που τα φοβικά σύνδρομα της Αθήνας καταστέλλουν ή, στην καλύτερη περίπτωση, κρατούν σε κατάσταση αορίστου εκκρεμότητος! Δίδοντας ευκαιρία όχι απλώς αμφισβητήσεως του φυσικού ελληνικού δικαιώματος, αλλά και ακυρώσεώς του!
Χωρίς αυτά κατʼ ανάγκην να επισυμβούν και χωρίς κυρίως να μεγαλοποιούνται, το γεγονός είναι ότι δημιουργούνται άλλοι στρατηγικοί συνειρμοί και τείνουν να προκύψουν άλλα δεδομένα. Τα οποία και δεν πρέπει να βρουν την Ελλάδα είτε ανέτοιμη είτε (κυρίως) ανίκανη νʼ ανταποκριθεί σε συνθήκες που κανένας δεν ξέρει πού μπορεί να οδηγήσουν. Κι αυτό, χωρίς να μεγεθύνονται τέτοια ζητήματα και χωρίς να προσδοκώνται ανατροπές. Αλλά και οι οποίες δεν μπορεί κανένας να είναι βέβαιος ότι δεν θα επέλθουν. Οπόταν και το πιο άσοφο θα ήτο είτε να υπερτιμηθούν ως ενδεχόμενα είτε να υποτιμηθούν ως δυνάμει προοπτικές.
Το θέμα είναι να μη μας συναντήσουν, ως Ελληνισμό, με αποδομημένες δυνατότητες και ατελέσφορες αντιστάσεις. Γιατί, σε οποιαδήποτε περίπτωση, δεδομένο είναι ότι κάποια γεγονότα δεν θα είναι αναστρέψιμα.