Η… ιερή κωλοτούμπα

Οι πρώτοι με τα καμώματά τους και κυρίως με τις χαριτωμένες τους κουτρουβάλες με έκαναν να σκάω απʼ τα γέλια. Οι δεύτεροι με τις επικίνδυνες περιστροφές στον αέρα –πολλές φορές δίχως δίχτυ ασφαλείας– μου έκοβαν την ανάσα. Αυτός ο εκρηκτικός συνδυασμός γέλιου και αγωνίας ήταν όλα τα λεφτά.

Με τα χρόνια ομολογώ πως εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι από τις κάθε λογής κωλοτούμπες. Πολύ περισσότερο από τις πολιτικές. Μόνο που τώρα δεν κυριαρχεί το γέλιο, αλλά η αγωνία. Υπάρχουν πολιτικοί-ακροβάτες που κάνουν πολύ επικίνδυνα νούμερα «στον αέρα». Που μου κόβουν κυριολεκτικά την ανάσα. Όταν τους βλέπω στο βήμα, είναι σαν να τους βλέπω στον βατήρα έτοιμους ήδη για άλμα στο κενό.

Ιδιαίτερα στις προεκλογικές περιόδους του Μαΐου και του Ιουνίου το θέαμα ήταν συναρπαστικό. Σε επίπεδο μετατόπισης, σε ύψος σαλταρίσματος, σε βάθος αναξιοπιστίας. Ό,τι φτύναμε χθες το γλείφουμε σήμερα κι ό,τι ευλογούμε σήμερα το καταριόμασταν χθες. Η κωλοτούμπα σε όλο της το μεγαλείο.

Έγκλημα; Τι να πω; Εξαρτάται. Αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…

Μερικές φορές τα πράγματα έρχονται έτσι που λες «ευτυχώς που υπάρχει και η κωλοτούμπα». Ναι, αυτή που μόλις πριν λοιδορούσα.

Απλώς, σκέπτομαι ότι τη Δευτέρα για να υπάρξει κυβέρνηση όλοι πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους. Όλοι πρέπει να αρνηθούν μέρος, μικρό ή μεγάλο, των θέσεών τους. Όλοι πρέπει να συγκλίνουν σε μια κοινή πορεία. Δεν υπάρχει περιθώριο για τρίτη εκλογική αναμέτρηση. Πρέπει να σχηματιστεί κυβέρνηση οπωσδήποτε. Και για να υπάρξει κυβέρνηση, μάλλον θα χρειαστεί να κάνουν όλοι… μια μικρή μικρή κωλοτούμπα.