Η άνοδος της Άκρας Δεξιάς και η Χρυσή Αυγή

Το να γιουχάρουμε και να βρίζουμε απλώς και μόνο τους ψηφοφόρους δεν βοηθάει απαραίτητα στο να καταλάβουμε τα αίτια και τη σημασία μιας τέτοιας επιλογής.

Οι βρισιές πρέπει να αντικατασταθούν μέσα στο σύνολο της πολιτικής τάξης από μια βαθιά, επείγουσα και αναγκαία αυτοκριτική.

Αυτό που κατέρρευσε την 6η Μαΐου είναι η σιγουριά του δικομματισμού: Ενώ τα πάντα άλλαζαν στη χώρα, τίποτα δεν μπορούσε αλλάξει στα δύο τέως μεγάλα κόμματα. Δυο γερασμένοι οργανισμοί, το ΠΑΣΟΚ με σοσιαλιστικό τίτλο αλλά φιλελεύθερη πολιτική και, από την άλλη, η γνήσια φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία, ήθελαν να συνέχιζαν να μοιράζονται την εξουσία όπως έκαναν τα τελευταία σαράντα χρόνια…

Κι όμως, όλοι διαισθάνονταν ότι και οι πολιτικές δυνάμεις είχαν υποστεί φθορά χάνοντας την αξιοπιστία τους στον λαό. Είχαν υποστεί καθίζηση, διαφθαρμένοι μηχανισμοί χωρίς πολιτικό πρόγραμμα με όραμα, που αυτοσχεδίαζαν χωρίς πυξίδα για τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών – και ένας διαβρωμένος συνδικαλισμός με κομματική-πελατειακή σχέση, αποκομμένος από τα εργασιακά ζητήματα.

Μπροστά στη σκληρότητα και το ξαφνικό των αλλαγών οι αβεβαιότητες για το αύριο συσσωρεύονται, ο ορίζοντας θολώνει και η Ιστορία φαίνεται να ξεφεύγει από κάθε λογική. Πολλοί πολίτες αισθάνθηκαν εγκαταλελειμμένοι από τα κοινοβουλευτικά κόμματα, τους οποίους τα Μέσα Ενημέρωσης τους περιέγραφαν αδιάκοπα ως κλέφτες, ψεύτες και διεφθαρμένους. Σε αυτές τις κατηγορίες το πολιτικό σύστημα απαντούσε ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» και η ατιμωρησία κυριαρχούσε με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών.

Χαμένοι οι πολίτες στην καρδιά αυτής της κρίσης, πολλοί θυμωμένοι, οργισμένοι και, όπως έλεγε ο Τόκβιλ, «αφού το παρελθόν δεν φωτίζει πια το μέλλον, το πνεύμα βαδίζει μέσα στο σκότος…».

Μέσα σε αυτό το κλίμα γενικά του πολιτικού συστήματος έδρασε η Χρυσή Αυγή-Λαϊκός Σύνδεσμος. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου της 6ης Μαΐου, αν εξαιρέσουμε ορισμένα Μέσα Ενημέρωσης, κανένας δεν έριχνε άπλετο φως στις ιδεολογικές θέσεις και τη δράση αυτής της οργάνωσης.

Η δημιουργία του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του 1980, έπειτα από διασπάσεις ακροδεξιών-χουντικών ομάδων. Επικεφαλής μπαίνει ο Νίκος Μιχαλολιάκος και προπαγανδίζει τις εθνικοσοσιαλιστικές (ναζιστικές) ιδέες του, ανάμεσά τους και της φυλετικής καθαρότητας, μέσα από το περιοδικό «Χρυσή Αυγή».

Μιλάει για την επαναφορά του εθνικοσοσιαλισμού με όλα τα σύμβολά του: «Η γοητεία του Αγκυλωτού Σταυρού. Το Μεγαλείο της Μαυροκόκκινης Σημαίας είναι ζωντανό, σήμερα… Τιμή και το εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και στα οράματά μας. HAIL HITLER» («Χρυσή Αυγή» τεύχος 13).

Τα μέλη της Χρυσής Αυγής πρέπει να είναι φυλετικά Άριοι κατά το αίμα, ελληνικής καταγωγής (Άρθρο 12 καταστατικού). «Ο αρχηγός είναι πρόσωπο απολύτως απρόσβλητο και απαραβίαστο και είναι ανώτατος ηγέτης της κινήσεως, στέκει δε υπεράνω εκλογικών διαδικασιών». «Ο εθνικοσοσιαλιστής αρχηγός δεν ίσταται πάνω ή δίπλα στον λαό είναι ο ίδιος ο λαός που έχει συνειδητοποιήσει το ιστορικό του πεπρωμένο…».

Λόγω αγνοίας αντέδρασαν και οι δημοσιογράφοι όταν ένα μέλος της Χρυσής Αυγής, στρατιωτικά πειθαρχημένο, ζήτησε να σηκωθούν όλοι όταν μπήκε ο αρχηγός στην αίθουσα που θα δινόταν η συνέντευξη Τύπου. Το μέλος εκτελούσε τις οδηγίες του καταστατικού, που λέει: «Ο εθνικοσοσιαλιστικός χαιρετισμός κατά την είσοδο και την έξοδο του αρχηγού από τα γραφεία είναι υποχρεωτικός» (αρ. 22).

Οι υπερπατριώτες εθνικιστές, όσον αφορά τα χιλιάδες θύματα του Διστόμου, των Καλαβρύτων και των άλλων 800 χωριών που κάηκαν από τα ναζιστικά στρατεύματα, δικαιολογούν στο περιοδικό τους τις πράξεις αυτές ως εξής: «Κατακτητές ήταν οι Γερμανοί, πόλεμο είχαμε, ήταν επόμενο να συμβούν όλα αυτά» («Χρυσή Αυγή», τεύχος 64).

Για την Oρθοδοξία, που τώρα τελευταία τη θυμήθηκαν, στο βιβλίο «Iδεολογικές Αρχές» γράφουν: «Αν η Αγία Γραφή είναι το ιερό βιβλίο των Χριστιανών, αν το “Κεφάλαιο” είναι το ευαγγέλιο των μαρξιστών κι αν τα δύσοσμα έργα του εβραϊκού συρμού είναι τα λατρεμένα ινδάλματα των αστών κάθε εποχής, για μας, τους εθνικοσοσιαλιστές, πηγή αστείρευτης ζωής και Κοσμικός Λόγος ήταν και θα είναι στους αιώνες το Θείο τραγούδι της ΙΛΙΑΔΑΣ».

Για τη δημοκρατία, που στις δύσκολες στιγμές την επικαλούνται, στο βιβλίο τους «Τι Είναι η Χρυσή Αυγή» γράφουν: «Η δημοκρατία είναι και αυτή από τις μεγαλύτερες απάτες του συστήματος».

Το πολιτικό κενό που άφησαν τα κοινοβουλευτικά κόμματα και η στάση των Μέσων Ενημέρωσης, να μην πληροφορήσουν σε βάθος τους πολίτες για τη ναζιστική, ρατσιστική ιδεολογία και τη βίαιη δράση της οδήγησαν τον οργισμένο-θυμωμένο λαό να ψηφίσει ένα μόρφωμα που με την παρουσία του πληγώνει πολλές μνήμες.