Διά χειρός…

…του ομότιμου καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Θεοδόση Τάσιου, από το άρθρο του «Μεσοπρόθεσμη θεραπεία εθελοτυφλίας», στο «Βήμα»:

Η επιθυμητή Ελλάδα…

«Ας παραθέσομε κι εμείς μερικά χαρακτηριστικά μιας επιθυμητής Ελλάδας –χαρακτηριστικά που υποστηρίζω ότι εγγυώνται ψωμί-παιδία-ελευθερία για τον Λαό– με προοπτική μακρόχρονη και ευσταθή. Και διότι κάθε πολιτική πρόταση κρίνεται απʼ το πόση μόνιμη κοινωνική δικαιοσύνη φέρει – κι όχι απʼ τα πόσα θερινά ανάκτορα κυριεύει: Θέλουμε λοιπόν μιαν Ελλάδα με Αυτογνωσία (όχι άλλο “περιούσιος λαός”), με παραγωγική ικανότητα (θα παράγομε κι εμείς, όπως κι άλλες τέως φτωχές Χώρες, Φινλανδία π.χ.), με Σχολειά έμπνευσης και μόχθου που θα δώσουν στον Λαό αυτά που περιμένει να απολαύσει απʼ τα παιδιά του (κάτω το φασιστικό όνειδος της “κατάληψης”), με πατριωτισμό επιτέλους των πλούσιων φοροφυγάδων (θα τους τον επιβάλουν τίμιοι εφοριακοί, τίμιοι ελεγκτές, τίμιοι αστυνομικοί, τίμιοι δικαστές – ωχ, πάλι μας βγήκε μπροστά η ηθικότητα ως ρίζα της πολιτικής), με υπευθυνότερα ΜΜΕ (με λιγότερο “όπου φυσάει ο άνεμος”), κ.λπ. Καλά, και πώς και πότε θα τα πετύχομε όλα τούτα τα εξόχως φιλολαϊκά; Απάντηση: Μόλις ο Λαός θα αποχτήσει την ηθοπολιτική ικανότητα να διακρίνει το σίγουρο μεσοπρόθεσμο συμφέρον του, έναντι του περιστασιακού “ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε” (και δεν λέω τίποτα για τους πώλους μας). Άμποτε».

****

…του Θέμου Αναστασιάδη, από το σχόλιό του στην εφημερίδα του το «Πρώτο Θέμα» με τίτλο «Μας αναγκάζουν να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας».

«Ή εμείς ή αυτοί…»

«Όταν κάποιος εισβάλλει στη χώρα μας, κάνουμε πόλεμο. Κι αν κάποιος μπαίνει στο σπίτι σου είναι ακριβώς το ίδιο. Κι αν δεν θέλουν “αυτοδικία”, όπως μας λένε, να βγάλουν τον ΣΤΡΑΤΟ να φυλάει νύχτα τον κόσμο, γιατί η ΕΛΑΣ δεν μπορεί. Να λυθούν τα χέρια της Αστυνομίας από τους περιοριστικούς νόμους που έκαναν κάποιοι δήθεν προοδευτικοί υπουργοί, οι οποίοι στην ουσία ήταν αυτοί που αποθράσυναν περαιτέρω τους ξενόφερτους μπουκαδόρους που σφάζουν, βιάζουν, λεηλατούν και σκοτώνουν. Μόλις χτες είχαμε άλλες δύο περιπτώσεις, με δύο ηλικιωμένες να έχουν πέσει θύματα από ανθρωπόμορφα κτήνη που τις σκότωσαν φέροντάς τους δεκάδες μαχαιριές στο σώμα. Άρα ο πόλεμος κατά του εγκλήματος πρέπει να αναβαθμιστεί σε επίσημη πολιτική εκτάκτου ανάγκης με συμμετοχή όλων των Σωμάτων που διαθέτει το ελληνικό κράτος – εάν η Αστυνομία δεν επαρκεί.
Δεν είναι καθόλου αντιδημοκρατικό, το έχουμε δει άλλωστε ακόμη και στη σύγχρονη υπερδημοκρατία των ΗΠΑ, να βγάζουν στον δρόμο μέχρι και την ένοπλη Εθνοφρουρά για να ενισχύσει την Αστυνομία. Κάθε μέρα που χάνεται συνάνθρωπός μας από χέρια εγκληματία οιαδήποτε εθνικότητας θα πρέπει να στέλνουμε διπλό έμπρακτο μήνυμα ότι από εδώ και στο εξής τέλειωσαν τα ψέματα: ή εμείς θα ζήσουμε ή αυτοί».

****

…του Γιώργου Βέλτσου από τη στήλη του «Υπό Γωνίαν» στο «Βήμα».

Η Αριστερά θα ανταποκριθεί στην Ιστορία;

«Αυτό που θα νικήσει στις εκλογές είναι προφανώς η Ιστορία, ασχέτως αν προηγηθεί ή όχι ο Σαμαράς. Και η Ιστορία είναι πράγματι “μια διαδικασία χωρίς υποκείμενο”, όπως δίδασκε ο Αλτουσέρ.
Δεν θα είναι ο Τσίπρας ο νικητής αλλά η διαδικασία-Ιστορία. Δηλαδή η διαδικασία εν όψει του τελικού αποτελέσματος που είναι προφανώς η κοινωνική δικαιοσύνη. Η Ιστορία θα εγκαλέσει την Αριστερά. Θα ανταποκριθεί; Θα σπεκουλάρει; Πώς θα διαχειριστεί αυτήν την ιστορική έγκληση; Με “ιστορικό συμβιβασμό”; Με υπερεκτιμημένες αποφάσεις;».

****

…του Χρήστου Ράπτη από το άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα» με τίτλο «Τσίπρας τόσο παλιός και τόσο νέος»:

Πριν είναι πολύ αργά…

«Σήμερα ο λόγος του Τσίπρα συσπειρώνει εκείνο το κομμάτι του ελληνικού λαού που αισθάνεται ότι η κρίση το οδηγεί εκτός κοινωνίας. Τους νέους, τους ανέργους και τους μελλοντικούς άνεργους του δημόσιου τομέα. Όλους αυτούς που αισθάνονται ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τα παραδοσιακά κόμματα, ελπίζουν σε μια επανεκκίνηση της χώρας από μηδενική βάση και θέλουν να αναδιατάξουν βιαίως το πολιτικό σύστημα. Είναι εξίσου προφανές ότι ο νέος αυτός πολιτικός καλείται να σηκώσει ένα φορτίο που ενδεχομένως να ξεπερνά τα μόλις 38 του χρόνια. Ίσως γιατί δεν έχει συνειδητοποιήσει και αυτός πού ακριβώς τελειώνει η κινδυνολογία των αντιπάλων του –εντός και εκτός Ελλάδος– και πού ακριβώς αρχίζει ο πραγματικός κίνδυνος. Και πολύ φοβάμαι ότι το σύνορο αυτό ίσως δεν θα το δούμε πριν να είναι πολύ αργά!».