Το σκιάχτρο και οι μονόφθαλμοι
Αίφνης η μπάλα πήγε στην εξέδρα. Οι γροθιές του φασισμού έδωσαν τροφή στη βουλιμική -και λιμική- ιδιοτέλεια της ψευδώνυμης τηλενημέρωσης και απώθησαν στο περιθώριο τα υπόλοιπα μείζονα. Για λίγο. Διότι η «ατζέντα» δεν αλλάζει, όσο κι αν προσπαθούν να αποσπάσουν εκλογικά κέρδη οι ποικιλώνυμοι ψηφοθηρευτές, ποντάροντας στο σκιάχτρο της Χρυσής Αυγής. Ο κόσμος ξέρει. Και γεμίζει ξανά το όπλο του, εν όψει εκλογών, με στόχο το Μνημόνιο και τους δυνάστες που το στηρίζουν.
Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή για να μη χαθούμε στον λαβύρινθο της αφθώδους ευκολίας και της σύγχυσης. Εν πρώτοις, μια κοινή παραδοχή: η προϊούσα εγκληματικότης, το μεταναστευτικό και η εκλογική εκτίναξη της Χρυσής Αυγής δικαίως απασχολούν την κοινωνία και επηρεάζουν την ετυμηγορία της. Το πρώτο τροφοδοτεί τη διάχυτη ανασφάλεια. Το δεύτερο κατέστη άλυτο πρόβλημα και βρόχος στον λαιμό της χειμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας αλλά και των απελπισμένων μεταναστών, που χειμάζονται εξίσου και λιμνάζουν στο έλος της πνιγηρής ανέχειας. Και το τρίτο, η ιλιγγιώδης άνοδος της Χρυσής Αυγής, που τρέλανε την πυξίδα του δημοκρατικού προσανατολισμού και επανέφερε στο κέντρο του κοινού προβληματισμού ένα τεφρό υλικό με το οποίο (νομίζαμε ότι) είχαμε ξεμπερδέψει.
Η κοινή παραδοχή για τη μεγάλη σημασία των τριών αυτών ζητημάτων συνοδεύεται από ένα ενδιαφέρον παράδοξο, μια βεβαιωμένη διαπίστωση: ενώ οι δυναστικές ελίτ (διανόηση, μίντια, προύχοντες και πολιτικά κόμματα) ανεβοκατεβάζουν κατά το δοκούν τα υπό κρίσιν θέματα στο χρηματιστήριο της σπουδαιότητος, η κοινωνία έχει μια σταθερή αναφορά. Τα θεωρεί «πρώτης τάξεως» γιατί βιώνει τις συνέπειες. Δεν έχει χρόνο, διάθεση και αποθέματα εσωτερικής ισχύος να παρακολουθήσει περισπούδαστες αναλύσεις που κλείνουν τα μάτια μπροστά στη δική της, οδυνηρή πραγματικότητα, περιφρονούν την αγωνία της και, συχνά, υποτιμούν τη νοημοσύνη της.
Συγκεκριμένα: όταν η εγκληματικότητα απλώνεται σαν μαύρο μελάνι και επιδεινώνει δραματικά το ούτως ή άλλως επαχθές κάθε μέρα, ο κόσμος δεν χρειάζεται ιδεολογικές ή επιστημονικές αναλύσεις για τα αίτια που την προκαλούν. Πρωτίστως χρειάζεται προστασία και ασφάλεια. Οι αναλύσεις διατηρούν την αυτονόητη αξία τους. Και θα ήταν προσπελάσιμες, θα λειτουργούσαν ευεργετικά ενισχύοντας την απαιτούμενη εννόηση, αν στην πλειονότητά τους δεν υποτιμούσαν προκλητικά τις συνέπειες, δίνοντας προτεραιότητα στο «πώς» των φαινομένων και όχι στο «πώς» της αντιμετώπισής τους…
Κι άλλο παράδειγμα αφροσύνης και ιδεοληπτικής εμμονής σημαντικό: δεν είναι δυνατόν να λες στον κόσμο του Αγίου Παντελεήμονα (ενδεικτική και συμβολική η αναφορά) ότι για τη μετανάστευση ευθύνονται οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι της Δύσης και να νομίζεις ότι έτσι ξόφλησες με την αγωνία και τον τρόμο τους. Δεν είναι ανόητος ο κόσμος να μην καταλαβαίνει τις αιτίες της μετανάστευσης ούτε τόσο μοχθηρός ή ρατσιστής που να μη νοιάζεται για την τύχη των απελπισμένων μεταναστών. Όμως προέχει το δικό του πρόβλημα, ο δικός του εκτοπισμός, η δική του εξορία, η δική του απελπισία. Αλλά εκεί που περιμένει λύσεις, κάτι στοιχειώδες που θα τον ανακουφίσει -έστω δύο δράμια κατανόησης, διάβολε- βλέπει υψωμένα δάχτυλα προοδευτικών να τον εγκαλούν επειδή εξανίσταται και διαμαρτύρεται! Ακούει να τον χαρακτηρίζουν ρατσιστή, ξενοφοβικό, φασίστα και εθνικιστή. Και παίρνει ανάποδες. Σκληραίνει μέσα του και φτάνει στο όριο. Τρομαγμένος ψάχνει κάπου ν’ ακουμπήσει. Οργισμένος καταχωνιάζει τις ευαισθησίες του για τους άλλους και υιοθετεί ανενδοίαστα οτιδήποτε του φαίνεται σωτήριο. Ακόμη και τη δηλητηριώδη δυσανεξία ή την ακραιφνή επιθετικότητα του προσπελάσιμου πρωτογονισμού που σερβίρουν οι λογής επιτήδειοι. Ε, κάπως έτσι γεννήθηκε η Χρυσή Αυγή…
Το μόρφωμα αυτό, ένα είδος πολιτικού πρωτογονισμού με ναζιστικά συμφραζόμενα και χουντική εσάνς, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το ευδιάκριτο κενό που δημιούργησαν οι εγκληματικές επιλογές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και διεύρυναν οι ιδεοληπτικές εμμονές της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, καθώς και οι φλογώδεις ανοησίες ενίων διανοητών και πανεπιστημιακών. Συγκεκριμένα: η ελληνική Πολιτεία αντί να χαλάσει κόσμο στην Ένωση, ζητώντας εξαρχής βοήθεια για την αθρόα εισβολή απελπισμένων στο έδαφός της, αντί να πιάσει από το αυτί τους σπουδαιοφανείς της Ευρώπης και να τους υπενθυμίσει πόσο ευάλωτη είναι η Ελλάδα λόγω γεωγραφικής θέσης και γεωλογικής διαμόρφωσης, καθώς και ποια είναι η συμπεριφορά της Τουρκίας, αντί να μεταβάλει το οξύ ελληνικό πρόβλημα σε πανευρωπαϊκό ζήτημα διαρκούς έντασης, πήγε και υπέγραψε το εγκληματικό για τη χώρα μας Δουβλίνο 2! Το είχε υπογράψει η δήθεν εκσυγχρονιστική κυβέρνηση του ολίγιστου Σημίτη, υπό την πλήρη επιδοκιμασία -τότε- της Αριστεράς και σύμπαντος του σεσημασμένου, «προοδευτικού» κατεστημένου…
Όταν η κατακλυσμιαία εισβολή απελπισμένων δημιούργησε καθεστώς -οδυνηρό για τους ίδιους τους μετανάστες αλλά και για την ελληνική κοινωνία- και είχε μετατρέψει τη χώρα σε «αποθήκη ψυχών», ήταν πλέον αργά για την άσκηση υπεύθυνης και συγκροτημένης πολιτικής στο μεταναστευτικό. Όσα ακολούθησαν -κάτι πιασάρικες χορογραφίες εντυπώσεων του Χρυσοχοΐδη, κάτι εξορμήσεις στο κέντρο και άλλα συναφή (τείχος στον Έβρο, χώροι «υποδοχής» κ.λπ.)- αποδείχθηκαν φτηνές απομιμήσεις σοβαρών μέτρων…
Και ενώ η ελληνική κοινωνία έβραζε -και οι απελπισμένοι μετανάστες βίωναν τον εφιάλτη του εγκλωβισμού, την οικονομική ανέχεια και την ανέλεγκτη βία φασιστικών ορδών-, οι ποικιλώνυμοι της προόδου επινόησαν μια εξωφρενική ερμηνεία: η άνοδος της Χρυσής Αυγής οφείλεται στο ότι τα δύο κόμματα εξουσίας υιοθέτησαν την ξενοφοβική ατζέντα του Καρατζαφέρη και της εν γένει ακραίας Δεξιάς! Δηλαδή, επειδή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πιεσμένοι από την τραγικά διαμορφωμένη πραγματικότητα, άρχισαν να μιλούν για την ανάγκη μέτρων (στην πραγματικότητα τίποτε δεν έχουν σχεδιάσει), για τον λόγο αυτό -είπαν οι περισπούδαστοι- αναπτύχθηκε η Χρυσή Αυγή! Τι να πεις; Ενίοτε η ιλαρότης συνοδοιπορεί με τις επικίνδυνες απλουστεύσεις και το επίφοβον των ιδεοληπτικών εμμονών…
Δεν επαρκεί ο χώρος για ιδιαίτερη αναφορά στην εγκληματικότητα, η οποία δεν οφείλεται στους μετανάστες, αλλά παροξύνεται από την παρουσία τους (εκεί βρίσκει καταφυγή η πενία τους, στην παραβατικότητα), ούτε για την τηλενημέρωση της αποχαύνωσης. Θα τα πούμε προσεχώς…