Ανεπαισθήτως

Υποκρισία. Παραμύθια για «φίδια και αυγά». Ο φασισμός δεν είναι κόμμα. Είναι νοοτροπία και κώδικας. Είναι εργαλείο κοινωνικής πειθάρχησης και πολιτικής καθυπόταξης. Εκδηλώνεται διαχρονικά, τέμνει οριζόντια την κομματική γεωγραφία των «αστικών» σχηματισμών και παρατάξεων.

Βρίσκεται στο εσωτερικό των «κομμάτων εξουσίας» και επιστρατεύεται, ανάλογα με την εποχή και τις ανάγκες τους, είτε ως «κομπάρσος» (αυτή είναι η περίπτωση της Χρυσαυγής) είτε ως «πρωταγωνιστής» (αυτή ήταν η απριλιανή χούντα στην Ελλάδα, ο ναζισμός στη Γερμανία, ο φασισμός στην Ιταλία, ο φρανκισμός στην Ισπανία, οι χούντες τύπου Πινοσέτ στη Λατινική Αμερική κ.λπ.).

Όλα αυτά τα μορφώματα, τον ίδιο «αφέντη» υπηρετούν: τη διαβόητη «ελεύθερη οικονομία» που ρουφάει το αίμα των λαών, καταστρέφει τη φύση και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, οργανώνει πολέμους και εθνοκαθάρσεις και στερεί από τον άνθρωπο την αληθινή ελευθερία, την ώρα που την επικαλείται για να δικαιώσει τα εγκλήματά της.

Αυτά τα αυτονόητα τα ξεχνάμε, κακώς, πολλοί που δεν πρέπει να τα ξεχνάμε. Άλλωστε, το κακό της «από δω πλευράς» είναι ότι προτιμάει να ασχολείται πολύ περισσότερο με τις δικές της διχόνοιες και πολύ λιγότερο με τα αληθινά της «μέτωπα». Αλλά έτσι βρίσκει δρόμο και περνάει το μαύρο φίδι του εφησυχασμού και, «ανεπαισθήτως», όπως θα ‘λεγε και ο Μέγας Αλεξανδρινός, υψώνονται τα τείχη της κοινωνικής αφασίας και της αξιακής παρακμής, μέσα στα οποία εγκλωβίζονται οι βουλήσεις, νεκρώνονται οι ψυχές και τα μυαλά και μετατρέπονται οι πολίτες σε καταναλωτές πλαστικών συνθημάτων και πλαστών ελπίδων.

Θα έρθει η 18η Ιουνίου και το φίδι θα είναι ακόμα ζωντανό. Τον νου μας λοιπόν. Γιατί θα χρειαστούν πολύ περισσότερα από «ομόθυμες καταδίκες» εκ μέρους του «ιερατείου» για να ξορκίσουμε το κακό.