Χαραμάδες αισιοδοξίας…

Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ δηλώνει ότι το Ταμείο είναι έτοιμο να συζητήσει με τη νέα ελληνική κυβέρνηση «Ιδέες για την επίτευξη των στόχων του προγράμματος», ενώ η υποδιευθύντρια του ΔΝΤ, Νεμάτ Σαφίκ, τάσσεται υπέρ της δημοσιονομικής χαλάρωσης για κάποιες χώρες. Αλλά και η ίδια η Μέρκελ βάζει (λίγο) νερό στο κρασί της…

Ε, λοιπόν, το σίδερο λυγίζει. Οι άκαμπτοι αναθεωρούν και αναγκάζονται για πρώτη φορά να ψελλίσουν τις απαγορευμένες λέξεις «χαλάρωση» και «επαναδιαπραγμάτευση». Τους ανάγκασε η λαϊκή δυναμική να υποχωρήσουν. Η εκλογή Ολάντ, αλλά προπάντων η οργισμένη κραυγή των Ελλήνων εναντίον του Μνημονίου. Κι έτσι επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά το προφανές: η εξέγερση, η ανυπακοή και η αντίσταση φέρνουν αποτέλεσμα. Όχι ο ενδοτισμός και η υποταγή.

Προσοχή: οι μικρές χαραμάδες φωτός επιτρέπουν περιθώριο αισιοδοξίας για επανεξέταση της τοξικής συνταγής, αλλά δεν προσφέρονται για πανηγυρισμούς και επανάπαυση. Οι μαστοράντζες της Ευρώπης, εκείνοι που έφτιαξαν στο πόδι ένα φρικώδες Σχέδιο και το επέβαλαν τιμωρητικά στην Ελλάδα, θα κάνουν το παν για να αναχαιτίσουν την ανατρεπτική δυναμική που αναπτύσσεται. Κλασική η μέθοδος που ακολουθούν: μαστιγωτικές απειλές, ασύστολη τρομοκρατία και ωμοί εκβιασμοί, στοιχεία που είδαμε να εισβάλουν κρουνηδόν μετά την 6η Μαΐου, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες εν όψει της νέας εκλογικής αναμέτρησης. Αλλά μόλις διαπιστώσουν ότι δεν αποδίδει η προσφιλής αυτή μέθοδος, υποχωρούν ένα βήμα, ελπίζοντας ότι θα βρουν τρόπο να απορροφήσουν τους κραδασμούς.

Όμως οι εξελίξεις δεν τους ευνοούν. Η αποτυχία της συνταγής δεν εντοπίζεται μονάχα στην Ελλάδα. Περιδεείς βλέπουν την Ισπανία να κλονίζεται και την ασθμαίνουσα Ιταλία έτοιμη να εκραγεί. Οι προπαγανδιστικές ανοησίες που έλεγαν, ότι τάχα φταίνε οι Έλληνες που μάχονται τις μεταρρυθμίσεις, πέφτουν στο κενό, ανεξάρτητα από τις υπαρκτές ευθύνες του δικού μας πολιτικού συστήματος για στοιχειώδη ανακαίνιση του κρατικού ερειπιώνα… Τώρα, ξέρουν ότι δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από λέξεις-φλογοβόλα: η συνταγή τους απέτυχε. Και πρέπει ν’ αλλάξει. Διότι κανένας δεν μπορεί να την αντέξει. Το είπε προσφάτως στην Αθήνα και μία γερμανίδα βουλευτής του SPD, η Έλκε Φέρνερ: «Τα μέτρα του Μνημονίου είναι τόσο σκληρά που ούτε στη Γερμανία δεν θα περνούσαν» («Νέα» / 26.5.2012).

«Κατά βάθος η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επανεξετάζει την αγωγή που εφαρμόζει», έγραψε ο «Εκόνομιστ» (31.5.2012), σημειώνοντας όμως ότι η κατάσταση φαντάζει σουρεαλιστική. Διότι δίπλα στις χαραμάδες της επανεξέτασης προβάλλουν εδραίες οι γνωστές σκληρύνσεις που συντηρούν το πρόγραμμα της λιτότητας στις γνωστές ράγες του. Δηλαδή, στην ίδια αδιέξοδη διαδρομή. Κι όπως σημειώνει ο «Εκόνομιστ», «οι συστάσεις της Επιτροπής μοιάζουν λίγο με χημειοθεραπεία για καρκίνο, όταν υπάρχουν ενδείξεις για επικείμενη καρδιακή ανεπάρκεια».

Όλα τούτα σημαίνουν ότι το σκοτσέζικο ντους θα συνεχιστεί. Μικρές παραχωρήσεις, αλλά και εμμονή στον βασικό κορμό του ξεφτισμένου προγράμματος. Μεγαλύτερες παραχωρήσεις, βαθμηδόν, υπό την τρομακτική πίεση των λαϊκών αντιδράσεων και της αντίστοιχης ετυμηγορίας, αλλά και αύξηση της ήδη υψίσυχνης προπαγανδιστικής έντασης. Τίποτε δεν παραχωρούν, αν δεν πιεστούν. Και καταλύτης σ’ αυτήν τη δυναμική διαδικασία είναι ένας: η αντίδραση της κοινωνίας. Αυτήν φοβούνται και όχι την άσαρκη ρητορεία ορισμένων πολιτικών ανδρών, που ενδίδουν και υπαναχωρούν μόλις πατήσουν στον προθάλαμο ή στα σαλόνια της εξουσίας. Κλασικό παράδειγμα ο Σαμαράς, που έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να αναποδογυρίσει το ευρωπαϊκό σύμπαν, όταν ενέδωσε στις πιέσεις και πήρε άτακτα πίσω τα γενναία «όχι» της πρώτης περιόδου.

Η ατζέντα, λοιπόν, έχει αλλάξει. Όσο και αν επιμείνουν μέχρι τις εκλογές να σερβίρουν το γελοίο και κατασκευασμένο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» ή να ταυτίζουν την επικράτεια του ευρώ με το γκανγκστερικό Μνημόνιο, η ατζέντα λέει ότι προέχει η επαναδιαπραγμάτευση. Ότι το μέχρι πρότινος αδύνατο και αδιανόητο είναι αναγκαίο και κατακτήσιμο. Κι ακόμη: όσο πιο ηχηρή η λαϊκή (κατα)κραυγή, τόσο πιο δραστικές οι αλλαγές, τις οποίες θα αναγκαστούν να δεχθούν οι άρχοντες της Εσπερίας. Θα έλεγε κανείς ότι η λέξη «μονόδρομος» παίρνει την εκδίκησή της…

Η στήλη εμμονικά εδώ και δύο χρόνια επισημαίνει ότι πρώτον, το μέρος του Μνημονίου που αναφέρεται στην ανακαίνιση του κράτους είναι σωστό. Προτείνει μεταρρυθμίσεις που έπρεπε από χρόνια να έχουν εφαρμοστεί. Μεταρρυθμίσεις ουσιαστικές και όχι νεοφιλελεύθερες ανοησίες για… περισσότερους ταξιτζήδες κτλ. Δεύτερον, ότι έπρεπε να δοθεί μεγαλύτερος χρόνος για να υλοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις αυτές και όχι να επιβληθούν βιαίως και ταυτόχρονα με την εξοντωτική συνταγή της λιτότητος. Και, τρίτον, ότι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας οφείλουν να επεξεργαστούν και να συγκροτήσουν ένα σοβαρό, μελετημένο και στιβαρό Σχέδιο για την Οικονομία και την προοπτική της Ελλάδος. Ένα σχέδιο επεξεργασμένο, με συγκεκριμένες, υλοποιήσιμες προτάσεις και όχι ένα πανόραμα γενικών κατευθύνσεων και εξαγγελιών…

Δυστυχώς, ούτε και τώρα που η τύχη της χώρας κρέμεται από μία κλωστή, φαίνεται να υπάρχει έστω και στοιχειώδες Σχέδιο. Τόσο το «πακέτο Σαμαρά» όσο και το «κυβερνητικό πρόγραμμα» Τσίπρα είναι -επιτρέψτε μου την έκφραση- «για τα μπάζα». Θυμίζουν εκθέσεις Δημοτικού, με καλολογικά στοιχεία και ωραία γράμματα. Καλές προθέσεις, αφόρητες «φιλολαϊκές» γενικότητες, κάποιες -ελάχιστες- καλές ιδέες και πέραν ου. Τέφρα και ερημιά. Ιδία σε ό,τι αφορά το μείζον: την ανασυγκρότηση της παραγωγικής οικονομίας (… Εννοείται ότι στο ίδιο μήκος κύματος κινείται τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και οι υπόλοιποι μικροί σχηματισμοί)…

Ο χώρος δεν επαρκεί για περαιτέρω αναφορές στο (μη) Σχέδιο της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Θα αναφερθούμε εκτενώς στο προσεχές σημείωμα. Ως κατακλείδα, το εξής: μεγάλη η προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ -και του Τσίπρα προσωπικά- σε ό,τι αφορά την ανατρεπτική κινητικότητα και την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Όμως, οι κραυγαλέες αντιφάσεις στο εσωτερικό του, το ανέτοιμον των στελεχών του και, προπάντων, η απουσία σοβαρού σχεδίου για τη χώρα, υπονομεύουν τη μεγάλη προσφορά του… Αυτά, θα τα βρει μπροστά του. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και η χώρα…