Μονόδρομος είτε καταστροφής είτε παλινορθώσεως!
ΤΗΝ ΩΡΑ που τα πάθη παροξύνονται και που το επικυρίαρχο μείζον συναιρείται στην επιδιωκόμενη κομματική «πρωτιά» (κι εν συναρτήσει στον κομματικό έλεγχο της εξουσίας), κάθε λόγος για την ανάγκη εσωτερικής ενότητος ηχεί ως άσχετος, αφελής, παράφωνος και άκαιρος ευσεβοποθισμός. Ουδένα συγκινεί. Και κανέναν δεν πείθει. Έστω και αν η χώρα οδεύει κατευθείαν προς μη αναστρέψιμη κατολίσθηση. Με ορατές τις καταλυτικές συνέπειες, που θα εισπραχθούν και ως ανθρώπινη εξαθλίωση και ως εθνική καταστροφή.
Τα πάθη όπως κλιμακώνονται, αναπαράγουν μετεμφυλιακά στερεότυπα με όρους που ανάγουν σε καταθλιπτικές δεκαετίες πίσω. Κι ενώ αυτά τα φαινόμενα δεν είναι πλέον αποδεκτά στον μέσο πολίτη, εντούτοις κάποιοι επενδύουν σε πολωτικές πρακτικές, με μόνο στόχο τη δημιουργία δυναμικών φανατισμού, με τρόπο που νομίζουν ότι αυτές θα επενεργήσουν συσπειρωτικά. Χωρίς να σκέφτονται (και ούτε να ενδιαφέρονται) για όσα τραυματικά με βεβαιότητα θʼ ανακύψουν. Γιατί από αυτές τις νοοτροπίες θʼ αναπαραχθούν τα χειρότερα. Που δεν θα μαζεύονται. Και που θʼ αφήσουν τις ουλές τους στον πολιτικό χάρτη.
Η αλήθεια βεβαίως είναι στυγνή. Κι εξικνείται πέραν αυτών των εσωτερικών αντιμαχιών και των ημερησίων τηλεοπτικών κοκορομαχιών. Καθώς, όποιος και αν επικρατήσει: Αφενός δεν θα είναι σε θέση αυτοδυνάμως να κυβερνήσει. Και, αφετέρου, κανένας δεν θα μπορέσει από μόνος του να σηκώσει το βάρος της επαχθούς κρίσεως που επέρχεται ακάθεκτη! Και η οποία δεν ξεχωρίζει γαλάζιους και πράσινους, κόκκινους ή φαιούς. Ας μην προσπαθούν κάποιοι να δώσουν την εντύπωση ότι, εάν δεν τους δοθεί τελικά η εξουσία, θα υπάρξει Αρμαγεδδών. Αρμαγεδδών θα υπάρξει ούτως ή άλλως, είτε οι μεν είτε οι δε αποβούν θεσμικοί διαχειριστές της κρίσεως που τείνει να εκθεμελιώσει την Ελλάδα. Μυωπάζουν όσοι δεν βλέπουν τα σημεία των επερχομένων δεινών. Κι εθελοτυφλούν κυριολεκτικά (κι εξοργιστικά) όσοι προσπαθούν να καθησυχάσουν τους πολίτες με αναλγητικά καταπότια και φρούδες ελπιδολογίες. Γιατί η μόνη ελπίς που απέμεινε περνά μονοδρομικώς μέσα από ευκταίες εσωτερικές συγκλίσεις.
Οι οποίες και θα προέλθουν μόνο από καταλλαγή και ειλικρινή διάλογο. Με διακομματική αλληλοανοχή και υποστολή του κομματικού σοβινισμού. Δεν υπάρχει άλλη οδός. Η άλλη οδός –όπου αυτή τη στιγμή βαδίζουμε– άγει προς κρημνόν! Κι αυτό δεν είναι κασσανδρολόγημα. Ούτε απόρροια παθογενούς πεσιμισμού. Είναι η δυναμική των πραγμάτων.
Όπως ήδη διαζωγραφίζεται στην οξυνόμενη εξαθλίωση της ελληνικής καθημερινότητος. Και στην ταπείνωση των πολιτών. Είτε με όρους ακατασχέτου ανεργιακής εκτροπής και παραλύσεως είτε με φαινόμενα στάσεως πληρωμών, που δεν μπορούν νʼ αποκρυβούν πλέον. Και τα οποία φαινόμενα σχετίζονται έως και με αδυναμία παροχής έστω και στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής καλύψεως σε χιλιάδες χαμηλοσυνταξιούχους. Αλλά και με άλλες εξίσου τραυματικές αδυναμίες που κλιμακώνονται και τείνουν να οδηγήσουν σε κατάρρευση του κοινωνικού κράτους.
Είτε οι μεν λοιπόν αναλάβουν τα ηνία είτε οι δε, αν δεν υπάρξουν συναινετικές διαθέσεις και αν δεν υπερβούν όλοι τους πειρασμούς της ευχερούς ευθυνολογίας, τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Και δεν έχει σημασία ποιοι θα νομίζουν ότι έχουν περισσότερο δίκαιο και σε ποιους θα καταλογίζεται περισσότερο άδικο. Η κρίση θα καταπιεί αμφοτέρους. Και οι θώκοι θα βρεθούν (με αυτούς που τους κατέχουν) σε ιστορικούς αποτεφρωτήρες! Καμιά παράταξη δεν πρόκειται να εξέλθει αλώβητη από τη διακεκαυμένη ζώνη της εθνικής χρεoκοπίας.
Όλοι όμως μαζί μπορούν να δώσουν αξιόπιστη ελπίδα γιʼ ανακοπή του κακού και τελικά για την αναστροφή του. Κι αυτό είναι μονόδρομος. Ό,τι και να συμβεί. Τουλάχιστον έτσι μπορεί να διεκδικηθεί αξιοπρεπέστερα, και με πολλές πιθανότητες διεξόδου, κάποια ελπίδα.
Οπόταν και όσοι δεν ανταποκριθούν στις κραυγαλέες απαιτήσεις των καιρών, θα πρέπει και νʼ αναλάβουν τις ευθύνες των έναντι του αδυσώπητου παρόντος και του δυσοιώνου μέλλοντος. Θα τις αναλάβουν εκόντες άκοντες. Αλλά τουλάχιστον όχι επί εθνικών ερειπίων…