Η «τρόικα» του 1947

Τώρα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, στην προσπάθειά του να πείσει ότι έσβησε το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου και ότι αυτός ηγείται «ανανεωμένου» κόμματος, θα μπορούσε να αναφωνήσει: «Το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου πέθανε, ζήτω ο ΠΑΣΟΚισμός»!

Αλλά ο ΠΑΣΟΚισμός είναι συνώνυμος του ψεύδους, της διγλωσσίας, της ρεμούλας και της ιδεολογικής καπηλείας.

Στην πινακοθήκη των εθνικών ολετήρων, μετά τον Σημίτη και τον Γιώργο Παπανδρέου, δεσπόζουσα θέση κατέχει ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ο νεόκοπος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, που με αλαζονεία διακηρύσσει ότι χωρίς το κόμμα του δεν θα σχηματιστεί κυβέρνηση στις 18 Ιουνίου, εξαπατά τους εναπομείναντες ψηφοφόρους του. Παριστάνει τον… «σοσιαλιστή» (ταλαίπωρη ιδεολογία!) και εργάζεται υπέρ του καπιταλισμού και των εργοδοτών. «Οι δε χείρες, χείρες Ησαύ, η δε φωνή, Ιακώβ»! Τον κατήγγειλε ευθέως η κυρία Λούκα Κατσέλη, σε συνέντευξή της στο Kontra Channel και απεκάλυψε τη διπλή γλώσσα του. Ο Βενιζέλος, από τη μια μεριά καταγγέλλει σήμερα εργοδοτικές οργανώσεις ότι επέβαλαν στην «τρόικα» τις αντεργατικές ρυθμίσεις, και από την άλλη είναι αυτός ο οποίος τον Οκτώβριο του 2011 είχε επιβάλει, και μάλιστα εκβιαστικά, τη θεσμοθέτηση αυτών των ρυθμίσεων. Είπε η πρώην υπουργός ότι ο Βενιζέλος όχι μόνο δεν αντιστάθηκε στις πιέσεις και τους εκβιασμούς της «τρόικας» για την ψήφιση των αντεργατικών διατάξεων, που καταργούν ακόμα και στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, αλλά ήταν ο βασικός μοχλός, που κατέφυγε ακόμα και στον εκβιασμό των εκλογών, προκειμένου να περάσουν αυτές οι ρυθμίσεις. Αυτά θα τα διαβάσατε, ασφαλώς, στο ρεπορτάζ που εδημοσίευσε το «ΠΑΡΟΝ» την περασμένη εβδομάδα. Να προσθέσουμε, όμως, την άλλη διπρόσωπη τακτική του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος για όσα έρχονται στο φως για τον «βίο και την πολιτεία» του Τσοχατζόπουλου δηλώνει άγνοια. Κανείς μέσα στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ δεν εγνώριζε τι γινόταν γύρω του και τώρα προσπαθούν να πείσουν ότι έχουν χαράξει άλλη πολιτική! Η περίπτωση θυμίζει αυτά που είχε πει ο ιταλός κομμουνιστής ηγέτης Παλμίρο Τολιάτι, όταν στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ ο Χρουστσόφ απεκάλυψε τα αίσχη του σταλινισμού. Σε άρθρο του στην «Ουνιτά» ο Τολιάτι έλεγε: «Οι ηγέται της Σοβιετικής Ενώσεως έπραξαν καλώς αποκηρύξαντες τον Στάλιν. Αποδίδουν, όμως, όλην την ευθύνην και την μομφήν εις την προσωπολατρείαν, και ούτω τα πραγματικά προβλήματα διαφεύγουν. Ας μας εξηγήσουν πώς η σοβιετική κοινωνία ηδυνήθη να φθάσει και έφθασεν εις ωρισμένας μορφάς, απομακρυνθείσα από την οδόν της δημοκρατίας και της νομιμότητος. Το γόητρον του Νικήτα Χρουστσόφ και των συνεργατών του εμειώθη, διότι ούτοι δεν είχον αντιταχθεί εις την δημιουργίαν του μύθου περί Στάλιν, εν όσω ο Στάλιν ευρίσκετο εις την ζωήν. Πρέπει να εξηγήσουν στον κόσμον ποία σφάλματα του σοβιετικού κομμουνιστικού συστήματος επέτρεψαν στον Στάλιν να καταστεί τύραννος…».

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος και οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να εξηγήσουν στους πολίτες γιατί δεν αντέδρασαν όταν ο Τσοχατζόπουλος ήταν πανίσχυρος υπουργός και δεν κατήγγειλαν την «οικονομική δραστηριότητα» αυτού του «σοσιαλιστή» υπουργού. Πρέπει να μας πουν αυτοί οι κύριοι «ποία σφάλματα του ΠΑΣΟΚικού συστήματος» επέτρεψαν στον Άκη να καταστεί Κροίσος… Ο δικομματισμός του σάπιου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος μας γύρισε 65 χρόνια πίσω. Το 1947 η Ελλάδα βρισκόταν σε οικτρά οικονομική κατάσταση (τώρα είναι πολύ χειρότερα) και πάλι υπήρχε τραπεζιτική κλίκα. Τότε ζητήσαμε τη βοήθεια της Αμερικής. Μας ευνοούσε το γεγονός ότι υπήρχε το ανατολικό μπλοκ και η Ουάσινγκτον είχε συμφέρον να μας ενισχύσει. Όμως προκαλεί έκπληξη η «σταθερότης» και διαιώνισις του διεφθαρμένου κράτους. Ο ειδικός απεσταλμένος του Προέδρου Τρούμαν, ο Πολ Πόρτερ, ήρθε στη χώρα μας για να εξετάσει ως ειδικός την όλη κατάσταση. Σε άρθρο του στο περιοδικό «Κόλιερς» στις 20 Σεπτεμβρίου του 1947, με τίτλο «Ζητείται ένα θαύμα στην Ελλάδα», ο Πόρτερ έγραφε: «Ολόκληρη η χώρα, από πάνω ως κάτω, είναι στα νύχια μιας σκοτεινής, απελπιστικής, βαθιάς έλλειψης εμπιστοσύνης στο μέλλον, μιας έλλειψης εμπιστοσύνης που παράγει απλήν αδράνεια στο παρόν. Η απελπισία της Ελλάδας είναι σήμερα κρίσιμη, διότι ολόκληρο το πρόγραμμά μας βοηθείας στηρίζεται στην προϋπόθεση ότι ο λαός θα μπορέσει ν’ αποτινάξει την αδράνεια που τον κατέχει… Ο αποθανών Βασιλεύς Γεώργιος της Ελλάδος στην πρώτη συνομιλία που είχα μαζί του μου χαρακτήρισε τους περισσότερους κρατικούς υπαλλήλους σαν “ρουσφετολόγους” και “πολιτικάντηδες του καφενέ” και χαρακτήρισε ολόκληρο το σύστημα των δημοσίων υπηρεσιών σαν ένα είδος συστήματος συνταξιοδοτήσεως αργομίσθων. Αυτά ήσαν σκληρά λόγια, αλλά όχι αβάσιμα. Οι δημόσιες υπηρεσίες είναι πολυάριθμες, κακά αμειβόμενες και διεφθαρμένες… Το αποτέλεσμα είναι πλήρης αποσύνθεση. Δεν είδα ποτέ διοικητικό μηχανισμό που να είναι τόσο αξιοθρήνητος από άποψη τέλειας ανικανότητας και αδιαφορίας. Στις δημόσιες υπηρεσίες δεν μπορεί να έχει κανείς καμιά εμπιστοσύνη για την εκτέλεση και των πιο απλών κυβερνητικών καθηκόντων, της δικαίας συλλογής φόρων κ.λπ. Η κυβέρνησις σκοπεύει, κατά τη γνώμη μου, να χρησιμοποιήσει την εξωτερική βοήθεια για να διατηρήσει τα προνόμια της μικρής τραπεζιτικής και εμπορικής κλίκας, που αποτελεί την αόρατην εξουσία στην Ελλάδα. Πίσω από την κυβέρνηση υπάρχει μια μικρή εμπορική και τραπεζιτική μαφία, αποφασισμένη προ παντός να προστατεύσει τα οικονομικά της προνόμια, με οποιαδήποτε θυσία της οικονομικής υγείας της χώρας. Τα μέλη της προσπαθούν να διατηρήσουν ένα φορολογικό σύστημα, σκηνοθετημένο κατά αφάνταστο τρόπο, για το χατίρι τους. Αντιτίθενται στον έλεγχο του συναλλάγματος, διότι αυτό θα τους εμπόδιζε να φυγαδεύσουν τα κέρδη τους σε τράπεζες του Καΐρου ή της Αργεντινής…».

Βλέπουμε, πράγματι, πολλές ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση. Κι αξίζει να σημειωθεί ότι τότε, το 1947, το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΕΛΔ του Αλεξάνδρου Σβώλου και του Ηλία Τσιριμώκου (κόμμα αληθινά σοσιαλιστικό) είχε επισημάνει τον κίνδυνο να γίνει η αποστολή Πόρτερ κάτι σαν τη σημερινή «τρόικα». Επεσήμαινε η ΕΛΔ ότι «αυτή η “αποστολή ανορθώσεως” θα έχει απεριόριστη εξουσία πάνω στην ελληνική εξουσία, που θα συντονίζει τα πάντα (εισαγωγές, παραγωγή, φορολογίες, μισθούς κ.λπ.)…»! Βέβαια, τα πράγματα τότε ήσαν καλύτερα από σήμερα. Η κοσμοϊστορική μεταπολεμική αντίθεση μεταξύ Ανατολής – Δύσεως, μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού είχε πια μορφοποιηθεί. Και ενώ ο ψυχρός πόλεμος αντρωνόταν, οι Ηνωμένες Πολιτείες άπλωναν τα πλοκάμια τους σε όλα τα σημεία στηρίγματος της παγκόσμιας πολιτικής τους. Ένα από τα στηρίγματα αυτά, λόγω γεωγραφικής θέσεως, ήταν η Ελλάς. Εφόσον η Αγγλία με δαπάνες της είχε αναλάβει τον ρόλο να κρατήσει τη χώρα μας έξω από το λεγόμενον «Σιδηρούν Παραπέτασμα», η Αμερική δεν είχε λόγο να επέμβει. Μετά όμως ήταν υποχρεωμένη να καταλάβει το κενό που θα άφηναν πίσω τους οι Άγγλοι. Και προπομπός της αμερικανικής παρουσίας, την 18η Ιανουαρίου 1947 έφτανε στην Αθήνα ένας διοπτροφόρος δικηγόρος, επικεφαλής μιας αποστολής οικονομικής ερεύνης: Ο Πολ Πόρτερ. Ήρκεσε η άφιξίς του για να αναταραχθεί η πολιτική σκηνή της Ελλάδος. Ο πρεσβευτής Μακ Βι υπέδειξε ότι για λόγους εσωτερικής αμερικανικής καταναλώσεως έπρεπε ο Πολ Πόρτερ να βρει μια ελληνική κυβέρνηση περισσότερο αντιπροσωπευτική από τη μονόπλευρη του Κων. Τσαλδάρη. Αστραπιαίως η κυβέρνηση διαλύθηκε και στη θέση της μπήκε η «Επτακέφαλος» που τη συγκροτούσαν 7 πολιτικοί αρχηγοί, με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Δημ. Μάξιμο: Ο Κ. Τσαλδάρης, ο Σοφ. Βενιζέλος, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Στυλιανός Γονατάς, ο Παν. Κανελλόπουλος, ο Στέφ. Στεφανόπουλος και ο Απ. Αλεξανδρής. Λεπτομέρεια: Μεταξύ των υπουργών της κυβερνήσεως που διαλύθηκε ήταν και ο Κων. Καραμανλής. (Μήπως και τώρα οι ξένοι δεν επεδίωξαν κυβέρνηση με συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσοτέρων αρχηγών, και δεν έβαλαν πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Παπαδήμο;). Η αποστολή του Πολ Πόρτερ επεξέτεινε την έρευνά της με τόση πληρότητα και σε τόσο βάθος ώστε ήταν ήδη φανερό ότι η αμερικανική επέμβαση επέκειτο. Οι μη αριστεροί πολιτικοί αισθάνθηκαν ανακούφιση. Στις 2 Μαρτίου 1947 ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Σοφοκλής Βενιζέλος έγραφε στη σύζυγό του Κάθλιν, που έμενε στην Αίγυπτο: «Από χθες έγινε μεγάλη αλλαγή εις την ελληνικήν πολιτικήν. Η Αγγλία μας εδήλωσεν ότι ευρίσκεται εις αδυναμίαν να συνεχίσει την προς ημάς οικονομική βοήθεια και η Αμερική θα καταλάβει την θέσιν της. Η τελευταία θα μας στείλει εμπειρογνώμονες σε όλους τους κλάδους διοικήσεως και θα καταρτίσει επταετές σχέδιον διά την ανοικοδόμησιν της χώρας». Τότε το σχέδιο προέβλεπε την ανοικοδόμηση της Ελλάδος, σήμερα προβλέπεται η εξαθλίωσις της πατρίδας… Πάντως, και το 1947 υπήρξαν αντιδράσεις και σκεπτικισμός για τα σχέδια του καπιταλισμού. Τον Νοέμβριο εκείνου του έτους ο γραμματέας του ΣΚ-ΕΛΔ, ο Ηλίας Τσιριμώκος, σε άρθρο του στη «Μάχη» ανέφερε κάτι, που σήμερα αποκτά επικαιρότητα: «Ο “κίνδυνος” που απειλούσε στα 1930 τον γερμανικό καπιταλισμό (σε τρομακτική τότε κρίση) και τον έκαμε να φέρει τον Χίτλερ στην εξουσία για να εμποδίσει τις μάζες να λύσουν φυσιολογικά την κρίση με την ανατροπή του καπιταλισμού, ο ίδιος κίνδυνος απειλεί τώρα τον εξουθενωμένο δυτικοευρωπαϊκό καπιταλισμό. Είναι γιʼ αυτό επείγον να εμποδίσει τις μάζες να πάρουν την εξουσία. Είναι επείγον να χτυπηθεί η δημοκρατία. Το έργο ανέλαβε θρασύτατα ο ποικιλώνυμος νεοφασισμός…».

Ο γερμανικός καπιταλισμός σήμερα ξανάφερε το πνεύμα του Χίτλερ στον Νότο και στην Ελλάδα. Και με το νεοναζισμό τους η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι άλλοι της συμμορίας θέλουν να εμποδίσουν τις μάζες να πάρουν την εξουσία και να τους χαλάσουν τα επαίσχυντα Μνημόνια…