Ε, και λοιπόν!

– Ευρώ; Τι είναι αυτό;

– Το νόμισμα που χρησιμοποιεί η Ευρώπη.

– Ε, και λοιπόν; Τι με νοιάζει εμένα;

– Πρέπει να σε νοιάζει. Το ευρώ είναι και δικό μας νόμισμα.

– Άντε! Αφού είναι και δικό μας, εγώ γιατί δεν το έχω;

Εύλογο το ερώτημα. Σύμφωνα, όμως, με τους περισσότερους πολιτικούς, το διακύβευμα δεν είναι αν έχει ευρώ ο Σωτήρης, αλλά η χώρα. Προσπάθησα, λοιπόν, να φέρω τη συζήτηση στο επίπεδο του ύψους των περιστάσεων. Δηλαδή, όχι σε προσωπικό αλλά σε εθνικό επίπεδο.

– Σωτήρη, του είπα, πρέπει να ξέρεις ότι έτσι και βγούμε από το ευρώ η χώρα μας κινδυνεύει.

– Από τον Τσίπρα;

– Από τους ευρωπαίους εταίρους. Η Μέρκελ, η Λαγκάρντ, ο Μπαρόζο, ο Σόιμπλε απειλούν να κόψουν κάθε βοήθεια στην Ελλάδα.

– Ε, και λοιπόν;

Εκεί ο Σωτήρης! Δεν εννοούσε να καταλάβει το συμφέρον της χώρας… Αυτό, δηλαδή, που κατάλαβε αμέσως ο Γιώργος και μας έβαλε επειγόντως στο ΔΝΤ. Αυτό για το οποίο αγωνίστηκε ο Ευάγγελος στις Βρυξέλλες και ακολούθησε, έστω αργά, ο Αντώνης. Αυτό για το οποίο ξαναπάμε σε εκλογές, με αρωγούς όλους σχεδόν τους πολιτικούς αρχηγούς.

Προκειμένου να δώσω να καταλάβει ο συνομιλητής μου ποιο ακριβώς είναι το συμφέρον της χώρας, αναγκάστηκα να του μιλήσω έξω από τα δόντια:

– Σωτήρη, ξύπνα! Έρχονται σεισμοί, λοιμοί, λιμοί, καταποντισμοί.

– Αλλάζει το κλίμα; μου φώναξε έντρομος.

– Υπάρχει κίνδυνος, του είπα, να αλλάξει το νόμισμα. Να πάμε στη δραχμή. Να χάσουμε το ευρώ.

– Αν δεν το χάσουμε, τι θα κερδίσουμε;

– Την ίδια την Ελλάδα. Χωρίς ευρώ δεν θα έχουμε συντάξεις, δεν θα έχουμε μισθούς, δεν θα έχουμε φάρμακα, δεν θα έχουμε ασφάλεια, δεν θα έχουμε λεφτά στην τράπεζα…

– Ε, και λοιπόν; Μήπως τώρα έχουμε; μου πέταξε φεύγοντας ο Σωτήρης, σαν να μου έλεγε: «Τι νόημα έχει να σωθεί το ευρώ αν τα έχω τεζάρει εγώ;».

Μήπως είναι ώρα να σώσουμε τον Σωτήρη;