ΕΙΔΟΣ ΣΕ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ!..

Και το ακόμα πιο στενόχωρο, με μια αξεκαθάριστη και χλομή ελπίδα στο τέρμα ενός βαρύθυμου άγνωστου. Το αν το Μνημόνιο θα είναι τελικά το σωσίβιο μέσο μας ή η ολοκληρωτική καταστροφή μας ποιος το ξέρει και ποιος μπορεί να το προβλέψει; Όπως και το επιδεικνυόμενο νταηλίκι μας στους σκληροτράχηλους τοκογλύφους μας αν θα έχει ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα ή αν θα καταλήξει σε μια μεγαλοπρεπέστατη σφαλιάρα από μέρους τους, υπογραμμίζοντάς τη με ένα «κόψτε τον λαιμό σας», είναι κάτι που κανένας δεν μπορεί να προσδιορίσει και μάλιστα από τη στιγμή που όλα έχουν σαν αφετηρία τους το «ελπίζουμε» και το με μισό στόμα «θα τα καταφέρουμε», που στην ουσία δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα παραπάνω από αέρα κοπανιστό και χωρίς αντίκρισμα επιταγή. Πάντα μια προεκλογική περίοδος παραπατάει από μια μέθη αισιοδοξίας για τη νίκη της κάθε παράταξης, για να τη διαδεχθούν μετά το αποτέλεσμα τα σπασμένα φτερά, το αδιέξοδο, το χάος και η θλιβερή εικόνα της βάρκας με τα πολλά νερά. Κυρίαρχος φόβος για όλους μας είναι ότι ύστερα από τις εκλογές του Ιουνίου, τις πιο άκεφες, τις πιο επιπόλαιες, τις πιο προβληματικές, αλλά και τις πιο επικίνδυνες που είδε αυτός ο τόπος, δεν θα είναι άλλο από ένα καινούργιο αδιέξοδο, για το οποίο θα έχει έντονα συνεργήσει η καθημερινή τηλεοπτική πολιτικολογία, ξεχωριστή από κάθε κανάλι και ανάλογη με τα συμφέροντα που εξυπηρετεί. Άλλο με τις επιδιώξεις μιας Ενωμένης Ευρώπης, που ούτε κι αυτή ξέρει καλά-καλά προς τα πού γέρνει η ζυγαριά των οικονομικών της συμφερόντων, όπως και κανένας δεν είναι βέβαιος για την ειλικρίνεια της ανταλλαγής ασπασμών ή για την πισώπλατη προδοσία. Όπως και άλλο προσαρτημένο στον αμερικανικό οικονομικό συρμό, που κι αυτός έχει τις εσωτερικές του αντιπαλότητες. Ένα κανονικό παραφουσκωμένο πέλαγος τηλεοπτικής πλύσης εγκεφάλου, χωρίς την ικανότητα να σε κάνουν κάπου να τοποθετηθείς και κάθε μια ώρα να σε κάνουν να αλλάζεις τοποθέτηση και ελπίδα. Τι έφταιξε περισσότερο στην πολιτική μας πενία; Το ότι οι μεγάλοι ηγέτες έγιναν σαν τις χελώνες «καρέτα-καρέτα», είδος σε εξαφάνιση. Φαινόμενο όχι μόνο δικό μας, αλλά παγκόσμιο. Πού είναι σήμερα ένας Τσόρτσιλ για την Αγγλία, ένας Ντε Γκολ για τη Γαλλία, ένας Γκάντι για την Ινδία, ένας Ρούζβελτ για την Αμερική, ένας Στάλιν για τη Ρωσία, ένας Τίτο για τη Σερβία, ένας Κεμάλ για την Τουρκία, αυτός δηλαδή που με την προσωπικότητά του χάραζε την εθνική πολιτική της χώρας του;

Η απουσία ενός χαρισματικού ηγέτη είναι σήμερα και το δικό μας μεγάλο πρόβλημα, επειδή ούτε ένας Ελευθέριος Βενιζέλος ξαναγεννήθηκε ούτε ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής ούτε ένας ακόμα Ανδρέας Παπανδρέου, με τα μεγάλα τους λάθη και τα σφάλματα ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, αλλά και με τα σωστά τους οράματα, επιβεβαιώνουν ότι οι μεγάλοι και χαρισματικοί ηγέτες δεν κατασκευάζονται, αλλά γεννιούνται! Τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια οι υπεύθυνες μήτρες; Στην ώρα της εκσπερμάτωσης με τον σύνευνό τους πού είχαν το μυαλό τους; Στο τι θα μαγειρέψουν το άλλο μεσημέρι, αντί να φροντίσουν εκείνη τη μεγάλη ώρα για το DNA του προκομμένου τους που ετοίμαζαν και που τελικά μας τον στέρησαν.

Άθλιες μήτρες, χωρίς καμιά εξαίρεση, είσαστε υπεύθυνες για το χάλι μας!

«ΟΥΡΛΙΑΧΤΟΒΙΖΙΟΝ» ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΜΜΑΖΕΥΕΤΑΙ…

Κανονικά «Ουρλιαχτοβίζιον» θα έπρεπε να είναι ο τίτλος του ομαδικού απερίγραπτης αηδίας ακούσματος που μας ήρθε την περασμένη εβδομάδα από το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, ως η φετινή διεξαγωγή της τραγουδιστικής «παραφωνιάδας», που παρακολουθούμε εδώ και αρκετές δεκαετίες τώρα… Όχι ότι διατηρούμε τις καλύτερες των αναμνήσεων από τις προηγούμενες, αλλά το φετινό κυριολεκτικό αλαλούμ σε βαθμό αφηνιασμού με τόσες εκδηλώσεις προχωρημένης κακογουστιάς και οργανωμένης παραφωνίας, σίγουρα δεν μας έχει ξανατύχει. Με κυρίαρχο στοιχείο τον πληθωρισμό του ανατολικού χώρου, από τον οποίο μόνο οι Εσκιμώοι και οι πολικές αρκούδες απουσίασαν, αντί να περιμένουμε ακούσματα, έστω με μια μπαλαλάικα από παλιές τοπικές μελωδίες, τελικά αυτό που κυριάρχησε ήταν μια κακοχωνεμένη «ροκαδούρα», μέσα σε ένα όργιο από ξεφωνητά και ουρλιαχτά, από άντρες που γυναικόφερναν άπαντες και από γυναίκες που ανδροφέρνανε, έτσι που παραλλάζοντας τους στίχους «όλοι το ίδιο είμαστε – σε τούτο τον κοσμάκη – και όλοι έχουμε καρδιά – λαός και Κολωνάκι» που τραγουδούσαν κάποτε ο Μανώλης Χιώτης και η Μαίρη Λίντα, θα έπρεπε να λένε τώρα «όλοι το ίδιο είμαστε – φούστα και παντελόνι – κι όλοι το ίδιο κάνουμε – κάτω απʼ το σεντόνι»! Τι δεν είδαμε σʼ αυτό το ανεκδιήγητο Αϊζερμπατζανέζικο Ουρλιαχτοβίζιον και τι να πρωτοθυμηθούμε; Εκείνον τον μαντράχαλο από το Μαυροβούνιο που τραγούδησε σκυλοβρίζοντας όσους σε λίγο θα ακολουθούσαν; Την άλλη από τη Φινλανδία που εμφανίστηκε με κουκούλα ερυθροδέρμου των Απάτσι; Τον φλώρο από τη Λιθουανία που βγήκε να τραγουδήσει με το μαύρο επίδεσμο στα μάτια; Εκείνα τα δύο παλαβιάρικα με τις ξανθές περούκες από την Ιρλανδία; Την άλλη από την Αλβανία, που έμοιαζε ντε και καλά σαν να ήθελε να μας δείρει, εντάξει κυρά μου, δεν σου βρίσαμε τον Εμβέρ Χότζα. Μέχρι δηλαδή που η μόνη συμπαθητική περίπτωση ήταν οι έξι γιαγιάδες από τη Ρωσία, που στην προσπάθειά τους να κερδίσουν τη συμπάθεια, αν όχι με τις τραγουδιστικές τους ικανότητες, αλλά με τον σεβασμό στην ηλικία τους, κατάφεραν τελικά να έρθουν δεύτερες. Αντίθετα με τον εκπρόσωπο της Αγγλίας, τον 75άρη Έγκελμπεργκ Χάμπερντιγκ που στη φιλοδοξία του για «πρωτιά», κατάφερε τελικά να έρθει πρώτος, αλλά από τους… τελευταίους, με μια ψήφο!

ΚΑΙ ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στην Εταιρεία των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, Συνθετών και Μεταφραστών το νέο Διοικητικό Συμβούλιο συγκροτήθηκε από τον Ερρίκο Μπελιέ πρόεδρο, τον Γιώργο Κατσαρό αντιπρόεδρο, τον Γιώργη Χριστοφιλάκη γενικό γραμματέα, τον Γιώργο Μανιώτη ταμία και μέλη τους Παναγιώτη Μέντη, Μέλπω Ζαρόκωστα, Γιάννη Χρυσούλη, Αντώνη Σημιτζή.

Πρώτο θέμα του νέου Δ.Σ. ήταν η ανακήρυξη του υποφαινομένου ως επίτιμου προέδρου, σε αναγνώριση της επί μια δεκαετία συνεχούς προεδρικής επανεκλογής του. Τους ευχαριστώ για τη συναδελφική τους απόφαση, με τη διαβεβαίωση ότι η Εταιρεία μας θα εξακολουθήσει να είναι το δεύτερο σπίτι μου.

***

ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ «ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ» ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΟΝΤΑ…

• ΚΑΜΙΑ απάντηση, ως την ώρα, για την υπεξαίρεση, κοινώς «λαμογιά», του έργου «Μικροί και μεγάλοι εν δράσει» από το σεναριογράφο Ρήγα για την ανακατασκευή στο σίριαλ του ΑΝΤ-1 με τίτλο «Το αμάρτημα της μητρός μου», όπου η μήτηρ χάνει το αμάρτημα και το αμάρτημα χάνει τη μητέρα του! Τέτοια επίδειξη «ταχυγλωσσίας» σε ρυθμό πολυβόλου, τέτοιο αλλοπρόσαλλο μοντάρισμα πλάνων σαν βιντεοκλίπ και παρόμοια νευροσπαστική ερμηνεία ηθοποιών σίγουρα για πρώτη φορά βλέπουν οι τηλεθεατές. Ό,τι χειρότερο για να ολοκληρωθεί έτσι και το «αμάρτημα του φερόμενου ως σεναριογράφου»!

• ΔΙΑΒΑΣΑ σε απογευματινή εφημερίδα δηλώσεις του Εμίρ Κουστουρίτσα που έκανε στη διάρκεια της Έκθεσης Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, όπου με υπερβάλλουσα εγωπάθεια διηγήθηκε ότι σε κάποιο προηγούμενο Φεστιβάλ των Καννών όπου βραβεύθηκε, είχε δώσει το βραβείο στον Θόδωρο Αγγελόπουλο που περίμενε κι εκείνος να βραβευθεί, λέγοντάς του να το κρατήσει για λίγη ώρα για να δει πώς αισθάνεται, αλλά να του το επιστρέψει! Δεν νομίζω ότι θα υπήρχε ιταμότερη δήλωση και μάλιστα για έναν πολύ αξιότερο, που δεν μπορούσε τώρα πια να του απαντήσει, από αυτή του γνωστού για τις βίαιες και συχνά απρεπέστατες συμπεριφορές του Εμίρ και χωρίς να σηκωθεί ένας από τους παρευρισκομένους, ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ για να του πει «Τι είπες, ρε μάπα (για να μη χρησιμοποιήσουμε μια πιο κατάλληλη έκφραση), που στον ύπνο σου δεν έχεις δει τα βραβεία και τις αναγνωρίσεις που είχε στη ζωή του ο δικός μας ο Θόδωρος»!

Μήπως πρέπει οι δικοί του άνθρωποι ή κάποιος αρμόδιος φορέας να αναλάβει την οργάνωση ενός μόνιμου μουσείου με το σύνολο των έργων και των όσων έχουν γραφτεί για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, που το σύνολό τους αποτελεί πολιτιστική μας κληρονομιά; Και μάλιστα εγκαίρως, γιατί στην Ελλάδα εύκολα ξεχνάμε…