Χωρίς διχαστικούς αφορισμούς και κακοήθη σύνδρομα
Που σημαίνει όχι απλώς σχηματισμό αυτοδύναμου ή άλλου κυβερνητικού σχήματος, αλλά και δυναμική τελεσφόρου διαχειρίσεως των αδυσώπητων τραυμάτων που η άδηλη (πλην προφανής) χρεοκοπία προκαλεί. Τραυμάτων που μεγεθύνονται και τείνουν να αποβούν έως και μοιραία για την έως και άδηλη εθνική προοπτική.
Ας υποθέσουμε ότι σχηματίζεται κυβέρνηση από τους μεν. Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα και με τις μοιραίες αδυναμίες που την καθηλώνουν, εάν οι δε στην αντίπερα όχθη της αντιπολιτεύσεως δεν συναινούν στα μείζονα και καίρια, τα πράγματα όχι μόνο δεν πρόκειται να βελτιωθούν, αλλά και με βεβαιότητα θα επιδεινωθούν! Και θα πρέπει βεβαίως να σημειωθεί ότι: Κάτω από τα νυν δεδομένα, τα περιθώρια είναι όχι απλώς μικρά με όρους ανακάμψεως, αλλά κυριολεκτικώς ασφυκτικά. Έως και ανύπαρκτα.
Εάν κάτι πρέπει να πει κάποιος (που προβληματίζεται με όσα ο μέσος Έλληνας βιώνει ως επαχθή καθημερινότητα) αυτό είναι ότι: Η μόνη ελπίδα και κάθε πραγματική δυνατότητα περνούν μονοδρομικά μέσα από τις δυναμικές των ευρύτερων δυνατών συναινέσεων. Εάν πρόκειται δηλαδή να τελεσφορήσουν. Και προκειμένου να διασφαλίσουν προϋποθέσεις, αφενός, ανακοπής της ακατασχέτου κατολισθήσεως και, αφετέρου, αναστροφής της.
Γιατί δεν μπορούν: Ούτε πικρές αποφάσεις να διαμορφωθούν μονομερώς. Ούτε κι επώδυνες πρακτικές να ενεργοποιηθούν. Πράγμα που απαιτείται για την αντιμετώπιση όσων μοιραίων επισυμβαίνουν. Και τα οποία, παρεμπιπτόντως, εάν δεν ανασχεθούν εγκαίρως, θα αποβούν μη αναστρέψιμα. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει ότι θα είναι αδύνατη ανάνηψη και ευκταία επαναφορά στην προϊούσα κατάσταση. Όσο και αν αυτά μπορεί να θεωρούνται αυτονόητα, εντούτοις η κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί –και υπό το επαχθές βάρος των ελληνικών αγκυλώσεων– ακυρώνει τη δυναμική και διαβουκολεί τη λογική τους. Οι παθογένειες που διέπουν την ελληνική πραγματικότητα και η έως και κακοήθης εσωστρέφεια που τείνει να διαμορφωθεί εγκλωβίζουν τις διαθέσεις και οδηγούν σε αδιέξοδες συμπεριφορές. Με αποτέλεσμα να παροξύνονται τα διχαστικά σύνδρομα. Τα οποία σε κάποιες περιπτώσεις λειτουργούν με δυναμικές εμφυλιοπολεμικών παθών! Διεμβολίζοντας και τα πενόμενα κατάλοιπα κάποιων καλών προθέσεων, που ως εξαιρέσεις εμφανίζονται στις αρένες των τηλεοπτικών αντιπαραθέσεων. Οι τρίτοι μάς έχουν βεβαίως πάρει από πολλού είδηση. Και μας δουλεύουν αναλόγως. Είτε με απευθείας εκβιασμούς είτε με διασπορά ζιζανίων.
Διαιρώντας και κυβερνώντας. Καθηλώνοντας κάθε δυνατότητα, ταπεινώνοντας ηγεσίες και πολίτες και επιβάλλοντας τις δικές τους αποφάσεις. Με όρους σαφώς κηδεμονευτικών πρακτικών, έναντι καθυποθηκευμένου εταίρου. Εισπράττοντας αφενός. Και αφετέρου διασφαλίζοντας στρατηγικές επιρροές και κατοχυρώνοντας συμφέροντα. Τα οποία και δεν είναι άσχετα με τη διαχείριση και νομή του φυσικού πλούτου της χώρας. Γιατί εκεί βρίσκεται το ψητό. Να μην εμπαιζόμεθα. Και να μη μυωπάζομεν. Για να μη βρεθούμε στο τέλος ανίκανοι θεατές όσων αφοριστικά διακηρύσσουμε ότι δεν θα ανεχθούμε!
Όσο και αν αυτά μπορεί να θεωρούνται (και είναι) τραυματικά, εντούτοις ανακλούν τη θέση μας. Και διαζωγραφίζουν μείζονες κινδύνους για την εθνική μας προοπτική. Γιατί ασφαλώς η (προς το παρόν ελεγχόμενη) χρεοκοπία δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Και δεν δίδει ελπίδες, αν δεν ανατάξουμε δυνάμεις και κυρίως εάν δεν αλλάξουμε νοοτροπίες και συμπεριφορές. Εκφεύγοντας από παθογενή φαινόμενα εσωστρέφειας. Και υπερβαίνοντας αγκυλώσεις. Προπαντός δημιουργώντας προϋποθέσεις εσωτερικών ιστορικών συμβιβασμών. Που θα επιτρέψουν στο πολιτικό σύστημα να λειτουργήσει ενωτικά πάνω στη βάση σωστικών προγραμμάτων.
Γιατί ουδείς μπορεί να αποβεί από μηχανής σωτήρας, χωρίς τη συνδρομή όλων των άλλων. Που σημαίνει συλλογικότητα. Ή τουλάχιστον ανεκτικότητα σε ό,τι αφορά πολιτικές και ιδεολογικές αποκλίσεις. Κι αυτό προϋποθέτει απόρριψη της πρακτικής των αφορισμών και των αποκλεισμών. Και αντιθέτως τη συνειδητή και ειλικρινή συνυιοθέτηση ελασσόνων, έστω, συγκλίσεων. Που μετεκλογικά θα επιτρέψουν λειτουργική διαχείριση των καταθλιπτικών προβλημάτων της καθημαγμένης ελληνικής καθημερινότητος.