Το άλλοθι

Αυτό το «να τηρηθούν» πολύ με προβληματίζει. Το θεωρώ ευθεία προσβολή εναντίον όλων εκείνων που καλούνται αύριο να κυβερνήσουν τη χώρα.

Τι υπαινίσσονται, δηλαδή, οι φίλοι μας Ευρωπαίοι; Ότι μπορεί και να μην τηρηθούν; Ότι οι έλληνες πολιτικοί ενδέχεται να αθετήσουν τον λόγο τους; Ότι δεν είναι αξιόπιστοι;

Αν είναι δυνατόν! Πώς μπορεί να περνάει από το μυαλό τους η παραμικρή υποψία; Και ποιος τους έδωσε το δικαίωμα για οποιαδήποτε αμφισβήτηση;

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο μπορούν να επαίρονται οι περισσότεροι πολιτικοί μας είναι η συνέπεια λόγων και έργων. Έτσι και πουν κάτι, πάει… τελείωσε! Θα γίνει, ο κόσμος να χαλάσει! Πρέπει να θεωρείται γεγονός τετελεσμένο!

Όταν, μάλιστα, η δέσμευση αφορά την ίδια την πατρίδα, ουδείς εξ αυτών διανοείται να διαψεύσει τον εαυτό του. Να μην τηρήσει τις υποσχέσεις του. Να μη σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Ένα μικρό παράδειγμα είναι αυτό που όλοι είδαμε να διαδραματίζεται στην κεντροδεξιά πολυκατοικία… Όπου το ισόγειο ανέβηκε στο ρετιρέ και το ρετιρέ κατέβηκε στο ισόγειο… Όπου οι όροφοι ενισχύθηκαν με δυνάμεις από διάφορα εκλογικά διαμερίσματα… Όπου το «εγώ» έγινε «εμείς» και οι προσωπικές φιλοδοξίες έπεσαν στον ακάλυπτο.

Κάτι προεκλογικές κορώνες του τύπου «αν η Δημοκρατική Συμμαχία δεν μπει στη Βουλή, θα αποχωρήσω από την πολιτική», ή «κανένας βουλευτής του ΛΑΟΣ δεν πρόκειται να πάει στη Νέα Δημοκρατία. Χωνέψτε το. Κα-νέ-νας», επιβεβαιώνουν απλώς το μέγεθος της θυσίας.

Γιατί, όμως, τόσες θυσίες; Μα, είναι απλό. Γιατί έναν λόγο έχουμε και πρέπει να τον τηρούμε. Γιατί αυτό θα πει συνέπεια: Να είσαι ασυνεπής μπροστά στο καλό της πατρίδας! Πολύ, δε, περισσότερο όταν ο επερχόμενος κίνδυνος έχει δυο ενδεχόμενα: ή να χτυπήσει τη χώρα στο κέντρο και ελαφρώς αριστερά ή να περάσει «σύριζα».

Σε μια τέτοια περίπτωση, ε, υπάρχει ακλόνητο άλλοθι.