«Ολανδρέου» και… Τρότσκι!

Αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν. Το «Παπανδρέου» έγινε συνώνυμο της αποτυχίας, του ψεύδους, της ρεμούλας, της καταστροφής, σε διεθνές επίπεδον. Δεν μπορεί στο εξής να μετέχει ο άνθρωπος αυτός στην πολιτική ζωή του τόπου. Είναι ηθικώς απαράδεκτο. Κι από τη σκιά του και την αρνητική παρουσία του δεν μπορεί να ξεφύγει το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου είναι «ολυμπιονίκες της συμφοράς» της Ελλάδος. Κι ο Βενιζέλος, συνεχιστής τους και συμμέτοχος σʼ εκείνην την πολιτική, δεν μπορεί να πείσει ότι φέρνει κάτι διαφορετικό. Ίσως για διπλωματικούς λόγους ήταν σφάλμα να διατυπώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό –στον συγκεκριμένο χώρο– ο Τσίπρας. Όμως, ο Ολάντ υποδεχόμενος επιδεικτικά τον Βενιζέλο στο Προεδρικό Μέγαρο και αρνούμενος να δει τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι ρίχνει το βάρος του στο ΠΑΣΟΚ, στον συνεχιστή του Γιώργου Παπανδρέου. Κατά κάποιον τρόπο, μπορεί να θεωρηθεί αυτή η πράξη του ως επέμβαση στον προεκλογικό αγώνα που διεξάγεται στην Ελλάδα. Διαφημίζεται ο Ολάντ ως «φίλος της Ελλάδος», ως ο άνθρωπος που «θέλει να μας βοηθήσει». Τι διαφορετικό είπε όμως ο γάλλος Πρόεδρος απʼ αυτά που λέει η συμμορία του Βερολίνου; Απλώς η δική του διατύπωσις ήταν πιο «κομψή» και… «πατρική» από τον ωμό κυνισμό της Μέρκελ, του Σόιμπλε και της Λαγκάρντ: «Θέλουμε να σας βοηθήσουμε, αλλά κι εσείς δεν πρέπει να αμφισβητήσετε τις μεταρρυθμίσεις»… Και λέγοντας «μεταρρυθμίσεις» εννοεί το επαίσχυντο Μνημόνιο της εξαθλιώσεως των πολιτών και της εκχωρήσεως της εθνικής μας κυριαρχίας.

Και δεν είναι τυχαίο ότι ο αμερικανός Πρόεδρος συνέστησε στον Ολάντ να δεχτεί τον Βενιζέλο. Ο Ομπάμα εδήλωσε ότι η κατάσταση στην Ελλάδα έχει επιπτώσεις και στις ΗΠΑ. Αυτό ακριβώς δίνει καθαρή εικόνα της παγκοσμιοποιημένης δικτατορίας που βιώνουν οι χώρες, μαζί και η Ελλάδα. Αυτός είναι ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος – χειρότερος ίσως, οπωσδήποτε πιο ύπουλος από τους δύο προηγούμενους. Γιʼ αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωσις θα πρέπει κάποτε να διαλυθεί, για να ξαναβρούν οι λαοί την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία τους. Να σταθούν πάλι στα πόδια τους, με την εθνική οικονομία τους.

Σαμαράς και Βενιζέλος αρέσκονται να τονίζουν ότι η Σοσιαλιστική Διεθνής συμφωνεί με τη δική τους πολιτική. Αλλά εδώ υπάρχει μια απάτη. Διότι η Σοσιαλιστική Διεθνής μπορεί να είναι διεθνής, δεν είναι όμως σοσιαλιστική! Αποτελεί θέμα ιστορικής έρευνας να εξακριβωθεί από πότε έγινε η μετάλλαξις και μετετράπη αυτή η «διεθνής» σε καμουφλάρισμα του συντηρητισμού. Άλλωστε, τι άλλην χρείαν έχομεν μαρτύρων, όταν φθάσαμε στο σημείο τη Σοσιαλιστική Διεθνή να την εκφράζει ο… Γιώργος Παπανδρέου, το παιδί της Αμερικής και καθοδηγούμενος από τη Μέρκελ; Ο μεγάλος Ζωρές, θέλοντας να στιγματίσει εκείνους που παρίσταναν τους πατριώτες, ενώ υπηρετούσαν ιδιοτελή συμφέροντα, είχε πει: «Ο “πατριωτισμός” αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων». Παραφράζοντας τα λόγια του, θα μπορούσαμε να πούμε στις μέρες μας ότι: Τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων είναι ο «σοσιαλισμός»! Πολιτικοί αγύρτες παραμόρφωσαν την πιο ιερή ιδέα…

Δεν γνωρίζουμε εάν ο γάλλος Πρόεδρος θα αναδειχθεί σε… «Ολανδρέου»! Δεν θέλουμε να το πιστεύουμε και δεν έχουμε καμία εχθρική διάθεση απέναντί του. Ευχόμαστε, ειλικρινά, να δείξει με έργα τις πραγματικές διαθέσεις του απέναντί μας. Όμως, ο κ. Ολάντ βρίσκεται πολύ μακριά από τις αρχές και τις αξίες που εξέφρασαν οι κορυφαίοι του γαλλικού σοσιαλισμού. Ο μεγάλος Λεόν Μπλουμ ετόνιζε ότι ο ευρωπαϊκός σοσιαλισμός πρέπει να εξασφαλίζει ό,τι είναι δυνατόν για τον σημερινό και αυριανό άνθρωπο, χωρίς να του στερήσει «καμία από τις μέχρι τούδε κατακτήσεις του»!

Ο σημερινός «σοσιαλισμός», σε άμεση συνοδοιπορία με τον άκρατο καπιταλισμό, κατήργησε ΟΛΕΣ τις μέχρι τώρα κατακτήσεις των εργαζομένων. Ο Μπλουμ στάθηκε στο πλευρό των ανθρώπων. Δίπλα στους εργαζομένους. Καθιέρωσε την εθνικοποίηση των πολεμικών βιομηχανιών και επέβαλε κρατικό έλεγχο στην Τράπεζα της Γαλλίας. Το αντίθετο συμβαίνει στη χώρα μας.

Πόσοι γνωρίζουν ότι η Τράπεζα της Ελλάδος δεν είναι κρατική; Είναι μια ιδιωτική, ανώνυμη εταιρεία, όπου το κράτος έχει ένα ελάχιστο ποσοστό, που δεν ξεπερνά το… 6%. Ό,τι είναι η Σούδα για το ΝΑΤΟ είναι η Τράπεζα της Ελλάδος για το κεφάλαιο και την «τρόικα»… Η Τράπεζα της Ελλάδος παρεχώρησε το εκδοτικό δικαίωμα στην Τράπεζα της Αγγλίας και πακέτο των μετοχών της στους Ρότσιλντ και στην JP MORGAN.

Το περιοδικό «Crash» στο τεύχος του Απριλίου εδημοσίευσε ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ, που άφησε τους πάντες άφωνους. Ας γυρίσουμε όμως στον πατριάρχη του γαλλικού αλλά και ευρωπαϊκού σοσιαλισμού. Ο Λεόν Μπλουμ –σε δύσκολους καιρούς– αγωνίσθηκε να διατηρήσει την ισορροπία της χώρας του έναντι της επανεξοπλισμένης Γερμανίας. Το Ράιχ είχε μεγαλύτερη βιομηχανική δυναμικότητα, οι δε γάλλοι βιομήχανοι και τραπεζίτες αρνήθηκαν να συνεργασθούν με την κυβέρνηση του Μπλουμ. Κάτω απʼ αυτές τις συνθήκες, ο γάλλος σοσιαλιστής δεν μπόρεσε να ενισχύσει τη δημοκρατική Ισπανία, που αγωνιζόταν κατά του φασισμού του Φράνκο. Είχε όμως την ειλικρίνεια να το πει καθαρά στην Πασιονάρια και στους δημοκρατικούς Ισπανούς: «Η καρδιά μου είναι μαζί σας, αλλά ματώνει που δεν μπορώ να κάνω τίποτε περισσότερο αυτήν τη στιγμή…». Ο Ολάντ, εάν δεν μπορεί να κάνει τίποτε ουσιαστικό για τη δοκιμαζόμενη σήμερα Ελλάδα, ας το δηλώσει με παρρησία. Διότι η τήρησις του Μνημονίου δεν αποτελεί σωτηρία για τη χώρα μας. Το αντίθετο: Είναι η εξαθλίωσίς μας. Με τους αγώνες του Μπλουμ και του Μαντές Φρανς, με τους νόμους που επέβαλαν, κερδήθηκαν το «σαραντάωρο» και η πληρωμένη άδεια. Ο Ολάντ, συνοδοιπόρος της Μέρκελ, κατεδαφίζει τα επιτεύγματα των συμπατριωτών του, τόσο για τη Γαλλία όσο και για τις χώρες του Νότου. Ο Μαντές Φρανς επίεσε τον Ντε Γκωλ να προωθήσει την εργατική νομοθεσία. Ο Ολάντ με το Βερολίνο τη στραπατσάρισαν. Κι όταν ο Πιερ Μαντές Φρανς άρχισε τις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην ανεξαρτησία της Τυνησίας, και με τις δηλώσεις του για την Αφρική, απεδείχθη ότι ο γάλλος σοσιαλιστής δεν επεδίωκε «ηγεμονική» θέση της χώρας του.

Σήμερα η Ελλάδα έχει μεταβληθεί από τους μνημονιακούς σε κράτος της Αφρικής, μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε κάφροι, και η Γαλλία δεν φαίνεται να μπορεί να αντιταχθεί στην «ηγεμονική» αντίληψη της Γερμανίας…

Προς νέο διχασμό…

Ο δόλιος ξένος παράγων και οι μνημονιακοί θιασώτες μάς σπρώχνουν σʼ έναν νέο διχασμό. Θα έχει κι αυτός, σίγουρα, τα ίδια ολέθρια αποτελέσματα με τους προηγούμενους. Τα κατασκευασμένα ψευτοδιλήμματα περί «ευρωπαϊστών» και «αντιευρωπαϊστών» είναι στημένα εκ του πονηρού.

Δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Βεβαίως, εάν με τον όρο «ευρωπαϊστές» εννοούμε ότι θα είμαστε υπόδουλοι στη γερμανική αλαζονεία και κηδεμονία, τότε σίγουρα είμαστε αντίθετοι. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και τα εξαπτέρυγά τους προσπαθούν να αλλοιώσουν τη σημασία των λέξεων. Αποφεύγουν να ομολογήσουν ότι –κατά τη δική τους αντίληψη– Μνημόνιο σημαίνει να είσαι… «Ευρωπαίος»! Ήλθε, λοιπόν, ο κ. Σαμαράς και ανεκοίνωσε με πανηγυρικό τρόπο ότι σχηματίζει «μέτωπο» μιας παρδαλής «Κεντροδεξιάς», που έχει γίνει σαν τη… Μαντάμ Ορτάνς! Κι εκείνη η γυναίκα του αμαρτωλού έρωτα δεχόταν στο κρεβάτι της τους… ευρωπαίους ναυάρχους του «συμμαχικού» στόλου! Είχε, δηλαδή, «ευρωπαϊκή αντίληψη»! Αλλά οι ιδεολογικές ταμπέλες στις μέρες μας έχουν τελείως παραμορφωθεί και δεν ανταποκρίνονται στις έννοιες του παρελθόντος. Ούτε ακραιφνής Δεξιά υπάρχει, ενώ το «Κέντρον» έχει πεθάνει εδώ και 45 περίπου χρόνια… Άλλωστε, το Κέντρον ήταν συνυφασμένο στην Ελλάδα πάντοτε με πρόσωπα. Για την Ελλάδα, το «Κέντρον» ήταν προσωποποιημένο, με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Νικόλαο Πλαστήρα, τον Θεμιστοκλή Σοφούλη, τον Γεώργιο Καφαντάρη, τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Σοφοκλή Βενιζέλο και ορισμένους άλλους εκείνων των χρόνων. Όταν αυτές οι δυναμικές προσωπικότητες έφυγαν από τη ζωή, έσβησε και ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος. Απόδειξις είναι ότι μεταπολιτευτικά ο Γ. Μαύρος και ο Ιω. Ζίγδης προσπάθησαν να συνεχίσουν την «κεντρώα» παράδοση, αλλά επειδή δεν ήσαν δυναμικές προσωπικότητες πρώτου μεγέθους (ασχέτως εάν ήσαν έντιμοι πολιτικοί) απέτυχαν. Ο ιδεολογικός χώρος συρρικνώθηκε δραματικά κι έσβησε. Τον χρησιμοποιούν τώρα διάφοροι εκ του πονηρού, αποφεύγοντας να μνημονεύσουν αυτούς που τον εξέφρασαν επάξια. Τον αποκαλούν τώρα τεχνηέντως «μεσαίο χώρο», για να υποδηλώσουν την απόστασή τους από τα «άκρα». Αλλά αυτό δεν είναι θέσις, είναι άρνησις. Πρόκειται για κατασκεύασμα μιας ανάπηρης δημοκρατίας.

Ο κ. Σαμαράς θέλησε να δώσει στο «μέτωπο» το «ευρωπαϊκό» του «κεντρώα χροιά». Με ποιους; Με την Ντόρα και τους… «λιποτάκτες» του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού. Αν είναι δυνατόν! Ο Αντώνης Σαμαράς, καλώντας πίσω την Ντόρα Μπακογιάννη, διέπραξε μοιραίον και ολέθριον σφάλμα εις βάρος του εαυτού του, χωρίς να το υποψιάζεται. Έβαλε νάρκη κάτω από τα πόδια του.

Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα έχει –με μαθηματική ακρίβεια– το τέλος του… Τρότσκι! Ο Λέων Νταβίντοβιτς, πρόεδρος των Σοβιέτ της Πετρούπολης και δημιουργός του «Κόκκινου Στρατού», κυνηγημένος από τον «ερυθρό τσάρο», κατέφυγε στο Μεξικό. Εκεί, μια φίλη του έβαλε στο περιβάλλον του έναν νέο, τον Ραμόν Μερκαντέρ (παρουσιαζόταν με το όνομα Τζάκσον ή Ζακ Μορνάρ), ο οποίος ήταν πράκτορας του Στάλιν. Κι όταν ο Μερκαντέρ απέσπασε την εμπιστοσύνη του Τρότσκι, τον δολοφόνησε άγρια, χτυπώντας τον στο κεφάλι με τσεκούρι!

Η Ντόρα Μπακογιάννη, σε δεδομένη στιγμή, στο πρώτο στραβοπάτημα του Σαμαρά, θα τον «δολοφονήσει» πολιτικά και θα του πάρει το κόμμα!

Ο «πολιτικός γάμος» Σαμαρά – Ντόρας δεν μπόρεσε να κρύψει την αμοιβαία ψυχρότητα και την παγωμένη ατμόσφαιρα. Δεν ήταν «γάμος» από «αίσθημα», αλλά από συμφέρον. Ένα τέτοιο σχήμα δεν πρόκειται να προσελκύσει κανέναν στην κακώς εννοούμενη «ευρωπαϊκή προοπτική». Πολύ περισσότερο όταν οι προξενήτρες του «γάμου» βρίσκονται στο Βερολίνο και στην Ουάσινγκτον.