Λεηλατούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ το ΠΑΣΟΚ!
Κάτω από συνθήκες πρωτόγνωρες για ένα κόμμα που μετά το 1977 είχε πορευτεί μόνο ως κόμμα εξουσίας, αφενός διαπιστώνει τώρα ότι είναι ο «φτωχός, τρίτος συγγενής» και βλέπει από μακριά τους δύο βασικούς μονομάχους των επόμενων εκλογών, τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου τρέμει στην ιδέα ότι και την επομένη των εκλογών θα κινδυνεύει να είναι ουρά και συμπλήρωμα όποιου κόμματος έρθει πρώτο και κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση.
Πρωτόγνωρες, επαναλαμβάνουμε, καταστάσεις για το άλλοτε κραταιό Κίνημα, το οποίο τώρα φυλλορροεί υπό το βάρος των πάρα πολλών –πολιτικών– ανομημάτων του και πληρώνει βαρύτατο φόρο για την τραγική διακυβέρνηση της χώρας από τον Οκτώβρη του 2009 μέχρι και τον Μάη του 2012 (το τελευταίο διάστημα με τη ΝΔ)…
Και αυτή η πολύ κακή εικόνα, εικόνα αποσύνθεσης, παρακμής, κατάπτωσης, έχει φυσικά παρενέργειες και σε επίπεδο ηγεσίας.
Οι φωνές κριτικής και για τα πεπραγμένα του νέου αρχηγού Β. Βενιζέλου ακούγονται ήδη έντονες, τόσο εντός όσο και εκτός Ιπποκράτους. Και μπορεί να μη δημοσιοποιούνται ακόμα λόγω των επικείμενων εκλογών, ωστόσο θεωρείται βέβαιο ότι, αν το βράδυ της 17ης Ιουνίου τα εκλογικά αποτελέσματα είναι χειρότερα από αυτά της 6ης Μαΐου, θα ανοίξουν στόματα και η κατάσταση θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ελεγχθεί.
Ήδη κάποια από τα ηγετικά στελέχη, όπως οι Α. Λοβέρδος, Ά. Διαμαντοπούλου και Μιχ. Χρυσοχοΐδης, εμφανίζονται αποστασιοποιημένα από τη στρατηγική του Βενιζέλου.
Από την άλλη, καραδοκούν τα λεγόμενα «ορφανά του Γιώργου» για να πάρουν τη ρεβάνς, ενώ είναι αξιοσημείωτο ότι το αρραγές μπλοκ που στήριξε όλα αυτά τα χρόνια τον Βενιζέλο έχει επίσης αρχίσει να αντιμετωπίζει προβλήματα συνοχής, επειδή αρκετά εκ των στελεχών του είτε δεν έχουν εκλεγεί και είναι δυσαρεστημένα είτε βρίσκονται εκτός του στενού επιτελείου του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ και εκφράζουν δυσφορία.
Σε κάθε περίπτωση, τα πάντα θα κριθούν από το «τι θα γράψει το κοντέρ στις 17 Ιούνη». Όπως σημείωνε και την περασμένη Κυριακή «ΤΟ ΠΑΡΟΝ», εκλογικός στόχος του Βενιζέλου είναι ένα ποσοστό που να είναι έστω και οριακά πάνω από το 15%.
Αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν ομαλά, από το βράδυ της Κυριακής 17 Ιούνη θα υπάρξουν εξελίξεις στην Ιπποκράτους.
Ο τρόμος της
«επόμενης μέρας»…
Αλλά και αν το ΠΑΣΟΚ πετύχει ένα αξιοπρεπές ποσοστό στις ερχόμενες εκλογές, πάλι θα περάσει κρίση. Κρίση ταυτότητας και –μετεκλογικής– στρατηγικής. Ούτως ή άλλως, δεν θα είναι εύκολη (κάθε άλλο…) η διαχείριση μιας κατάστασης όπου το Κίνημα θα κληθεί να λάβει θέση επί των μετεκλογικών εξελίξεων. Μια θέση που εκ των πραγμάτων δεν θα είναι πρωταγωνιστική αλλά συμπληρωματική.
Φυσικά, ουδείς –ούτε για… αστείο– κάνει αναφορά για το ότι μπορεί το ΠΑΣΟΚ να είναι έστω δεύτερο κόμμα. Όλοι αντιλαμβάνονται την τραγική πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ αντικρίζει από μακριά τους δύο πρώτους να μονομαχούν για την πρωτιά, τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και θα κληθεί ήδη από τη νύχτα της 17ης Ιούνη να πάρει θέση.
Αν είναι πρώτο κόμμα η ΝΔ, τι θα κάνει ο Βενιζέλος; Θα γίνει ουρά της ΝΔ και του Σαμαρά, με τη στήριξη μιας κυβέρνησης της ΝΔ με ψήφο ανοχής ή και εμπιστοσύνης; Θα συμμετάσχει σε μια τέτοια κυβέρνηση ίσως και με άλλες πολιτικές δυνάμεις, όπως τη ΔΗΜΑΡ;
Ό,τι κι αν επιλέξει ο Βενιζέλος (και θα εξαρτηθούν πολλά από το ποσοστό του πρώτου κόμματος σε συνάρτηση με το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ…), σε κάθε περίπτωση θα είναι το «συμπλήρωμα».
Αν πάλι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, πάλι το ΠΑΣΟΚ θα κληθεί να πάρει θέση. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση θα είναι σε δεύτερο ρόλο…
Άλλον ρόλο δεν μπορεί, δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει, τουλάχιστον γιʼ αυτήν την εκλογική αναμέτρηση.
Το κλίμα δεν έχει αλλάξει σε σύγκριση με τις εκλογές της 6ης Μάη. Και τα λάθη διαδέχονται το ένα το άλλο…
Τα στελέχη που έχουν αρχίσει να πηγαίνουν στην επαρχία διαπιστώνουν ότι το κλίμα για το ΠΑΣΟΚ παραμένει κακό. Όσοι έχουν φύγει προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν εμφανίζουν τάσεις επιστροφής. Αλλά δεν φαίνονται πρόθυμοι να επιστρέψουν και όσοι απείχαν στις πρόσφατες εκλογές, τη στιγμή που επιδίωξη του Βενιζέλου είναι η επανάκαμψη τουλάχιστον των μισών εξ αυτών, ώστε να πιάσει τον στόχο του 15% και πάνω.
Πέραν αυτών των διαπιστώσεων, έχει αρχίσει και η έντονη γκρίνια για την προσωπική στρατηγική του Βενιζέλου.
Του καταλογίζουν συχνές αλλαγές θέσεων και απόψεων, συνέχιση μιας προσωποπαγούς στρατηγικής του «one man show», έλλειψη επίγνωσης της –σκληρής για το ΠΑΣΟΚ– πραγματικότητας.
Και άλλες αντιφάσεις. Για παράδειγμα, τι κερδίζει, ερωτούν, με το να διαγράφει από τη μια μεριά στελέχη (π.χ., Μαρ. Ξενογιαννακοπούλου, Χρ. Αράπογλου) και από την άλλη την επομένη να τα καλεί σε μια «συστράτευση» χωρίς πολιτικά χαρακτηριστικά, που μόνο πανικό δείχνει…
Όλοι παραδέχονται ότι το ΠΑΣΟΚ περνάει την πιο κρίσιμη, οριακή περίοδό του, με ορατό τον κίνδυνο να συνθλιβεί πολιτικά μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Με ορατό, επίσης, τον κίνδυνο να πάψει να είναι ο κορμός της δημοκρατικής παράταξης, ο ρυθμιστής των εξελίξεων, και να γίνει ένα μικρό πολιτικό κόμμα, συμπλήρωμα του συστήματος…
Οπότε, θα έχει μεγάλη αξία το πώς θα πορευτεί μετά τις εκλογές, με όλα τα ενδεχόμενα πλέον ανοιχτά, ακόμα και της αλλαγής ονόματος, συμβόλων κ.λπ…
Η πορεία προς το επόμενο συνέδριο θα είναι κρίσιμη…
«Ρίχνουν» τον Π. Δήμα;
Σε αυτό το κλίμα, ακόμα και η διαμάχη γύρω από τα ονόματα έχει την αξία και τη σημασία της.
Ήδη θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι ο Π. Δήμας, του οποίου η τοποθέτηση στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας είχε παρουσιαστεί ως μια… μεγάλη κίνηση στρατηγικής, θα μετακινηθεί στη Β΄ Αθήνας σε μια τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο.
Αλλά κάτι τέτοιο θεωρείται άλλο ένα λάθος, από τη στιγμή που ο ολυμπιονίκης αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τον Στρατό προκειμένου να είναι υποψήφιος… Και φυσικά θα αντιμετωπίσει οικονομικό πρόβλημα.
Από την άλλη, υπάρχει μεγάλη απροθυμία συσπείρωσης από άλλα στελέχη, αφού βλέπουν πού πάνε οι εξελίξεις.
Για παράδειγμα, ο Αλ. Παπαδόπουλος δήλωσε στο «ΠΑΡΟΝ», σχολιάζοντας ευφάνταστα ρεπορτάζ, ότι «δεν ασχολούμαι ούτε με αυτές τις εκλογές, όπως δεν το έκανα και με τις προηγούμενες»…
Σε παρόμοιο μήκος κύματος κινούνται και άλλα στελέχη, όπως ο Γ. Φλωρίδης, η Β. Παπανδρέου κ.ά.