Η χώρα στις 18 Ιουνίου πρέπει να έχει κυβέρνηση σταθερή

Ας θυμηθούμε τι λέγαμε για την Ελλάδα μετά το 1974, δηλαδή πως ένα από τα πλεονεκτήματα της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν η κυβερνητική σταθερότητα, και θα καταλάβουμε καλύτερα αυτό που τώρα δεν υπάρχει και που μας απειλεί, τόσο στην περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης στις 18 Ιουνίου όσο και στην περίπτωση που η κυβέρνηση η οποία θα αναδειχθεί θα καταρρεύσει σε λίγες εβδομάδες.

Στην Ελλάδα βιώνουμε τη χειρότερη αυτήν τη στιγμή φάση της οικονομικής κρίσης στο δυτικό ημισφαίριο του πλανήτη. Τα δυόμισι πρώτα χρόνια την αντιμετωπίσαμε μέσα σε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας.

Σωστά και λάθη γίνονταν σε συνθήκες όπου τα θέματα της Ελλάδας και των πολιτών της κάποιος τα διηύθυνε και κάποιος τα αντιπολιτευόταν. Η ακυβερνησία, όμως, αν διατηρηθεί, θα οδηγήσει σε πολιτική κρίση. Και η πολιτική κρίση θα επιτείνει την οικονομική κρίση, δηλαδή τα οικονομικά προβλήματα των πολιτών και της ίδιας της χώρας. Είναι θέμα μεγάλης παρεξήγησης πως η ψήφος διαμαρτυρίας μπλοκάρει τα βάρη των πολιτών. Απλώς καθυστερεί την πληρωμή τους, αυξάνοντας όμως τις διαστάσεις τους.

Στις 6 Μαΐου οι πολίτες έπρεπε να διαλέξουν ανάμεσα σε τρεις εκδοχές: α) Σε μια δυσάρεστη, αλλά διεξοδική, δηλαδή στη βελτίωση των όρων ενός προγράμματος, που θα βγάλει όμως τη χώρα από τις περιπέτειες των Μνημονίων το 2015. β) Σε μια πολύ δυσάρεστη, δηλαδή στη δημιουργία εύθραυστων κυβερνήσεων, που θα έπεφταν στην πρώτη δύσκολη ψηφοφορία και θα επιμήκυναν τον χρόνο εξόδου της χώρας από την κρίση. Και γ) σε μια καταστροφική εκδοχή, όπου η χώρα θα έμενε ακυβέρνητη και η πολιτική κρίση θα έκανε βαθύτερη την οικονομική κρίση. Δυστυχώς, οι πολίτες επέλεξαν κάτι ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη λύση. Τα κοινοβουλευτικά κόμματα με την ψήφο του λαού έγιναν επτά, αφήνοντας ταυτόχρονα ένα 20% περίπου πολιτών δίχως εκπροσώπηση (δεν έπιασαν τα κόμματα της επιλογής τους το 3%), κι αυτά τα κόμματα δεν συμφώνησαν ούτε καν στην οικουμενική/εκλογική κυβέρνηση!

Στις 17 Ιουνίου, όμως, τα ψέματα πρέπει να τελειώσουν. Στις 18 Ιουνίου η χώρα πρέπει να έχει πρωθυπουργό και στις 19 κυβέρνηση. Έπειτα από περίπου δυόμισι μήνες ακυβερνησίας, που οδηγούν στη χαλάρωση της διοικητικής εποπτείας, η πολιτική διεύθυνση των υποθέσεών μας πρέπει να επανεκκινήσει. Στις 17 Ιουνίου οι πολίτες αποφασίζουν. Έχουμε γενικές βουλευτικές εκλογές κι όχι απλές διαδικασίες αποστολής πολιτικών μηνυμάτων. Αυτό σημαίνει πως τα κόμματα πρέπει να πουν καθαρά την απόφασή τους: α) για την πρόθεσή τους να σχηματίσουν κυβέρνηση και σε ποιους θα απευθυνθούν και β) για τα πεδία της συμφωνίας τους για τη διακυβέρνηση του τόπου. Από τη μια, π.χ., δεν θα είναι αρκετή η γενικόλογη πρόταση για μια συνεργασία των κομμάτων της Αριστεράς κι από την άλλη δεν θα αρκούσε μια απλή θέση περί μη αποχώρησης από το ευρώ, προκειμένου να σχηματισθεί κυβέρνηση. Τώρα πλέον που κατέρρευσαν οι μύθοι περί μονομερούς καταγγελίας του Μνημονίου, περί κυριαρχικής σχετικής απόφασης του ελληνικού λαού και που άρχισαν τα όργανα από τους δήθεν αδιάλλακτους για νέους φόρους, νέα βάρη δήθεν στους πλούσιους και κατʼ ουσίαν ψελλίζεται η πρόταση για «αριστερό Μνημόνιο νούμερο 3!», είναι οφθαλμοφανές πως τα σημεία σύμπτωσης των κομμάτων που δεν τοποθετούνται εκτός ευρώ είναι πολύ περισσότερα από όσα ήθελαν ορισμένα από αυτά να δείχνουν πριν από την 6η Μαΐου.

Γράφω αυτό το άρθρο αποφεύγοντας συνειδητά να σταθώ στην ουσία των οικονομικών θεμάτων της χώρας και των πολιτικών προτάσεων για την επίλυσή τους. Αφαιρώ όλα τα υπόλοιπα κρίσιμα στοιχεία των προβλημάτων της χώρας και των πολιτών της, προκειμένου να αναδειχθεί πως δεν υπάρχει χώρος για παιχνίδια μέσα σʼ αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Τρομάζει η υπενθύμιση πως στις δύσκολες περιόδους αυτού του τόπου η Ιστορία κατέγραψε την τελική επιλογή των ελλήνων πολιτών και των ελλήνων πολιτικών να οδηγηθεί η χώρα στα βράχια. Επί διλήμματος δηλαδή, η Ελλάδα στο παρελθόν διάλεγε την καταστροφή της. Της νίκης στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επακολούθησε η Μικρασιατική καταστροφή και της νίκης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος. Και ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό που διάβασα, αλλά και που μου διηγήθηκαν, πως στις 20 Απριλίου 1967 η ΕΔΑ υποστήριζε πως δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος στρατιωτικής δικτατορίας! Ο πολίτης πρέπει να συνεκτιμήσει όλα τα δεδομένα και να αποφασίσει στις 17 Ιουνίου γιʼ αυτά που θα γίνουν στις 18. Τα προβλήματα είναι γνωστά. Το τι λένε εκτός Ελλάδας, επίσης, όλοι το γνωρίζουν. Κανείς δεν συγχωρείται για άγνοιες ή για παραλείψεις στην ενημέρωσή του. Όλος ο πλανήτης μιλά για την Ελλάδα, κανένας έλληνας πολίτης δεν δικαιούται να ισχυρισθεί πως δεν γνώριζε. Η χώρα στις 18 Ιουνίου αφενός πρέπει να έχει κυβέρνηση κι αφετέρου η κυβέρνηση αυτή πρέπει να είναι σταθερή και να μην πέσει σε λίγες εβδομάδες. Ούτε η Ελλάδα έχει πολλές αντοχές ούτε οι πολίτες μπορούν να προσθέσουν στον εαυτό τους τα νέα βάρη που θα προκαλέσει η ακυβερνησία. Αλλιώς η πορεία μας θα είναι πορεία προς την καταστροφή, κατά ρητή μάλιστα λαϊκή εντολή!