Διά χειρός…
…του Σταύρου Ψυχάρη από το πρωτοσέλιδο άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Μας κοροϊδεύουν!»:
ΣΟΚ…
«Δύο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (οι κ. Π. Λαφαζάνης και Ευκλ. Τσακαλώτος) πήγαν στο Γενικό Λογιστήριο του κράτους και ζήτησαν να ενημερωθούν για την κατάσταση της οικονομίας, δηλαδή πόσα λεφτά υπάρχουν στα ταμεία.
Το Γενικό Λογιστήριο τους έδωσε όλα τα στοιχεία και οι δύο εκπρόσωποι φημολογείται ότι σχεδόν λιποθύμησαν…»
***
…του πολιτικού αναλυτή Σταύρου Λυγερού, από το άρθρο του στην «Καθημερινή»:
Τι δεν κατανοούν
«Ας υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είχαν συμφωνήσει να κυβερνήσουν με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι αυτή η κυβέρνηση εξασφάλιζε μια επιμήκυνση κατά ένα χρόνο της εφαρμογής του Μνημονίου. Επειδή, όμως, θα ψήφιζε το νέο Μεσοπρόθεσμο τον Ιούνιο και θα εφάρμοζε τα πρόσθετα επώδυνα μέτρα, θα είχε απονομιμοποιηθεί πολιτικά πριν λήξει το 2012. Είναι βάσιμη η εκτίμηση ότι τα κυβερνητικά κόμματα που στις 6 Μαΐου είχαν εξασφαλίσει αθροιστικά σχεδόν 70% θα έπεφταν στις δημοσκοπήσεις κάτω από το μισό. Αντιθέτως, τα ποσοστά του ΚΚΕ, της Χρυσής Αυγής και άλλων αντιμνημονιακών κομμάτων θα εκτοξεύονταν. Η “τρόικα” και οι εγχώριες άρχουσες ελίτ αρνούνται να κατανοήσουν ότι το πρόβλημα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το Μνημόνιο».
***
…του καθηγητή της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνη Λιάκου από το άρθρο του στο «Βήμα»:
Η διέξοδος στην Ελπίδα
«Είναι τεράστια ευθύνη των κομμάτων που προήλθαν από τις δυνάμεις της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, αν την επομένη των νέων εκλογών δεν συγκροτήσουν έναν πόλο που θα διεκδικήσει την εξουσία. Γιατί θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά, θα προσδώσει σε κάθε μια από τις δύο δυνάμεις συμπληρωματικότητα, και κυρίως την προοπτική της δυνατότητας ότι θα μπορεί να συγκροτηθεί κυβέρνηση, κάτι που θα είναι κριτήριο για τις επιλογές στην κάλπη.
Είναι σαφές ότι χρειάζονται αλλαγές και στους δύο σχηματισμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον άνεμο ευνοϊκό στα πανιά του και πρέπει να τολμήσει να τις επιχειρήσει, ενώ η ΔΗΜΑΡ να απαλλαγεί από αμυντικά σύνδρομα. Ένας επίδοξος πόλος της Αριστεράς μπορεί να συγκροτήσει μια στρατηγική με βάθος χρόνου και μαζί να υπολογίζει σε έναν δυναμισμό που να τη στηρίζει χωρίς να την αφήνει να προσαρμοστεί. Πρέπει να αναζητήσουμε τους όρους ώστε να δικαιούμαστε να ελπίζουμε. Διαφορετικά θα επιστρέψουμε σε λίγο στην οικεία μας αριστερή μελαγχολία, προσθέτοντας νέους τίτλους για χαμένες άνοιξες».
***
…του Θέμου Αναστασιάδη από το άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα»:
Η ευθύνη τους
«Σαμαράς και Τσίπρας έχουν, λόγω κυρίαρχης πολιτικής θέσης (όχι ότι γίνανε και… βασιλιάδες με 20%-25% όταν ο Καραμανλής ήταν συντριπτικά νικημένος με 33%), τη μεγάλη ΗΘΙΚΗ και ΕΘΝΙΚΗ ευθύνη να μη διολισθήσει η χώρα σε κλίμα ΔΙΧΑΣΜΟΥ, γιατί θα το βρούμε όλοι μπροστά μας! Θέλουν δεν θέλουν, κερδίσουν δεν κερδίσουν, θα ζήσουνε με τον εχθρό τους, όσο είμαστε στην Ευρώπη τουλάχιστον. Ακόμη κι έτσι, άλλο “Ελλάντα” κι άλλο Ρουάντα».
***
…του ποιητή Μίμη Σουλιώτη, που διδάσκει Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, από το άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Ο Ελύτης, ο Σαμαράς και η ΝΔ» στο οποίο, σχολιάζοντας την ενόχληση της συντρόφου του Ελύτη για τη χρησιμοποίηση στίχων του από το έργο του «Ήλιος ο πρώτος» στο δεκάλεπτο προεκλογικό σποτ της ΝΔ, σημειώνει:
Μακάρι…
«Η ποίηση πρέπει να λειτουργεί ως κοινοχρησία όλων των κομμάτων ενώ τα περί ποιητικού “εθνικού κεφαλαίου υψίστης σημασίας”, το οποίο ίπταται τάχα υπεράνω κομμάτων, αποτελούν αεροβασία παρωχημένης ιδεολογίας. Η λογοτεχνία (και η τέχνη γενικώς) δεν είναι υπερκομματική, παρά δεκτική σε πολιτικές (μονοκομματικές είτε πολυκομματικές) προσπελάσεις». «Δεν είναι “όνειδος” παρά αντιθέτως είναι όφελος να αξιοποιούν οι πολιτικοί μας στίχους για την προεκλογική ή και για ευρύτερες πολιτικές χρήσεις. Εκτός από όφελος είναι και τιμή, για την ποίηση και για τον εκάστοτε ποιητή, να μπάζει ένας ηγέτης στον πολιτικό λόγο του στίχους, αρκεί να το κάμνει με τρόπο δόκιμο και πειστικό, δεδομένου ότι μάλλον δεν πλειοψηφούν οι πολιτικοί που τα πηγαίνουν καλά με την ποίηση». «Μακάρι, πάντως, όλα τα προεκλογικά μηνύματα να περιέκλειαν στίχους Ελλήνων και ξένων ποιητών. Μακάρι οι πολιτικοί ηγέτες και οι πολιτευτές μας να μη ήσαν ξυλοσχίστες από ποίηση, σαν τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου, παρά να την υπολήπτονταν όσο ο Τρότσκι τον Γεσένιν, ο Παν. Κανελλόπουλος τον Σίλερ, ο Βύρων Πολύδωρας τον Κιτς ή ο Σαμαράς τον Ελύτη, θα ήταν αλματάκι προόδου».