Το πάρτι των καραμπουζουκλήδων

Λ.χ., η ατάκα του «Μαζί τα φάγαμε» -που αποτελεί και τον τίτλο της καινούργιας αυτής στήλης του «Π»- μπορεί να επεδίωκε να αναδείξει την αμφίδρομη σχέση-συναλλαγή πολιτών και πολιτικών στο πλαίσιο του πελατειακού μας συστήματος. Σου δίνω για να μου δώσεις. Η πραγματική όμως έννοια της παγκάλειας φράσης βρίσκεται αλλού. Θα το εξηγήσω πιο κάτω.

Η πιο πρόσφατη ατάκα του Πάγκαλου είναι ο σχολιασμός του για το αποτέλεσμα των εκλογών και τις πιρουέτες του ΣΥΡΙΖΑ. «Ο λαός», είπε, «θέλει προφανώς μια κυβέρνηση… καραμπουζουκλίδικη»! Και, όντως, αυτό ήθελε. Μόνο που μια τέτοια κυβέρνηση είναι καλή για διασκέδαση και για ανύψωση του εθνικού ηθικού και του ανήθικου. Όχι, όμως, κάτω από τις περιστάσεις που ζούμε, με άδηλο το μέλλον της χώρας μας.

Ας επανέλθω στο «μαζί τα φάγαμε», διότι από τη φράση αυτή είναι λογικό να έχουν παρεξηγηθεί όσοι δεν «σιτίστηκαν στο Πρυτανείο», ήσαν κανονικοί πολίτες και κατέβαλλαν τακτικά τον οβολό τους στο άθλιο κράτος κ.λπ. κ.λπ. Η αλήθεια όμως είναι ότι όντως όλοι μαζί γλεντήσαμε τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Και, εν πάση περιπτώσει, τα τελευταία τριάντα χρόνια. Το γιατί είναι, οικονομολογικώς, πολύ απλό. Φτιάχτηκε μια οικονομία σε φιλελεύθερο πλαίσιο μεν, σοβιετικά οργανωμένη δε. Κυρίαρχος πρωταγωνιστής στην οικονομία αυτή ήταν το κράτος. Είτε ως γραφειοκράτης είτε ως επιχειρηματίας, πάντως ως οικονομικός τροφοδότης της οικονομίας. Επειδή δε αυτή η οικονομία δεν δημιουργούσε πλεονάσματα, ώστε να πούμε ότι τα λεφτά που έριχνε το παρεμβατικό κράτος ήταν από τα δικά μας λεφτά -μέσω, λ.χ., των φόρων που πληρώναμε, του συναλλάγματος που εισέρρεε από τις εξαγωγές μας κ.λπ.- έπρεπε το κράτος για να κάνει τη δουλειά του να δανείζεται. Απ’ έξω, κυρίως. Και τα δανεικά να τα ρίχνει στην αγορά, στους εθνικούς προμηθευτές και διά των τραπεζών στους επιχειρηματίες κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, με τα εθνικά δανεικά ζούσαμε όλοι και από αυτά τρώγαμε…

Το πάρτι τελείωσε αδόξως. Διότι οι ψευδαισθήσεις κάποτε τελειώνουν. Μαζί δε με αυτές και τα δανεικά, όπως τα ξέραμε. Κανείς όμως δεν θέλει να πληρώσει το τίμημα για το πάρτι στο οποίο συμμετείχε. Διότι τα δικά μας λάθη συνήθως δεν τα ομολογούμε όταν υπάρχουν εύκολες δικαιολογίες προς βρώσιν.

Επειδή, λοιπόν, δεν θέλουμε να πληρώσουμε τα σπασμένα που αφήσαμε, ως εκατομμυριούχοι μιας τριακονταετίας με λεφτά άλλων, «τιμωρούμε» το σύστημα. Και θέλουμε αυτόν που υπόσχεται συνέχεια στο πάρτι. Εξ ου και η καραμπουζουκλίδικη κυβέρνηση που ο αγανακτισμένος λαός ήθελε, αλλά σε τέτοια χώρα ούτε τέτοια κυβέρνηση δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε. Έστω και για την ψυχαγωγία μας πριν από τον Καιάδα στον οποίο μόνοι μας πέφτουμε…

Ο Λούκουλλος