Περί του… «μνημονιακού» (!) Σαμαρά και άλλες ιστορίες για αγρίους…
Επί δύο χρόνια –όχι με ανέξοδες κραυγές– προειδοποιούσε για τα δεινά της «λάθος συνταγής».
Και τι δεν άκουσε!
Δε παρέλειπε, σε κάθε ευκαιρία και σε όλους τους τόνους, να μιλά –συγκεκριμένα και με προτάσεις, όχι γενικά και αόριστα– για ανάπτυξη.
Και τι δεν άκουσε!
Τώρα που την ανάπτυξη την «πιπιλίζουν» οι πάντες –εντός και εκτός συνόρων–, του αξιότιμου κ. Αλέξη Τσίπρα συμπεριλαμβανομένου (που τη θέτει, μάλιστα, και ως… πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ), πάσχουν από επιλεκτική «αμνησία».
Σημασία, ωστόσο, δεν έχει μόνο «τι λες», αλλά και «πότε το λες».
Κακά, βέβαια, τα ψέματα!
Λάθη έγιναν.
Αλλά, εκ του ασφαλούς, η κριτική είναι εύκολη.
Ωστόσο, δεν έπρεπε να εξικνούνται μέχρι και του σημείου εκείνου που να επιτρέπουν να χρεώνεται ο Αντώνης Σαμαράς, ως ένας εκ των… κύριων εκφραστών του Μνημονίου!
Γιατί αν αυτό είναι (για κάποιους) κρίμα, προεχόντως και κατά τα… πραγματικά περιστατικά είναι άδικο…
Συμφώνησε, λοιπόν, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας για τη δανειακή σύμβαση (για τους λόγους εκείνους που –ενώ έχουν εξηγηθεί– ατυχώς δεν έχουν ακόμη γίνει πλήρως κατανοητοί).
Και τι δεν άκουσε!
Αλλά και τι… θα άκουγε αν διαφωνούσε και πήγαινε τον Δεκέμβριο του 2011 σε εκλογές!
Παίζοντας κορόνα-γράμματα την τύχη της χώρας.
Γιατί αυτό ακριβώς θα είχε επιλέξει.
Ναι, στο… «μοιραίο λάθος» του Αντώνη Σαμαρά αναφερόμαστε –που δεν πήγε, τότε, σε εκλογές–, μόνο που θα του το χρέωναν και πάλι.
Αλλά… από την ανάποδη!
Γιατί θα είχε προτάξει «την πάρτη του».
Και καλύτερα ας αποφύγουμε να αναφερθούμε στα καταστροφικά επακόλουθα της… κορόνας ή των γραμμάτων.
Αλλά, πάλι, πορευόμαστε συναρτώντας την περπατησιά μας ανάλογα με το… τι θα ακούσουμε;
Ασφαλέστατα και όχι.
Αρκεί να ακούμε τη φωνή της συνείδησης, κάνοντας ό,τι εκείνη μας υπαγορεύει.
Και αλίμονο σε εκείνους που η μοίρα θα τους επιφυλάξει το θλιβερό «προνόμιο» να τα ακούσουν από την ίδια τους τη συνείδηση.
Ιδίως επειδή, την ώρα που το «σπίτι μας» γκρεμιζόταν και ο διπλανός μας έτεινε το χέρι για να σωθεί, εμείς δεν σφυρίζαμε μόνο αδιάφορα.
Αλλά επενδύαμε, κιόλας, στα υλικά κατεδάφισης…
Σ.