Πάρε… Δώσε…

Ο νέος «τσάρος» των ΔΕΚΟ

• Οι περισσότεροι δεν το έχουν αντιληφθεί, αλλά εδώ και λίγες ημέρες μπορεί να μην έχουμε κυβέρνηση, έχει όμως αναδειχθεί σιωπηλά ένας νέος «τσάρος». Ο διευθύνων σύμβουλος του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, Κώστας Μητρόπουλος, πήρε «σιωπηλά» τον τίτλο του «τσάρου των ΔΕΚΟ»!

• Πώς έγινε αυτό; Η Διυπουργική Επιτροπή Αποκρατικοποιήσεων μετέφερε στις 26 Απριλίου (η απόφαση, πάντως, έγινε γνωστή ΜΕΤΑ τις εκλογές…) όχι μόνο τις μετοχές πλήθους σημαντικών εταιρειών του Δημοσίου, αλλά και τα δικαιώματα ψήφου στις γενικές συνελεύσεις, που ως τώρα ασκούνταν από το υπουργείο Οικονομικών. Έτσι, ο κ. Μητρόπουλος έχει πλέον το δικαίωμα να ασκεί αρμοδιότητες υπουργού στις γενικές συνελεύσεις των κρατικών οργανισμών που το Ταμείο του θα εκποιήσει στο πλαίσιο του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων: μεταξύ άλλων, ο εκπρόσωπος του ΤΑΙΠΕΔ θα ψηφίζει για τον ορισμό διοίκησης σε επιχειρήσεις και οργανισμούς τεράστιας αξίας και, σε αρκετές περιπτώσεις, στρατηγικής σημασίας για την οικονομία.

• Όλα αυτά προφανώς δεν είναι διαδικαστικά ζητήματα χωρίς σημασία: γιατί το ΤΑΙΠΕΔ δεν είναι άλλη μια εταιρεία υπό δημόσιο έλεγχο, αλλά ένας ανεξάρτητος οργανισμός, με ιδιότυπο καθεστώς συνδιοίκησης από κυβέρνηση και «τρόικα» και αρκετά «χαλαρό» θεσμικό πλαίσιο ελέγχου από τη Βουλή. Και είναι ένας οργανισμός με μοναδική αποστολή να δημιουργήσει έσοδα από τη δημόσια περιουσία, που δεν θα τα δουν ποτέ οι φορολογούμενοι, αφού θα κατευθύνονται αυστηρά για την εξυπηρέτηση του χρέους. Ο ίδιος οργανισμός θα διοικεί στο εξής και τις επιχειρήσεις που πρόκειται να πουλήσει, μέχρι να περάσουν στους νέους ιδιώτες-ιδιοκτήτες τους. Κάπως έτσι, στην Ελλάδα της διεθνούς κηδεμονίας, το κράτος και οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι του χάνουν συνεχώς έδαφος έναντι των πιστωτών-κηδεμόνων μας…

Γιατί πληρώσαμε;

• Διαβάσαμε με μεγάλη προσοχή τις αρκετές σελίδες από τα πρακτικά σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών, όπου Τσίπρας και Βενιζέλος συζήτησαν για ώρα το θέμα της πληρωμής του ομολόγου αγγλικού δικαίου, το οποίο έληξε στις 15 Μαΐου και… έβγαλε έναν υπερτυχερό από τα Νησιά Κέιμαν, που πληρώθηκε στο ακέραιο, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των ιδιωτών πιστωτών του Δημοσίου «κουρεύτηκαν» με… την ψιλή.

• Ο κ. Βενιζέλος ανέπτυξε με πλήθος επιχειρημάτων την άποψή του ότι το ομόλογο δεν έπρεπε να πληρωθεί. Ούτε θέμα «default» του Δημοσίου υπήρχε, όπως είπε, ούτε θα γεννιούνταν αξιώσεις από άλλους κατόχους ομολόγων αγγλικού δικαίου («cross default») ούτε το ζήτησαν οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης (μόνο ο Γερμανός ήταν αυτής της άποψης στο τελευταίο Eurogroup) ούτε εξηγήθηκε επαρκώς κάποιος άλλος κίνδυνος που θα αντιμετώπιζε η χώρα αν δεν γινόταν η εκταμίευση 435 εκατ. ευρώ προς τον… υπερτυχερό.

• Εκτός του κ. Βενιζέλου, που ξέρει καλά τα θέματα του PSI, δεν ακούσαμε από οποιονδήποτε άλλο αξιωματούχο κάποια σοβαρή εξήγηση των κινδύνων που θα αντιμετώπιζε η χώρα αν δεν πληρωνόταν το ομόλογο. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι απλό και πρέπει να δοθεί μια σοβαρή απάντηση: Γιατί πληρώσαμε;