Ιθαγενείς για καθρεφτάκια και χάντρες δεν υπάρχουν πια…

Στις εκλογές ο κόσμος αρνήθηκε να ψηφίσει την καταδίκη του. Σωτηρία αναζήτησε μέσα από την κάλπη. Στοπ στους πολιτικούς που με έφεραν στη φτώχεια, στην κατακρήμνιση μιας ολόκληρης ζωής, που όλα αυτά τα χρόνια πάλευα να χτίσω.

Δεν σου φταίει, Αντώνη Σαμαρά και Βαγγέλη Βενιζέλο, κανένας Τσίπρας. Και αντί να βάλλετε κάθε μέρα πυρ ομαδόν εναντίον του και να φουσκώνετε τα πανιά του, πρέπει να σκύψετε τʼ αυτί, να αφουγκραστείτε την αγωνία του ενός εκατομμυρίου και παραπάνω ανέργων, των δεκάδων χιλιάδων λουκέτων, το καθημερινό άγχος του μικροσυνταξιούχου, τον φόβο της επόμενης μέρας που ζει κάθε σπίτι.

Εκεί θα κριθεί η μάχη της 17ης Ιουνίου. Και όχι σπέρνοντας φόβο και τρόμο. Με το δίλημμα ευρώ ή δραχμή. Γιατί ο πνιγμένος θα σας απαντήσει, τι άλλο έχω να χάσω… Στο τι προτείνεις είναι το ζητούμενο… Δεν θέλει αέρα κοπανιστό. Ένα, δύο, τρία χειροπιαστά πράγματα ζητάει. Και συγκεκριμένα βήματα υλοποίησης. Και δεσμεύσεις χρονικές.

Όποιος πείσει τον πολίτη, τη νοικοκυρά που βλέπει τα λεφτά στο πορτοφολάκι της να μη φθάνουν για τα απαραίτητα και τον εργαζόμενο να μειώνεται συνεχώς ο μισθός και να μην ξέρει αν και αύριο θα έχει δουλειά, τον συνταξιούχο, τον άνεργο, τον μικρομεσαίο που είναι ένα βήμα από το λουκέτο, τον νέο που πέφτει πάνω σε κλειστές πόρτες, ότι μπορεί να τον βγάλει στην όχθη ζωντανό και με ελπίδα πειστική ότι υπάρχει αντίστροφη πορεία, αυτός θα είναι ο νικητής των εκλογών.

Καθρεφτάκια και χάντρες δεν πείθουν πλέον. Οι ιθαγενείς τελείωσαν…