Η μόνη εναπομείνασα λύση

Γιατί, αν την είχαμε πάρει σοβαρά, ίσως να είχε απαλλαγεί ο ελληνικός αθλητισμός και η ελληνική κοινωνία από το άγος που κουβαλάει.

Και ας μην κάνουμε το λάθος να μιλάμε για 5-6 ανεγκέφαλους… βλάκες… ηλίθιους.

Είναι πολλαπλάσιοι και οριζόντια τοποθετημένοι.

Φιλάθλους θα (ξαν)αποκτήσουμε όταν τα παιδιά –που σήμερα βρίσκονται στην προσχολική ηλικία– διδαχθούν κάποια πράγματα στο σχολείο.

Γιατί, πείτε το κατάντημα, πείτε το όπως θέλετε, πρέπει να διδαχθεί ακόμη και αυτή η αθλητική αγωγή!

Το επιβάλλει η έλλειψη γενικότερης αγωγής και παιδείας, πέρα κι έξω απʼ ό,τι διδάσκεται στα σχολεία και τα πανεπιστήμια.

Ναι, εισαγωγή του «μαθήματος» της Αθλητικής Αγωγής και Παιδείας, ήδη από την προσχολική ηλικία.

Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε, ούτε και είναι δική μας δουλειά.

Ποιος ξέρει;

Ίσως τα εγγόνια μας και τα παιδιά τους μάθουν –τους μάθουμε και τους μάθουν– όσες απαράγραπτες αρχές και αξίες κουβαλάει, εδώ και χιλιάδες χρόνια, η Φλόγα που παραδίναμε την ώρα του πρόσφατου βανδαλισμού.

Που, αν συμπτωματικά τεκμαίρεται ως (δήθεν) ερυθρόλευκης «τρέλας» –χωρίς οποιαδήποτε ευθύνη του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ–, διόλου… συμπτωματικά μπορεί να έχει την «τρέλα» κάποιου άλλου χρώματος.

Και είναι δεδομένο ότι την έχει.

Σε κάθε περίπτωση –χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στο… μεσοδιάστημα πρέπει να μένουμε με «δεμένα τα χέρια»– ματαιοπονεί όποιος προσπαθεί να βρει λύσεις μέσα από συσκέψεις.

Αν αυτή είναι η επιλογή του, καλύτερα να περιμένουμε τις επόμενες γενιές!

Θα υπάρχουν και τότε κρούσματα, αλλά θα είναι καθολική η αντίδραση των… πάντων όλων!

Σε κάθε επίπεδο και χωρίς να απαιτείται η σύγκληση συσκέψεων…

Σ.Κ.