ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ!
Συνήθως ξυπόλυτοι πάμε και μέχρι το ψυγείο να πιούμε μερικές γουλιές νερό για να ξαναγυρίσουμε στα ίσα μας. Και βέβαια ούτε που το σκεφτόμαστε να ξαναπέσουμε στο κρεβάτι, από φόβο μήπως ξαναγυρίσουμε στον εφιάλτη που τον αφήσαμε μισοτελειωμένο. Συνήθως πιάνουμε κάποιο βιβλίο ή ανοίγουμε την τηλεόραση για την όποια τριτοκοσμική αηδία παίζει εκείνη την προχωρημένη ώρα και περιμένουμε να ξημερώσει.
Και το μόνο ευχάριστο στη δύσκολη νύχτα που περάσαμε είναι ότι σε μία ώρα, άντε σε δύο, σε τρεις το πολύ, θα ξημερώσει για να ξαναμπούμε στο δρόμο της καθημερινής μας ρουτίνας. Αντίθετα δηλαδή μ’ αυτόν τον άλλο εφιάλτη που ζούμε, με τα μάτια ορθάνοιχτα, μέρες τώρα και χωρίς να υπάρχει καμιά λάμπα στο κομοδίνο μας, έτσι που με ένα άπλωμα του χεριού μας να μπορούμε να ξεφύγουμε από τις ειδήσεις που κάθε ώρα μεγαλώνουν την αγωνία μας και χωρίς την ελπίδα να φανεί από πουθενά κανένα ξημέρωμα. Και το χειρότερο, χωρίς κανένας να παίρνει την ευθύνη για τον εφιάλτη μας, ρίχνοντας την αφορμή του στη «λαϊκή εντολή», σ’ αυτήν που στις 6 του Μάη υποτίθεται ότι παραζαλισμένος και σε πλήρη σύγχυση έδωσε ο κυρίαρχος λαός. Ποιος «κυρίαρχος»; Πλάκες θα λέμε τώρα;
Για ποιον λαό θα μιλάμε; Γι’ αυτόν τον παραδαρμένο κοσμάκη που κάθε πρωί βγαίνει από το σπίτι του και δεν ξέρει το μεσημέρι αν θα γυρίσει με λίγες πατάτες και που βλέπει την ανεργία του να διπλασιάζεται, τα χρέη του να τον πνίγουν, τη ΔΕΗ να του κόβει το ρεύμα, να μην μπορεί σε κανένα νοσοκομείο να βρει μια γάζα για την πληγή του, με την πλήρη αβεβαιότητα για το αύριο που έρχεται με την αφελέστατη υπόσχεση «θα τα καταφέρουμε», με τι όμως; Με αέρα κοπανιστό;
Και ποιοι είναι αυτοί που με επιδεξιότητα σαλτιμπάγκου προσπαθούν σαν Πόντιοι Πιλάτοι να βγουν έξω από το παιχνίδι, ρίχνοντας τις ενοχές τους ο ένας στον άλλον; Και η τεμαχισμένη Νέα Ανθυποδημοκρατία σε κόμματα, υποκόμματα και κάτι ρέστα από χοντρά. Και το ΠΑΣΟΚ με τους «εκτός γηπέδου» ανίκανους μπαλαδόρους του. Και ο κομπλεξικός ΣΥΡΙΖΑ που βρήκε την προσωρινή ευκαιρία να παίξει το ρόλο του «τζάμπα μάγκα» χωρίς μία στην τσέπη. Και το μονολιθικό ΚΚΕ υποστηρίζοντας πολιτική άποψη που η ίδια η γενέτειρά του την έχει τοποθετήσει στην κατάψυξη. Μέχρι και η «Χρυσή Αυγή» για να επιβεβαιώσει ότι ο πατροπαράδοτος τραμπουκισμός μας πάντα θα υπάρχει για να μαζεύει κι αυτός σε ώρες απόγνωσης, θυμού και απελπισίας, την έκφραση της αγανάκτισης ενός λαού από καιρό κουρασμένου.
Και από το «ναι» μιας αβέβαιης οικουμενικής συμφωνίας, μέχρι το «ΟΧΙ» μιας προαποφασισμένης διαφωνίας τους, να κρέμεται όχι μόνο η τύχη, αλλά ακόμα και μια αβέβαιη μπουκιά ψωμιού ενός λαού που σε τίποτα δεν τους έφταιξε. Κι αυτός ο κόσμος και ο κοσμάκης, που ήδη πεινάει, ούτε μέγαρα στην Αρεοπαγίτου γυρεύει ούτε off shore εταιρείες σκαρώνει στο εξωτερικό για να κουκουλώσει τα κλεμμένα του, αλλά που μόνο για μια χαμοζωή παλεύει και για τίποτα παραπάνω και που η ανικανότητα των «εκλεκτών» του την έχει στερήσει…
Νισάφι, ρε, νισάφι…
ΚΑΙ ΕΝΑ «ΚΑΛΟ» ΣΤΗΝ ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ «ΚΑΚΩΝ»…
Καμιά παροιμία δεν έχει κάποια στιγμή την πλήρη δικαίωσή της για να επιβεβαιώσει τη σοφία της, όπως και εκείνη που επιμένει ότι εμπεριέχει το «καλό» μέσα στο όποιο «κακό» που μπορεί να μας τύχει. Παράδειγμα, μέσα στο αλλοπρόσαλλο αποτέλεσμα της 6ης Μάη, το κατακόρυφο «κούρεμα» της προηγούμενης εντυπωσιακής «μαλλούρας» του βαθυτάτου ΠΑΣΟΚ, τόσο δεξιοτεχνικό και ακαριαίο που κανένας δεξιοτέχνης Τρύφωνας Σαμαράς δεν θα μπορούσε να το επιτύχει. Με μια-δυο ψαλιδιές πάνε και οι μπούκλες, τέρμα και οι φράντζες, φύγανε και τα ποστίς και τα ντεκαπάζ και όλα τα σάρωσε ο εκλογικός θυμός ακόμα και των πιο φανατικών οπαδών. Πάει και η Άννα Διαμαντοπούλου, που σαν μεταρρυθμίστρια της Παιδείας, η μόνη πρόοδος που κατάφερε ήταν ν’ αφήσει τους μαθητές χωρίς σχολικά βιβλία, επειδή ξέχασε, λέει, να εξασφαλίσει το χαρτί που χρειαζόταν για να τα τυπώσει. Και που στη συνέχεια, μόλις άλλαξε δραστήρια υπουργικά καθήκοντα, άφησε δύο ανώτερους υπαλλήλους της να παίρνουν σημειωμένα λεφτά για να «αναπτύξουν» κι αυτοί τα οικονομικά τους. Στο σπίτι της τώρα η κυρία Διαμαντοπούλου, να τη δει και λίγο η κουζίνα της. Στις γυμναστικές του και ο κ. Γερουλάνος, που δύο χρόνια υπουργός Ξυπολιτισμού, δεν σήκωσε κεφάλι για να βοηθάει τα θέατρα και τα μουσεία (εκείνο το Θεατρικό πια, έχει να το λέει για την επιδειχθείσα στοργή), χώρια την Εθνική Πινακοθήκη και το άλλο της Αρχαίας Ολυμπίας που ξενυχτούσε ο ίδιος μήπως και του κλέψουν κανένα Πικάσο ή τίποτα ολυμπιακά αρχαία, μαρτύρησε ο άνθρωπος και πολύ θα μας λείψει. Άσε μ’ εκείνον τον Ραγκούση, που μόλις «είδε πόρτα» από τη Βουλή, του στάθηκε αδύνατον να το εξηγήσει και ύστερα έκατσε σε μια άκρη με τον Παπακωνσταντίνου και το μόνο που έλεγαν ήταν «είδες, άδικος που είναι ο κόσμος; Τόσο ροδόσταμο τους δώσαμε κι αυτοί μας πότισαν φαρμάκι»!
Έπρεπε όμως, ντε και καλά, να καούμε με όλα τα «κακά» της 6ης Μαΐου για να απαλλαγούμε από όλους αυτούς;
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ
Από τους πιο αγαπημένους μου ηθοποιούς και όχι μόνο, αλλά και φίλος εγκάρδιος ο Κώστας Καρράς, που έφυγε κι αυτός την περασμένη εβδομάδα, με το θανατερό θεατρικό «τσουνάμι» που από τόσα μέλη της θεατρικής οικογένειας μας στέρησε: Βέγγος, Βασταρδής, Καμπανέλλης, Δουλγεράκης και τόσους που δεν τους θυμάμαι αυτήν την οδυνηρή στιγμή.
Σε 4 θεατρικά μου ο Κώστας, το «12 μήνες καλοκαίρι», το «Φου» με τον Θύμιο Καρακατσάνη και την Έλενα Ναθαναήλ, το «Έλα να δεις» με τον Κώστα Βουτσά και την «Οδό Ευκαιρίας», από την οποία η φράση του «αυτή είναι η γειτονιά μου, όμορφη, ήσυχη, γλυκιά, αγαπημένη» ήταν ο μόνιμος χαιρετισμός μας. Τον θυμάμαι πάντα εργασιομανή, ήταν ικανός να με πάρει στις 5 τα ξημερώματα για να του αλλάξω μία λέξη σε μια κρίσιμη ατάκα του.
Λυπάμαι που λόγοι ανώτερης βίας δεν μου επιτρέψανε να πάω στην κηδεία του, που για μια ακόμα φορά η τηλεοπτική αμετροέπεια την έκανε «σόου», για να επιβεβαιωθεί η ασέβεια και στις ώρες της οδύνης. Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στους δικούς του.
***
ΤΑ «ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ» ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΣΚΟΠΗ, ΦΛΥΑΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ…
• ΣΕ ΣΤΑΣΗ «οκλαδόν» υποδέχθηκαν οι πολιτικοί συντάκτες τον ασυμβίβαστο προκαθήμενο της «Χρυσής Αυγής», κ. Μιχαλολιάκο, σαν απάντηση της εντολής των «χρυσών» μπράβων του να σηκωθούν όρθιοι για να τον υποδεχτούν σε τηλεοπτική παρουσία του! Μια ακόμα απόδειξη ότι το χιούμορ, έστω κι αν παίζουν με τη φωτιά, ποτέ δεν έλειψε από τους ανθρώπους του Τύπου, ιδιαίτερα όταν είναι υποχρεωμένοι να τηρούν τους τύπους! Δεν μένει τώρα παρά να δούμε ποια θα είναι η επόμενη «στάση» που θα διαλέξουν για να τον υποδεχτούν όταν θα τους ξανακαλέσει, η «στάση του Νίκα» ή η «στάση λεωφορείου»;
• ΜΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ να στραμπουλήξετε τη γλώσσα σας, θα πρέπει με λίγη εξάσκηση να μάθετε να λέτε σωστά τα ονόματα των νέων τηλεοπτικών σας προτιμήσεων, όπως: Κενάν Ιμιρζαλίογλου, Χαλίτ Εργκέντζ, Κιβάντς Τιτλίτουγκ (αυτός ειδικά πρόκειται για το διάδοχο του Μπραντ Πιτ, οπόταν για ευκολία μπορείτε να τον λέτε και Κιβ Τιτ), Μπεργκουσάρ Κορέλ, Γκιζέμ Σοϊσαλί, Αζρά Ακίν, Μελτέμ Κουμπούλ, Ιντίλ Σιράτ και που δεν είναι παρά τα αστέρια της τούρκικης τηλεόρασης και του κινηματογράφου, που εδώ και ένα χρόνο έχουν εξαφανίσει τους αστέρες του ελληνικού πανοράματος! Τελικά, τα μόνα τηλεοπτικά αστέρια που μας έχουν απομείνει είναι οι τηλεμάγειροι και οι τηλεμαγείρισσες που κάθε πρωί εφαρμόζουν τη θεωρία του «φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο» μέχρι κι αυτοί να αντικατασταθούν από τους Τούρκους και τις Τουρκάλες «σεφ» της κουζίνας, για να μας μάθουν πώς να μαγειρεύουμε καλύτερα το ιμάμ μπαϊλντί και το ατζέμ πιλάφι… κι ύστερα να περιμένουμε και τον Ατίλλα νούμερο 2!
• ΤΟ ΕΙΠΑΜΕ πολλές φορές το ασυμβίβαστο των υπουργών, από τη μία, να πιάνονται στα πράσα για εγκληματικά τους λάθη και όχι μόνο και, από την άλλη, όλα τους τα λάθη και οι λαμογιές τους (λέμε για τα «δωράκια» του μακαρίτη) να παραγράφονται, ενώ θα έπρεπε να υπάρχει και ένας νόμος ακόμα πιο απαραίτητος! Ο νόμος περί της ευθύνης των αρχηγών που αποφασίζουν για τις τύχες ενός λαού που τους ψήφισε για τις τύχες του. Κι αυτό επειδή δεν μπορεί να έχουν και οι δυο πλευρές δίκιο. Και αυτές που επιμένουν να λένε «ναι» στο Μνημόνιο και οι άλλες που επιμένουν στο «Όχι». Και όταν το αποτέλεσμα δικαιώσει τη μια από τις δύο πλευρές, τότε; Ισχύει για κάθε περίπτωση το «μέα κούλπα»; Και τι είναι το «μέα κούλπα» που κάποιον «κουλπαδόρο» μας θυμίζει; Είναι πανάκεια που θεραπεύει από γρίπη μέχρι χρεοκοπία:
• ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ παροιμία που επαληθεύεται ξανά. «Δώσε θάρρος, λέει, στον χωριάτη και θ’ ανέβει στο κρεβάτι». Σε ποιον εκ των νεοτέρων αρχηγών ταιριάζει περισσότερο;