Δ΄ Ράιχ και εθνική υποτέλεια…

Εξετάζοντας τη διεθνή κατάσταση, που ήταν πολύ σκοτεινή, ο Μπίβερμπρουκ είπε στον πρεσβευτή της Μόσχας: «Θα σας το πω καθαρά. Σήμερα το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα είναι η Γερμανία, όχι μόνο της Ευρώπης, μα και της Βρετανίας…». Εξήντα επτά χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία αποτελεί ξανά το πρόβλημα της Ευρώπης. Βιώνουμε έναν ιδιότυπο Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος δεν διεξάγεται με όπλα, αλλά με αριθμούς, και τα επιτελικά στρατηγεία είναι οι διεθνείς τράπεζες και οι τοκογλύφοι. Κι έχουμε στη χώρα μας ξενική κατοχή. Δεν ήσαν απαραίτητα τα στρατεύματα. Η «τρόικα» εκτελεί εδώ τον ρόλο των «αρχών Κατοχής». Έχουμε ακόμα και τους δωσίλογους, όπως και τις δυνάμεις Αντιστάσεως. Σε τηλεοπτικές εκπομπές και σε έντυπα γίνεται συχνά ο παραλληλισμός των τελευταίων κυβερνητών με τον Τσολάκογλου. Η σύγκρισις δεν είναι επιτυχής. Διότι ο στρατηγός Γ. Τσολάκογλου τουλάχιστον πολέμησε στο Μέτωπο και δεν έφερε αυτός την Κατοχή. Τη βρήκε. Τώρα, δεν πολεμήσαμε. Οι μνημονιακοί πολιτικοί μας, που έπαιξαν τον ρόλο του γάλλου Πιέρ Λαβάλ (κατοχικού πρωθυπουργού της Γαλλίας, συνειδητού συνεργάτου των Γερμανών), πήγαν μόνοι τους και δεσμεύτηκαν -με τις υπογραφές τους- στην εξουσία του Δ’ Ράιχ και δέσμευσαν χωρίς να ρωτήσουν κανέναν την Ελλάδα. Οι πρωταγωνιστές της εξαθλιώσεως του λαού μας θα πρέπει να έχουν το τέλος του Λαβάλ.

Αυτός ο πόλεμος μεθοδεύτηκε από τα σκοτεινά κέντρα της παγκοσμιοποίησης, της Παγκόσμιας Τράπεζας, ενός θεσμού που είχε δημιουργηθεί με τα χρήματα των φορολογουμένων εκατόν εβδομήντα οκτώ χωρών. «Πολιτική» αυτής της Τράπεζας είναι ότι «τα κράτη έπρεπε να χρεοκοπούν χάριν των ευκαιριών που θα δημιουργούνταν όταν θα ξαναχτίζονταν από τα ερείπια…».

Το φρικιαστικό αυτό σενάριο αποκάλυψε ο Ντέιβισον Μπαντού, που εργαζόταν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τα στοιχεία περιέχονται στο εκπληκτικό βιβλίο της Ναόμι Κλάιν με τίτλο: «Το Δόγμα του Σοκ». Γράφει η Ναόμι: «Στην επιστολή του ο Μπαντού, που πέθανε το 2001, καθιστούσε σαφές ότι οι αντιρρήσεις του δεν αφορούσαν μόνο τον τρόπο αντιμετώπισης μιας χώρας από μια χούφτα αξιωματούχων. Αντιμετώπιζε ολόκληρο το πρόγραμμα των διαρθρωτικών προσαρμογών του ΔΝΤ ως μια μορφή μαζικών βασανιστηρίων, καθώς κυβερνήσεις και λαοί, που ουρλιάζουν από τον πόνο, υποχρεώνονται να γονατίζουν μπροστά μας τσακισμένοι, τρομοκρατημένοι και κομματιασμένοι, ικετεύοντας για ένα ίχνος λογικής και αξιοπρέπειας εκ μέρους μας. Όμως εμείς γελάμε απάνθρωπα στα μούτρα τους και τα βασανιστήρια συνεχίζονται αμείωτα…».

Αυτή είναι η Κατοχή που βιώνουμε, και την εκφράζει το Βερολίνο. Σ’ αυτήν την πολιτική έχουν σκύψει τον αυχένα ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, Δημοκρατική Αριστερά, Ντόρα, Μάνος. Μακάρι να κάναμε λάθος για τον κ. Κουβέλη. Η άρνησίς του όμως να στηρίξει κυβέρνηση Αριστεράς επιτρέπει να δημιουργούνται ερωτήματα. Και βλέπουμε την εικόνα του πλήρους παραλογισμού: Αυτοί που έδωσαν την υπογραφή τους για τα Μνημόνια, αυτοί που ευθύνονται για το κατάντημα της χώρας μας, να επιτίθενται λυσσωδώς και να κατηγορούν τον κ. Τσίπρα επειδή αρνείται να επωμισθεί τα εγκληματικά λάθη των ενόχων, δίνοντάς τους τοιουτοτρόπως άφεση αμαρτιών.

Μέρκελ, Σόιμπλε, Λαγκάρντ και όλη η συμμορία του Βερολίνου εντείνουν την τρομοκρατία και τις απειλές κατά της Ελλάδος. Μας καλούν να… «σεβαστούμε» την πλήρη εξαθλίωσή μας που προβλέπει το Μνημόνιο και την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας. Η φωνή του Σόιμπλε φτάνει ως ανατριχιαστική ηχώ της φωνής του Χίτλερ στο Μόναχο το 1923: «Καμιά οικονομική πολιτική δεν είναι δυνατή χωρίς το ξίφος, κανένας εκβιομηχανισμός χωρίς ισχύν…». Τη χιτλερική αντίληψη εκφράζει και σήμερα το Βερολίνο: «Ο κόσμος είναι μια ζούγκλα, όπου ο ικανότερος επιζεί και ο ισχυρότερος κυβερνά έναν κόσμο, όπου ο θάνατος του ασθενεστέρου εξασφαλίζει τη ζωή του ισχυροτέρου…». Αυτό που λέει σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση για την Ελλάδα είναι αυτό που έλεγε ο Χίτλερ: «Ο ισχυρότερος πρέπει να κυριαρχεί, και όχι να αναμειγνύεται με τον ασθενέστερο, θυσιάζοντας τοιουτοτρόπως το μεγαλείο του. Μόνον ο γεννημένος ασθενής την ψυχήν δύναται να θεωρήσει τούτο σκληρότητα…». Μέσα από τυμπανοκρουσίες φτάνει πάλι στ’ αυτιά μας η στροφή από τον ναζιστικό ύμνο: «Η Γερμανία υπεράνω όλων…»!

Τα περί εξόδου μας…

Μας απειλούν οι Ευρωπαίοι ότι θα βγούμε από την Ευρωζώνη ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση εάν δεν εφαρμόσουμε όσα προβλέπουν οι δεσμεύσεις των Μνημονίων. Τι είναι, τέλος πάντων, αυτό το έκτρωμα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως; Διότι δεν πρόκειται για Ευρώπη των λαών, αλλά για Ευρώπη των τραπεζιτών. Λειτουργεί όπως λειτουργούσε κάποτε η Κομινφόρμ. Το δόγμα εκείνο καθόριζε ότι οι χώρες του ανατολικού μπλοκ όφειλαν πάση θυσία να παραμένουν η μία στο πλευρό της άλλης, να κινούνται και να προχωρούν ομοιομόρφως και να μην αμφισβητούν τη σοβετική ηγεσία. Η πολιτική αυτή αρχή όφειλε να εφαρμόζεται όμοια, τόσο ως προς τον τρόπο με τον οποίον οι χώρες αυτές ασκούσαν την εσωτερική, οικονομική, όσο και την εξωτερική τους πολιτική. Τα κομμουνιστικά κόμματα των ανατολικών χωρών είχαν την υποχρέωση να συμμορφώνονται προς τις αποφάσεις που ελάμβανε η πλειοψηφία της Κομινφόρμ, ενώ ο αρνούμενος να συμμορφωθεί προς αυτές τις αποφάσεις έπρεπε να θεωρείται προδότης, αποστάτης, και τον έβγαζαν από την κομμουνιστική κοινότητα.

Έτσι και τώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση των τραπεζιτών. Οφείλουν οι χώρες να ακολουθούν αδιαμαρτύρητα την ίδια πολιτική (κοστούμι για… διαφορετικά αναστήματα!), να αποδέχονται τα χαράτσια και να μην αμφισβητούν την ηγεμονία του Βερολίνου, διότι θα αποβληθούν από την Ένωση ή την Ευρωζώνη. Το Βερολίνο και τα εγχώρια φερέφωνά του μας τρομοκρατούν με αποβολή και επιστροφή στη δραχμή, οπότε, λένε, θα αντιμετωπίσουμε το χάος. Ψεύδονται! Τα δικά τους σχέδια κλονίζονται και τα συμφέροντα των τραπεζιτών και του κεφαλαίου. Φοβούνται και το ξεσήκωμα των άλλων λαών. Το βράδυ της 6ης Μαΐου, μόλις έγιναν γνωστά τα πρώτα κιόλας αποτελέσματα, Βερολίνο και Ουάσινγκτον έστειλαν ειδοποίηση – τηλεφωνική εντολή (που ήταν συγχρόνως και απειλή) προς ανώτατο πολιτειακό επίπεδο και προς Σαμαρά – Βενιζέλο να σχηματίσουν το ταχύτερον κυβέρνηση συνασπισμού ή σωτηρίας των… τραπεζιτών! Κι άρχισαν όλοι να επιτίθενται κατά του Τσίπρα, επειδή δεν τρομοκρατήθηκε κι αρνήθηκε να υποκύψει στα συμφέροντα των ξένων. Εάν είχαμε κυβέρνηση εθνική και αληθινό ηγέτη, θα έπρεπε να είχαμε ήδη μεριμνήσει και για εναλλακτικό σχέδιο οικονομίας εκτός Ευρωπαϊκής Ενώσεως, για κάθε ενδεχόμενο. Οι υποτακτικοί της «τρόικας» αρνήθηκαν όλο αυτό το διάστημα να ακούσουν ή να δώσουν άμβωνα να μιλήσουν άνθρωποι που θα μπορούσαν να μας πουν χρήσιμα πράγματα. Δεν εκάλεσαν τον καθηγητή κ. Βασίλειο Μαρκεζίνη ή οικονομολόγους σαν τους κ. Κόλμερ, Καζάκη, Βαρουφάκη κ.ά. Δεν διανοήθηκαν οι προσκυνημένοι ότι απαιτείται να χαραχθεί όχι μόνον διαφορετική οικονομική πολιτική, αλλά και εξωτερική. Είχε πει ο καθηγητής Βασ. Μαρκεζίνης: «Η ελληνική εξωτερική πολιτική εδώ και χρόνια είναι στατική. Εξήντα πέντε χρόνια στατικότητας σε έναν ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο φανερώνουν έλλειψη φαντασίας, έλλειψη ευελιξίας και οπωσδήποτε έλλειψη πολιτικού θάρρους». Και ετόνιζε: «Η εξωτερική μας πολιτική πρέπει να μείνει ευρωκεντρική, αλλά πρέπει να προσλάβει μια έντονη και σαφή διάσταση συνεργασίας με τη Ρωσία και την Άπω Ανατολή. Τούτο είναι απαραίτητο όχι μόνο για την καλύτερη προστασία των ελληνικών συμφερόντων μας, αλλά και προκειμένου να μπορέσουμε να ενισχύσουμε τη δυνατότητα προσελκύσεως κεφαλαίων…». Γιατί ο κ. Παπούλιας δεν εκάλεσε τον κ. Μαρκεζίνη, ο οποίος θα μπορούσε ενδεχομένως να προσφέρει λύση με γνώμονα το συμφέρον της Ελλάδος και όχι του Βερολίνου;

Ο ελληνορώσος βουλευτής Ιβάν Σαββίδης αποκάλυψε ότι ο Πούτιν μάς προσέφερε πριν από το ΔΝΤ 25 δισ. ευρώ. Αλλά ο Γιώργος Παπανδρέου, ο μοιραίος αυτός ολετήρας, δέσμιος στα χέρια Βρυξελλών και Ουάσινγκτον, αρνήθηκε τη σωτήρια λύση και μας έφερε το ΔΝΤ και την «τρόικα». Ο διακεκριμένος συνάδελφος και οικονομολόγος κ. Κων. Κόλμερ, από το 2003 είχε προειδοποιήσει ότι το ευρώ και η ΟΝΕ ευθύνονται για τα χάλια της οικονομίας μας και εγκαίρως έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου: «Η Ελλάς θα γίνει σύντομα Αργεντινή, και ο ελληνικός λαός θα είναι άξιος της τύχης του»!

Κι ο καθηγητής κ. Βασ. Καζάκης έδωσε την αληθινή διάσταση του προβλήματος: «Η Ελλάδα πρέπει να διαλέξει μεταξύ μιας εξόδου από το ευρώ με τους δικούς της όρους, το δικό της εθνικό νόμισμα και το δικό της σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, όπου ο λαός μπορεί να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του, και μιας εξόδου υπό καθεστώς διαρκούς χρεοκοπίας, με κατοχικό νόμισμα, υπό πλήρη έλεγχο και κατοχή από τους δανειστές της». Στη Γαλλία, ο νέος Πρόεδρος Ολάντ έλεγε προεκλογικά ότι θα εναντιωθεί στην πολιτική της Μέρκελ. Δεν έχει αποσαφηνίσει πλήρως τις διαθέσεις του έναντι της Ελλάδος. Να του θυμίσουμε όμως τι είχε συμβεί με τη χώρα του όταν το 1932 ήλθε η ώρα, όπως και για άλλες χώρες, να πληρώσουν στην Αμερική τη βοήθεια που τους είχε δώσει για να αντιμετωπίσουν τη Γερμανία στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Γαλλία, λοιπόν, αν και οι εξαγωγές της είχαν μειωθεί κατά 37%, δεν αντιμετώπισε θέμα αδυναμίας καταβολής. Όμως, η γαλλική κοινή γνώμη δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι η Αμερική, αφού σταμάτησε την καταβολή επανορθώσεων από τη Γερμανία, θα απαιτούσε ένα χρέος δημιουργημένο στον αγώνα που τόσο αίμα κόστισε στους Γάλλους. Οι κοινοβουλευτικές επιτροπές Οικονομικών και Εξωτερικών κάλεσαν την κυβέρνηση να αναβάλει κάθε πληρωμή μέχρι τη σύγκληση διασκέψεως που θα καθόριζε κάποιον νέο διακανονισμό! Κι ο Πουανκαρέ παραδέχθηκε ότι η πλήρης συμφωνία για καταβολή του χρέους ήταν ανέφικτη. Σε μια θυελλώδη συνεδρίαση της Βουλής, όταν είχε γίνει γνωστό ότι και μικρότερες χώρες ηρνούντο να πληρώσουν το χρέος, ο πρωθυπουργός Εριό ανετράπη και τον διεδέχθη ο Πολ Μπονκούρ. Η Γαλλία αθέτησε τις υποχρεώσεις της! Ας μην το ξεχνά σήμερα ο Ολάντ, τώρα που η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει αυτό το δυσβάστακτο χρέος. Το 1960 είχε γίνει θόρυβος στη Βουλή για τη γερμανική παρουσία στην Ελλάδα, μέσω του ΝΑΤΟ. Τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως ετόνισαν τότε στην κυβέρνηση της ΕΡΕ ότι ήταν απαράδεκτη η στρατιωτική παρουσία της Γερμανίας στη χώρα μας διά του ΝΑΤΟ και προειδοποίησαν ότι οι Γερμανοί επεδίωκαν αποικιακή εκμετάλλευση της Ελλάδος! Προφητεία ή διαίσθησις πολιτική;