Άσφαιρης κινδυνολογίας το ανάγνωσμα
Με αποτέλεσμα να χαλυβδώσουν τη θέλησή τους και να τους καταστήσουν μαχητές για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αύξηση του ποσοστού του πανταχόθεν βαλλομένου αυτού κόμματος. Το κίβδηλο και συκοφαντικό «επιχείρημά» τους –«επιχείρημα» που το αναμηρυκάζουν οι πάσης φύσεως ΣΤΥΛΟΒΑΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ– είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει τη χώρα στη δραχμή!
Το κίβδηλο και συκοφαντικό αυτό «επιχείρημα», εκτός του ότι ουδόλως θίγει τον ΣΥΡΙΖΑ, δοθέντος ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι αντιπρόεδρος της ευρωπαϊκής Αριστεράς, είναι και διττά ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟ.
Πρώτον, διότι δεν υφίσταται θεσμικά κατοχυρωμένη διαδικασία που να το επιτρέπει. Και δεύτερον, διότι στην υποθετική περίπτωση που η Ελλάδα θα αποχωρούσε οικειοθελώς από την Ευρωζώνη, το ΚΟΣΤΟΣ μόνο για τη διάσωση της Ιταλίας θα έφθανε το 1,9 τρισ. ευρώ! Χώρια η ενεργοποίηση του συνδρόμου του ΝΤΟΜΙΝΟ, που θα έπληττε και την Ισπανία. Πέρα όμως από το αστρονομικό κόστος ανέφικτων διασώσεων των δύο μεγάλων αυτών χωρών, υπάρχει και μία άλλη εκδοχή. Σύμφωνα με έγκυρες βρετανικές πηγές (και επίσημες δηλώσεις αντιστοίχως), η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα κόστιζε στη Γερμανία 1 τρισ. ευρώ!
Ας προχωρήσουμε όμως στην ορκωμοσία των βουλευτών και στη συγκρότηση της υπηρεσιακής κυβέρνησης που θα διενεργήσει τις εκλογές στις 17 Ιουνίου, γεγονότα τα οποία έλαβαν χώρα την Πέμπτη με αξιοσημείωτη λαμπρότητα και απήχηση στο εξωτερικό. Ο προεκλογικός αγώνας άρχισε, ωστόσο, την ίδια αυτή ημέρα με αγορεύσεις των κυρίων Σαμαρά και Τσίπρα ενώπιον των Κοινοβουλευτικών Ομάδων τους. Ο πρώτος έστρεψε τα άσφαιρα πυρά του ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στον ΣΥΡΙΖΑ, βοηθώντας τον ουσιαστικά χωρίς να το αντιλαμβάνεται –η δράση προκαλεί πάντοτε αντίδραση–, ενώ ο δεύτερος επιτέθηκε με αδιάσειστα επιχειρήματα, πασίγνωστα πλέον στους ταπεινωμένους και αναξιοπαθούντες Έλληνες, στα μνημονιακά κόμματα της καταστροφής. Υπενθύμισε επίσης τα κύρια προγραμματικά σημεία που ανέπτυξε κατά τη διάρκεια της διερευνητικής εντολής του κόμματός του, δεν δίστασε να κάνει αυτοκριτική για ανεπάρκειες και αστοχίες στελεχών του και διαβεβαίωσε ότι εντός των ημερών θα εξειδικευθούν οι προγραμματικές θέσεις του ενοποιούμενου ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας, τον οποίο ΕΧΕΙ ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΗΣΕΙ Η ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ, περιόρισε τη σκληρή κριτική του στα μνημονιακά κόμματα, την ώρα που οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί, πλην Καμμένου, πριν και μετά τις συζητήσεις στο Προεδρικό Μέγαρο για τη συγκρότηση κυβέρνησης, τον ελεεινολογούσαν, με πρώτον και καλύτερο τον συμπλεγματικό και σοβαροφανή Κουβέλη –ποιος έχασε τη σοβαρότητά του για να τη βρει εκείνος;– ο οποίος μάλιστα ύστερα από σειρά αντιφατικών δηλώσεων έσπευσε να διατρανώσει ότι και μετά τις νέες εκλογές (και αυτό προφανώς ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά τους!) ΔΕΝ πρόκειται να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κύριος αυτός βαυκαλίζεται ότι θα… πολλαπλασιάσει τις δυνάμεις του στις νέες εκλογές. Ενδέχεται –δεν το αποκλείω εντελώς– να τις αυξήσει ελάχιστα από οπαδούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που τον εκλαμβάνουν ως… σοβαρό. Του ζητώ όμως συγγνώμη, όπως υποσχέθηκα στο προηγούμενο άρθρο μου, αφού η πρόβλεψή μου ότι θα γινόταν πρωθυπουργός δεν επαληθεύτηκε. Δεν πρόκειται πάντως να του ζητήσω συγγνώμη που τον αποκαλώ σήμερα συμπλεγματικό. Γνωρίζω αρκετά καλά τα ενδότερα του Συνασπισμού πριν μετατραπεί αργότερα σε ΣΥΡΙΖΑ. Τότε λοιπόν η ολομέλεια του Συνασπισμού είχε εκλέξει πρόεδρο, με υποψήφιους τον Τσίπρα και τον Κουβέλη, τον Αλέξη Τσίπρα με 72%. Μεγάλο ποσοστό δηλαδή. Το οξύμωρο είναι ότι ο Φώτης Κουβέλης πίστευε ακράδαντα πως θα είχε την προτίμηση των συνέδρων εκείνος! Εξ ου και η έκτοτε πικρία του, που έλαβε διαστάσεις δύσκολα αποκρυπτόμενης απέχθειας σήμερα – και αυτό χωρίς ο Τσίπρας να του δίνει αφορμές, πλην της τότε νίκης του απέναντί του, εάν το θεωρήσει αυτό κανείς αφορμή…
Ο μεγαλύτερος και σκληρότερος αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι στις νέες εκλογές, όπως φάνηκε τις βραδινές ήδη ώρες της 6ης Μαΐου, το ΚΚΕ. Ένα κόμμα το οποίο ψήφισα το 2009 και παλαιότερα, μετά την οικειοθελή αποχώρησή μου από το ΠΑΣΟΚ, αρθρογράφησα επί δύο χρόνια στον «Ριζοσπάστη» της Κυριακής ως νεαρός ΕΠΟΝίτης που υπήρξα τα τελευταία χρόνια της ναζιστικής κατοχής. Καθαρόαιμος κομμουνιστής δεν έγινα ποτέ στο διάβα της ζωής μου. Παρά ταύτα, πολιτεύτηκα το 1989 με τον ενιαίο Συνασπισμό Φλωράκη-Κύρκου και έβγαζα ασπροπρόσωπους εκείνους που με έστελναν σε προεκλογικές ομιλίες στην Κρήτη, στη Ρόδο, στο Άργος και αλλού. Με αρκετά κόμματα πολιτεύτηκα, ανάλογα με τις συγκυρίες. Η πολιτική δεν είναι σαν τα ομαδικά αθλήματα. Είμαι και θα είμαι Παναθηναϊκός, χάνει-κερδίζει. Αυτά επί προσωπικού.
Το σημερινό ΚΚΕ, επιτιθέμενο με μανία στον ΣΥΡΙΖΑ, αγνοεί προκλητικά τη συγκυρία. Αν ζούσε σήμερα ο νεανίας στη σκέψη Χαρίλαος Φλωράκης, τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Η γενική γραμματέας του και τα μεγαλοστελέχη του λειτουργούν ως πολιτικοί Μαθουσάλες, για να το πω υπερβολικά, και θα απομακρύνουν πολλούς οπαδούς τους από τη δική τους κάλπη, στέλνοντάς τους στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο ο σκληρός τους πυρήνας θα τους ψηφίσει, αλλά μετεκλογικά θα είναι πολύ αργά για αλλαγή πλεύσης.