ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ…

Και με τον ίδιο τρόπο επαιτείας με το χέρι απλωμένο ζητιανιάρικα και με το ίδιο ύφος μεταμέλειας για τα όσα αμαρτήματα του παρελθόντος, για τα οποία άλλοι έφταιξαν περισσότερο, και με τη δήθεν παρθενική αγγελικότητα στο χαμόγελο της επαναπροσέγγισης, όπως ο άπιστος εραστής που, αφού έκανε τη σκατοδουλειά του, ζητάει την κατανόηση, διότι «άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε» και πως με κάθε τρόπο να ξανακερδίσουμε τον αφελή και ευκολόπιστο κουτοχορτοδίαιτο ψηφοφόρο.

Το λέγαμε και το περασμένο Σάββατο, ότι αυτή τη φορά θα πηγαίναμε με θυμό στις κάλπες, όταν η φωνή των πιο ψύχραιμων προσπαθούσε να μας συγκρατήσει. «Όχι με θυμό, ρε παιδιά, για το συμφέρον της Ελλάδας», μόνο που κανένας δεν φρόντισε να μας ξεκαθαρίσει ποιο ήταν αυτό το «συμφέρον», για να το πάρουμε μαζί μας μέχρι να φτάσουμε στα σκαλάκια του εκλογικού μας κέντρου, για να μας ξελασπώσει από αυτόν τον βάλτο που έχουμε πέσει. Και με ποια εγγύηση θα γλιτώσουμε από τους διάφορους παρόντες και μελλοντικούς Τσοχατζόπουλους, ποιος ξέρει ποια κλειστά χαρτιά κρατάει ο καθένας τους, κρυμμένα στο μανίκι τους για αντάλλαγμα το παζάρεμα μιας μικρότερης ποινής, αν όχι και της απαλλαγής τους.

Τελικά, κάπως έτσι ξαναπήγαμε στις κάλπες. Με θυμό. Μερικοί μάλιστα τόσο ασυγκράτητο σαν τον νταβραντισμένο επιβήτορα που επάνω στο ξάναμά του είναι ικανός και γάιδαρο στην ανηφόρα να γκαστρώσει. Και το χειρότερο απ’ όλα χωρίς προφυλακτικό.

Από πρόσφατη έρευνα που έγινε με αφορμή το ότι πιάστηκαν ιερόδουλες με τον ιό του AIDS, διαπιστώθηκε ότι οι 4 στους 5 ικανοποιούν τις ορμές τους χωρίς προφυλακτικό. Εφιαλτική διαπίστωση, που είναι πραγματική, όμως που είναι δύσκολο να βρεις τη δικαιολογία τους. Πού πάει αυτό το «χωρίς»; Σε μια έμφυτη παραδοσιακή μαγκιά της αψηφισιάς μας στον κίνδυνο μιας απόλυτης ηλιθιότητας; Στο παιχνίδι της τύχης, ότι μπορεί σε εμάς να μη μας τύχει ή και σε άλλους μεταξύ επιπολαιότητας και βλακείας. Μόνο που το γεγονός είναι ότι κάπως έτσι ξαναψηφίσαμε την Κυριακή που μας πέρασε. Εκσπερματώσαμε τον θυμό μας χωρίς προφυλακτικό. Και θα μου πεις «υπάρχει για να το χρησιμοποιήσουμε;» και θα σου πω «αν το ψάξουμε λιγάκι, θα το δούμε ότι υπάρχει».

Τον κατάπτυστο και απολύτως φασιστικό νόμο περί ευθύνης υπουργών και τον περί παραγραφής αδικημάτων, ποιος από τους υποψήφιους και μάλιστα τους πρωτοκλασάτους τόλμησε να προτείνει την κατάργησή τους στη Βουλή; Ποιος, αψηφώντας να τον φάνε ζωντανό οι παρακαθήμενοί του;

«Τρελάθηκες, ρε; Θες να μην ξέρει ποιον απ’ όλους μας να πρωτοφωνάξει ο εισαγγελέας;».

Με ποιο ποινικό μητρώο καθαρό εμφανίστηκε μπροστά στον λαό ο κάθε υποψήφιος; Και δεν μιλάμε για τα ποινικά μητρώα όπου τα αδικήματα εύκολα παραγράφονται, πότε με τις εξαγορές κάτω από το τραπέζι και πότε με τις πολυμήχανες νομικές διαδικασίες που τελικά καταφέρνουν να μεταμορφώνουν τους λύκους σε αρνάκια. Και, εντάξει, δεν μιλάμε για εκείνους που δεν κινδυνεύουν από κανένα εισαγγελέα να δώσουν εξηγήσεις. Μιλάμε για τους άλλους, που χρησιμοποίησαν την εμπιστοσύνη του λαού για να αποκτήσουν οικονομική επιφάνεια εντελώς διαφορετική από εκείνη που είχαν όταν πρωτομπήκαν στη Βουλή και που ακριβώς η έρευνα σε βάθος του «πόθεν έσχες» να αποτελεί το δικό μας «προφυλακτικό»…

Ο «ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΑΔΗΦΑΓΟΣ ΠΑΝΤΑ!

Το βιβλίο «Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος», που εξηγεί τις πραγματικές αιτίες της οικονομικής κρίσης στην παρούσα παγκόσμια έκταση, του Γιάννη Βαρουφάκη, καθηγητή οικονομικής θεωρίας πολλών πανεπιστημιακών εδρών, δεν είναι βέβαια από τα ευκολοδιάβαστα βιβλία. Ιδιαίτερα για όσους δεν έχουν, έστω και στοιχειωδώς, εμβαθύνει στα θολά και απύθμενα νερά της τραγικής κατάστασης που βρίσκεται ο τόπος μας. Ο συγγραφέας με απλό και προσεγγίσιμο τρόπο, αντίθετα με τις συνήθως στρυφνές και δυσερμήνευτες οικονομικές μελέτες, χρησιμοποιεί τον μύθο του Μινώταυρου για να καταλάβουμε καλύτερα την αγωνία που εκφράζεται στο βιβλίο του για την κάθε επόμενη μέρα που μεγαλώνει την αδηφάγο όρεξη του οικονομικού «τέρατος» με το επίθετο του Μινώταυρου, όπως συνηθίσαμε να βαφτίζουμε τις μεγάλες συμφορές που μας ταλαιπωρούν σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς μας. Όπως με «Τιτανικούς» τα ναυάγια των κομματικών μας μεγαθήριων και «τσουνάμια» τις σαρωτικές οικονομικές θύελλες. Σύμφωνα λοιπόν με τη βασική παραλλαγή του μύθου, ο βασιλιάς Μίνως, που σαν βασιλιάς κι εκείνος δεν χρωστούσε να κάνει καλό στους ανθρώπους, έδωσε εντολή στον Δαίδαλο να του φτιάξει ένα Λαβύρινθο, μέσα στον οποίο εγκατέστησε ένα κτήνος, μισό τέρας και μισό ταύρο, που ήταν αδύνατο να χορτάσει με κανονικές ζωοτροφές και τελικά ο Μίνωας, ως πονηρός και δεξιοτέχνης των διαπλοκών και με την απειλή να ξαμολήσει το «τέρας» του που το βάφτισε έτσι για να μην ξεχνούν την καταγωγή του, υποχρέωσε όλους τους γειτονικούς λαούς να στέλνουν κάθε χρόνο εφτά αγόρια και εφτά κορίτσια για να τρέφεται ο Μινώταυρος, αυτό που το ονόμασαν τότε «Παξ Κρετάνα», βασιζόμενοι στην τακτική της υποτέλειας και που από λίγο ως πάρα πολύ δεν έχει μεγάλη διαφορά από τα Μνημόνια και τις «τρόικες» και όλα τα σχετικά παράγωγα που έχουν γίνει ο εφιάλτης ακόμα και της πιο μικρής οικονομικής μας καθημερινότητας. Ξεκινώντας από το οριακό «κραχ» του 1929 που έριξε ολόκληρη την Αμερική σε οικονομικό νοκ άουτ, ο καθηγητής Γιάννης Βαρουφάκης, με γνώση, έρευνα και μελέτη για όλους τους «Μινώταυρους», που άλλοι ολοφάνεροι και άλλοι παρασκηνιακοί και με διαφορετική μορφή κάθε φορά, δημιούργησαν τα σημερινά υπαρξιακά μας αδιέξοδα, μας δίνει μια πλήρη ανατομία του προβλήματος. Και που σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής μας φλυαρίας, τίποτα από όλα αυτά δεν ακούστηκε, εκτός από μεγαλόστομες αλληλοκατηγορίες και που ίσως γι’ αυτό οδηγηθήκαμε την περασμένη Κυριακή τόσο αδιάβαστοι και αναποφάσιστοι. Βλέπω στις στατιστικές των «ευπώλητων βιβλίων» τον «Παγκόσμιο Μινώταυρο» των εκδόσεων «Λιβάνη» να κατακτά ανιούσες θέσεις και αυτό είναι ευχάριστο, για να μη χρειάζεται να μαθαίνουμε από τη νεκροψία τις αφορμές ενός θανάτου…

ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

Ομολογώ ότι δεν την κατάλαβα την ενόχληση της συντρόφου, κληρονόμου και θεματοφύλακος των πνευματικών δικαιωμάτων του εκ των κορυφαίων ποιητών μας Οδυσσέα Ελύτη, κ. Ιουλίτας Ηλιοπούλου, για τη χρησιμοποίηση μιας φωτογραφίας του σε διαφημιστικό σποτ της Νέας Δημοκρατίας στη στιγμή της απονομής του βραβείου Νόμπελ. Καταρχήν η αναφορά του στο προεκλογικό σποτ δεν νομίζω ότι υπογράμμιζε την πολιτική τοποθέτηση του ποιητή, εκτός ίσως της συμπάθειας που είχε επιδείξει και κάτω από άλλες συνθήκες για τον κ. Σαμαρά, αλλά χωρίς πουθενά και σε όλη τη διάρκεια του σποτ να υπάρχει η παραμικρή αναφορά και που ο μόνος λόγος ήταν οι «μεγάλες στιγμές» του Έθνους, μέσα στις οποίες ήταν και η βράβευσή του με το κορυφαίο βραβείο αναγνώρισης της αξίας του, κάτι δηλαδή που θα μπορούσε να το κάνει και οποιαδήποτε άλλη κομματική διαφήμιση με αναφορά στις μεγάλες στιγμές της ιστορικής μας διαδρομής. Είδαμε καμιά αντίστοιχη απαγόρευση για τις αναφορές του Γιάννη Ρίτσου κάθε φορά που τα τραγούδια του μιλάνε για τις μεγάλες λαϊκές θυσίες; Και κάτω από ποια λογική οι ποιητές είναι μακριά και έξω από τους πολιτικούς αγώνες, όπως και του Οδυσσέα Ελύτη, που το μεγαλύτερο μέρος του τεράστιου ποιητικού του έργου είναι γεμάτο από εθνική συγκίνηση, αρχίζοντας από τον «Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» και καταλήγοντας στη μελοποίηση στίχων από τον Μίκη Θεοδωράκη, έτσι που υποχρέωση και καθήκον όλων μας αποτελεί η θεματοφυλακή, ο σεβασμός και η απέραντη εκτίμηση στο έργο του. Μόνο που έχω την εντύπωση, όπως και άλλη φορά το έχω σημειώσει, ότι η κ. Ιουλίτα Ηλιοπούλου, για χάρη της αυτοπροβολής της, δεν χάνει την ευκαιρία να μας υπενθυμίζει τον πολύτιμο κληρονομικό θησαυρό της, ίσως δεν είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος που επιλέγει για να τον προστατεύει κάθε φορά που νομίζει ότι τον επιβουλεύονται.

***

ΤΑ «ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ» ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΡΑΒΑΝΕ…

•ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ «σύντομα ανέκδοτα» η κατάθεση της κ. Σταμάτη για την πλήρη άγνοιά της για τις οικονομικές δραστηριότητες του συζύγου της Άκη Τσοχατζόπουλου, όπως κατέθεσε στον ανακριτή. Καλέ, ιδέα δεν είχε το κορίτσι για τον φόνο. Ούτε για τη γαμήλια δεξίωση στο πανάκριβο παρισινό ξενοδοχείο, που όταν την πήγε, τον είχε ρωτήσει «Αγούλη μου, έχουμε να το πληρώσουμε; Μη μας κρατήσουν τις βαλίτσες για αμανάτι», ούτε όταν την πήγε στο σπιτάκι τους στην Αρεοπαγίτου και της είπε «αν και σοσιαλιστές εμείς, μπες με το δεξί», χωρίς πάλι να τον ρωτήσει «Αναγούλη μου, σαν ακριβή μου φαίνεται η φωλίτσα μας, θα έχουμε να την πληρώσουμε;», ούτε και όταν της έδωσε τη χρυσή κάρτα για να κάνει όσα ψώνια ήθελε στο Κολωνάκι, τότε που δειλά-δειλά του είχε πει «τη θέλω για να πάρω ένα ζευγαράκι χαμηλά παπουτσάκια, τώρα που είμαι έγκυος, Αγουλάκο μου» και εκείνος της είπε πάντα στο πολύ τρυφερό «ναι, περιστεράκι μου, για να πάμε γρήγορα για το δεύτερο Τσοχατζοπουλάκι μας γιατί σε λίγο πιάνω και τα ογδόντα» και εκείνη σούφρωσε τα χειλάκια της, όπως η Βουγιουκλάκη στη «Μουσίτσα» και του είπε «αυτό να μην το ξανακούσω για τα ογδόντα» κι όταν ο Αγαγουλάκος τη ρώτησε «και τι να λέω;», του απάντησε «να λες ότι είσαι δύο των σαράντα, που ακούγεται καλύτερο».

•ΘΑ ΤΟ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ το πλάνο που είδαμε στην τηλεόραση, με τον Μάκαρο τον Ψωμιάδη, γυρισμένο να ακουμπάει φάτσα με τα χέρια σε μια ντουλάπα και πίσω του ένας της αστυνομίας να του ψαχουλεύει τις ευαίσθητες περιοχές μήπως και έχει εκεί κανένα καλάζνικοφ, όταν τον έφεραν δεμένο από τα Σκόπια. Και παρά την όση ξεφτίλα, ο άρχοντας της νύχτας, περνώντας μπροστά από τις κάμερες, δεν έπαψε να επιμένει ότι είναι «πολιτικός κρατούμενος», μόνο που κανονικά θα έπρεπε να λέει, ύστερα από τους χοντρούς παράδες που χρόνια παρακρατούσε από τα στημένα ποδόσφαιρα: «Είμαι πολιτικός παρακρατούμενος»!

•ΣΤΗ ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑ των σκανδάλων κι αυτοί οι δύο ανώτεροι υπάλληλοι του υπουργείου Ανάπτυξης που πιάστηκαν στα πράσα παίρνοντας τη μίζα τους από έναν που βιαζόταν να εισπράξει τα λεφτά που του οφείλει το Δημόσιο. Σε ποιον να ρίξουμε τις πιο μεγάλες ευθύνες; Σ’ αυτά τα δύο λαμόγια του υπουργείου που είπαν «όλοι κλέβουν, γιατί όχι κι εμείς;». Ή στη «δραστήρια» υπουργό, που κάτω από τη μύτη της η λαμογιά δίνει και παίρνει ή ακόμα περισσότερο στον κ. Βενιζέλο που ξεχνώντας τα κατορθώματα της ίδιας υπουργού που άφησε όλο τον χειμώνα τα παιδιά χωρίς σχολικά βιβλία και που την ξανατοποθέτησε δίπλα του για να βοηθήσει κι αυτή για τη σωτηρία του τόπου. Και το όνομα αυτής: Άννα Διαμαντοπούλου, να τη χαιρόσαστε…

•ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΝΕΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ: Η 15η Αυγούστου, τότε που και κατά λαϊκή άποψη είναι παχιές και οι μύγες, πιθανόν και οι «τσε-τσε» για να βρεθούμε ακόμα πιο κοιμισμένοι…