Ωσεί Παρόν

– Είναι αλήθεια, μου είπε, ότι ο Γιώργος κατεβαίνει στην Αχαΐα;

– Αν εννοείς τον πρώην πρωθυπουργό, ναι, κατεβαίνει υποψήφιος.

– Δεν μπορεί…

– Πώς δεν μπορεί; Όλοι οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι.

– Το πρόβλημα δεν είναι νομικό… είναι τεχνικό, και μάλιστα σοβαρό.

Τεχνικό κώλυμα σε τέτοιου είδους περίπτωση πρώτη φορά άκουγα. Έτσι ρώτησα κι εγώ με τη σειρά μου τον Πατρινό.

– Τεχνικό; Τι ακριβώς εννοείς;

– Ρώτησε έναν πολιτικό μηχανικό και θα μάθεις.

– Τι δουλειά έχουν οι μηχανικοί; Τώρα μιλάμε μόνο για πολιτικούς.

– Ε, τότε ρώτησε τον Γιώργο και θα μάθεις, επανέλαβε στερεότυπα. Αυτός ξέρει γιατί σταμάτησαν οι μηχανικοί και τα μηχανήματα.

– Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τίποτα!

– Όπως το είπες. Με… τίποτα πλέον δεν μπορεί να φτάσει κανείς στον νομό μας. Αναρωτιέμαι πώς θα φτάσει ο Γιώργος. Και πώς το τολμά; Το εγχείρημα είναι ιδιαίτερα ριψοκίνδυνο. Για την Αχαΐα «δεν έχει… τρένο για σε, δεν έχει οδό».

Τι ήθελε να πει ο αχαιός φίλος με τους παραποιημένους στίχους του αλεξανδρινού ποιητή; Ρώτησα, ξαναρώτησα και κατάλαβα. Λένε, λοιπόν, οι Πατρινοί ότι από τότε που ανέλαβε πρωθυπουργός ο πατρινός Γιώργος, η Πάτρα έγινε μια μη προσβάσιμη πόλη. Τέρμα τα έργα της ΤΡΕΝΟΣΕ. Φινίτο και τα έργα στην ΟΛΥΜΠΙΑ οδό. Υπάρχουν, βέβαια, εξαιρετικές δυσκολίες, αλλά το πρόβλημα το ζουν όσοι τελικά… επιζούν! Στα διάφορα εργοτάξια ταξιδεύουν μόνο η θλίψη και η εγκατάλειψη. Σκουριασμένες ράγες που περιμένουν να πάρουν τη μορφή σιδηροδρομικής γραμμής και σκοτεινές τρύπες που κάποτε θα ήθελαν να γίνουν τούνελ… «Μια τρύπα στο νερό», δηλαδή, χρόνια τώρα, και ιδιαίτερα τα δυο τελευταία.

Χωρίς τρένο και με έναν δρόμο-καρμανιόλα, κάθε λογικός άνθρωπος το σκέφτεται να κατέβει στην Πάτρα. Ακόμα και οι τουρίστες που έρχονται διά θαλάσσης το σκέφτονται να κατέβουν από τα φέρι!

Πώς δεν το σκέφτηκε ο Γιώργος και «κατεβαίνει»; Ε, αυτό θα πει ψυχραιμία, αυτοθυσία και αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα.