Στη χώρα των χαμένων ευκαιριών
Μια ενδεχόμενη πορεία προς τη συνηθισμένη πια ασυνεννοησία, το πολιτικό αδιέξοδο και το χάος θα μπορούσε να αποφευχθεί, εάν όλες οι δυνάμεις του Κοινοβουλίου μας απέρριπταν την αυτοκαταστροφική πρόωρη διάλυση της Βουλής και επέμεναν να εξαντληθεί η τετραετία, υπό τον απαράβατο όρο, όλα τα εκπροσωπούμενα στην εθνική αντιπροσωπεία κόμματα να ανελάμβαναν αλληλεγγύως την κοινή ευθύνη για τη διέξοδο από το σημερινό τραγικό αδιέξοδο.
Μια ανάλογη στάση είχαν τηρήσει οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις της αδελφής Κύπρου, μετά την ανατροπή του πραξικοπηματία Σαμψών, τον Ιούλιο του 1974 και με προεδρεύοντα, στο νέο δημοκρατικό κυβερνητικό σχήμα, τον Σπ. Κυπριανού, μέχρι την επάνοδο του εθνάρχη Μακαρίου.
Τότε, οι πολιτικές δυνάμεις του νησιού, σε αγαστή συνεργασία με τα συνδικάτα και τους βασικούς κοινωνικούς φορείς, συναποφάσισαν την καθήλωση ή και ορισμένες λογικές περικοπές στους μισθούς, με ταυτόχρονη και ισόχρονη καθήλωση ή και μείωση των τιμών στα αγαθά και τις υπηρεσίες. Υπό το κλίμα της συναίνεσης αυτής, η καθημαγμένη από τις εισβολές του Αττίλα Κύπρος κατόρθωσε όχι απλώς ν’ ανακάμψει οικονομικά, αλλά και να αναδείξει την κυπριακή λίρα σ’ ένα από τα ισχυρότερα νομίσματος του ευρωμεσογειακού χώρου.
Στον κατάλογο των χαμένων μεγάλων ευκαιριών για τη χώρα μας, δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε:
= Την αποχή του ΚΚΕ, από τις εκλογές του 1946, που όχι μόνο εστέρησε το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς, από τουλάχιστον 60 έδρες στο Κοινοβούλιο, αλλά επιπλέον: α) οδήγησε τη χώρα μας στον καταστρεπτικό εμφύλιο πόλεμο το 1946, β) έθεσε εκτός νόμου ένα κόμμα, που σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος της Εθνικής Αντίστασης και γ) εξαχρείωσε τους «νικητές» του εμφυλίου μέχρι του σημείου να χωρίσουν την ελληνική κοινωνία σε προνομιούχους και παρίες…
= Η άλλη χαμένη ευκαιρία ήταν η εντελώς λανθασμένη πορεία της «Μεταπολίτευσης» του ’74, με μια κατ’ ευφημισμόν κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» και κατ’ ουσίαν ταπεινωτικού εθνικού συμβιβασμού, με τον αποκλεισμό από αυτήν των δυνάμεων της Κεντροδεξιάς και της Αριστεράς, που μέχρι τον Απρίλιο του ’67 εξέφραζαν τη συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.
Ο αποκλεισμός αυτός άνοιξε το δρόμο για την αχαλίνωτη αναβίωση της προδικτακτορικής περιόδου, με την εξώνηση των συνειδήσεων, μέσω του ρουσφετολογικού πελατειακού συστήματος.
Στον πειρασμό αυτής της καταλυτικής μικροαστικοποίησης δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί ακόμη και τμήμα της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, που από το σύστημα της πελατειακής σχέσης με το εκλογικό σώμα, ιδίως κατά την σημητική περίοδο 1996-2004, άνετα μεταπήδησε προς τη νέα τάξη πραγμάτων, εγκαινιάζοντας το ερμαφρόδιτο πολιτικό μόρφωμα του… σοσιαλφιλελευθερισμού!