Ο Τσίπρας νικητής της προεκλογικής περιόδου

Από τώρα όμως γνωρίζουμε τον νικητή της προεκλογικής περιόδου. Αυτός δεν είναι άλλος από τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, τον νέο πολιτικό που ακούει στο όνομα Αλ. Τσίπρας.

Αυτός, με τις παρεμβάσεις του, χρωμάτισε την προεκλογική αντιπαράθεση. Έβαλε την ατζέντα της προεκλογικής καμπάνιας. Και την επέβαλε! Ακόμα κι όταν όλοι οι άλλοι, από αριστερά και από δεξιά, του έκαναν οξύτατες επιθέσεις, αυτές είχαν αφετηρία τις παρεμβάσεις του, τις ρηξικέλευθες και «αιρετικές» του προτάσεις. Πάνω σε αυτές διεξήχθη το μεγαλύτερο μέρος της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Πόσο όμως ήταν «αιρετικές» οι προτάσεις του; Και γιατί ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις επιθέσεις από παντού, έκανε την πιο πετυχημένη προεκλογική εκστρατεία;

Και είναι πολύ πιθανό να αποδειχτεί και αύριο η μεγάλη ευχάριστη εκλογική έκπληξη;

Πολύ απλά, ο Αλ. Τσίπρας αντελήφθη εγκαίρως αυτό που παραδέχονται τώρα όλοι οι έγκυροι δημοσκόποι και αναλυτές και αυτό που ΔΕΝ αντελήφθησαν ούτε η Αλ. Παπαρήγα ούτε ο Φ. Κουβέλης, ο καθένας από διαφορετική βέβαια αφετηρία:

– Ότι σε αυτές τις εκλογές η κύρια αντιπαράθεση, η κύρια αντίθεση (για να χρησιμοποιήσουμε μαρξιστικό όρο) δεν ήταν το Αριστερά – Δεξιά, αλλά ήταν το «μνημονικές – αντιμνημονιακές δυνάμεις».

Απόλυτα λογικό για έναν λαό αγανακτισμένο, οργισμένο, ταλαιπωρημένο, ταπεινωμένο, διαλυμένο απʼ τα επάρατα και επαχθέστατα Μνημόνια, έναν λαό «στα κάγκελα» που αναζητά έξοδο από αυτήν την καταστροφή.

Εκεί λοιπόν, σε αυτήν την κύρια αντίθεση αυτής της κρίσιμης συγκυρίας, ο Αλ. Τσίπρας, ένα φωτεινό, νέο πρόσωπο (παίζει και αυτό τον ρόλο του) με συνέπεια οικοδόμησε τη στρατηγική του βήμα βήμα. Με επιτυχία, όπως αποδείχτηκε απʼ το γεγονός ότι αυτή η αντίθεση έφερε θέσεις που αγκαλιάστηκαν από την πλειοψηφία του λαού.

Και κάτι άλλο.

Αντελήφθη ο Αλ. Τσίπρας ότι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, της ένδειας, της ανεργίας, της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, του ξεπουλήματος των πάντων, ο λαός δεν αρκείται σε μια διαμαρτυρόμενη Αριστερά.

Απαιτεί, μέσω συμμαχιών αναγκαστικά, την ελπίδα μιας «κυβερνώσας» Αριστεράς, που να δίνει διέξοδο στην αγωνιστική του διάθεση. Και αυτό το πρόσφερε ο Τσίπρας χωρίς αλαζονεία, αλλά με αποφασιστικότητα. Δεν δίστασε να κάνει λόγο για πρωτοβουλίες που ήσαν απαγορευτικές για την Αριστερά επί πάρα πολλά χρόνια.

Για τη δυνατότητα μιας άλλης κυβερνητικής πρότασης, έξω απʼ τα πλαίσια του –απαξιωμένου και μισητού– δικομματισμού.

Επέμενε γιʼ αυτό σε διαρκείς ενωτικές προτάσεις και πρωτοβουλίες, παρά την κατʼ εξακολούθηση σταθερή άρνηση και του ΚΚΕ και της ΔΗΜΑΡ.

Όλα αυτά βέβαια τον έφεραν και σε μεγάλη κόντρα με τους δύο εταίρους του δικομματισμού.

Η καλύτερή του!

Οι επιθέσεις από Βενιζέλο και Σαμαρά τον «γιγάντωναν». Τον ύψωναν, στα μάτια του οργισμένου λαού, σε ισότιμο συνομιλητή τους!

Και τις τελευταίες μέρες ο Αλέξης τόλμησε αυτό που έμοιαζε ακόμα και με «ιεροσυλία»!

Τόλμησε να κάνει λόγο για ένα ευρύτερο μέτωπο, για μια νέα Κεντροαριστερά, ένα νέο «σπίτι» των προοδευτικών ανθρώπων, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία αισθάνονται προδομένοι απʼ το ΠΑΣΟΚ! Κάποιοι, τηρουμένων των αναλογιών, κάνουν ήδη λόγο για έναν νέο ΑΝΤΡΕΑ για τον προοδευτικό χώρο! Όπως κι αν το προσεγγίσει κανείς, η συζήτηση έχει αρχίσει. Η δυναμική δεν ανακόπτεται. Ο Τσίπρας τόλμησε να «προκαλέσει». Και πέτυχε. Την ίδια στιγμή οι άλλοι εν δυνάμει εταίροι απʼ τον χώρο της Αριστεράς «κοιτάζουν το δάχτυλο».

Αποτέλεσμα;

Το δημοσκοπικό ξεφούσκωμα του Φ. Κουβέλη, ο οποίος αποδείχτηκε ένα υπερτιμημένο πρόσωπο και αν τα πράγματα οδηγήσουν στο να γίνει συμπλήρωμα μιας συγκυβέρνησης μετεκλογικά, με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αυτό θα σημαίνει το τέλος του φιλόδοξου εγχειρήματός του… Και η εμφανής αμηχανία του ΚΚΕ που σκέφτεται τι θα σημαίνει η επόμενη –μετεκλογική– ημέρα για τις διεργασίες τόσο στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς όσο και εσωκομματικά…